Θα ήθελα να εκφράσω την βαθειά ανησυχία μου για την κατάσταση στην οποία έχει φτάσει ο Λαός μας ύστερα από τη σκληρή δοκιμασία στην οποία τον έχουν ρίξει τα Μνημόνια στα τελευταία χρόνια.
Πρέπει ο Λαός μας να μάθει ότι οι συμβάσεις τις οποίες μας επέβαλε το ΔΝΤ και η Ευρώπη διαφέρουν από εκείνες που έχουν υπογραφεί με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία, οι οποίες είχαν καθαρά οικονομικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και οι χώρες αυτές βγήκαν από τα Μνημόνια. Στην δική μας περίπτωση, επιβλήθηκαν όροι πρωτοφανείς με πρόσχημα το χρέος. Όροι όπως η απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας, η κατάσχεση από τους δανειστές του εθνικού μας πλούτου και η δέσμευση της εθνικής μας περιουσίας.
Στην ουσία, το καθεστώς που μας επιβλήθηκε με την συγκατάθεση των κυβερνήσεων από το 2010 έως σήμερα είναι καθεστώς αποικίας. Γι’ αυτόν το λόγο καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να προβεί σε ενέργειες αναπτυξιακού χαρακτήρα, όπως η εξόρυξη του ορυκτού μας πλούτου και η κήρυξη της ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη) και άλλων μεγάλων αναπτυξιακών πρωτοβουλιών γιατί πρώτον μας το απαγορεύει το Μνημόνιο και δεύτερον, στην περίπτωση που κάποια κυβέρνηση αντλούσε πλούτο από οποιαδήποτε πηγή, τα χρήματα είναι δεσμευμένα και οφείλει να τα παραδίδει στους Δανειστές μας.
Έτσι η Ελλάδα είναι η μοναδική χωρίς ΑΟΖ. Ενώ η Κύπρος έχει κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, επειδή ακριβώς δεν έχει υπογράψει όρους πρωτοφανείς και απαράδεκτους για ένα κυρίαρχο κράτος.
Οι πιέσεις από τους δανειστές μας για μέτρα που βυθίζουν στην φτώχεια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και στοχεύουν στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, έλαβαν μεγαλύτερη καταστρεπτική ορμή με την Κυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς».
Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας μου είχε προτείνει (πριν τις εκλογές) να συνεργαστούμε και να συγκυβερνήσουμε, του τόνισα ότι οι ιστορικές συνθήκες και η γεωπολιτική θέση της χώρας αποκλείει μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες την ανάδειξη της Αριστεράς σε κυβερνητική εξουσία. Και τον κάλεσα να στραφούμε προς τον ελληνικό λαό, που είναι η μόνη δύναμη ικανή να επιβάλει εάν το θελήσει μια τέτοιας μεγάλης σημασίας αλλαγή. Διαφορετικά, το να επιδιώκει ένα αριστερό κόμμα να πάρει την εξουσία στις υπάρχουσες συνθήκες, αποτελεί πράξη τυχοδιωκτική που θα βλάψει τον Λαό και την Αριστερά.
Το γεγονός αυτό το αντελήφθη σίγουρα ο Αλ. Τσίπρας μετά το δραματικό εξάμηνο του 2015, όμως αντί να παραιτηθεί, αποφάσισε μετά το Δημοψήφισμα του ΟΧΙ να πει το μεγάλο ΝΑΙ και έκτοτε να αφεθεί σαν ένα ξερόφυλλο στη διάθεση των ανέμων των Δανειστών μας. Άλλωστε το ομολόγησε και ο ίδιος: «Γιατί η Ευρώπη μου φέρεται τόσο σκληρά» αναρωτήθηκε «αφού της έδωσα περισσότερα απ’ ό,τι ο Σαμαράς». (Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια που χρησιμοποίησε, όμως αυτό ήταν το νόημα…).
Όμως από μια Κυβέρνηση της Αριστεράς που αποφασίζει να εφαρμόζει πολιτική της Δεξιάς, είναι θείο δώρο γι’ αυτούς που έδειξαν με χίλιους τρόπους ότι στοχεύουν στον εκμηδενισμό του Λαού μας. Πράγματι η αγριότητα των μέτρων πολλαπλασιάστηκε από το γεγονός ότι οι έμπειροι δανειστές είχαν απέναντί τους ένα άπειρο πολιτικό και μια ανώριμη κυβέρνηση που τους άνοιγε την όρεξη για ακόμα χειρότερα μέτρα. Έτσι η χώρα μας είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που βρίσκεται κάτω από Μνημόνια και ενώ όλοι οι δείκτες στην Ευρώπη δείχνουν γενικώς άνοδο, εδώ κατρακυλούν κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά. Πώς λοιπόν να μη φωνάξω S.O.S.;
Η χώρα μας κάθε μέρα κάνει ένα ακόμα βήμα προς το χάος. Πάντως μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ενώ όλα όσα είπα τα συμμερίζονται το 85% του Λαού μας και σύσσωμη η Αντιπολίτευση, δεχόμαστε να μας κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να δεσμεύει τη χώρα μας για εκατό χρόνια έχοντας μαζί του μόνο το 15% του πληθυσμού!
Βεβαίως στηρίζουν την παρουσία τους επάνω στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986, με την οποία το προνόμιο του Προέδρου της Δημοκρατίας να διαλύει την Βουλή σε περίπτωση ασυμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη λαϊκή θέληση, το πήρε συνταγματικά ο Πρωθυπουργός!
Έχω επανειλημμένως τονίσει ότι το Πολίτευμα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας έχει έκτοτε μεταβληθεί σε θεσμό Πρωθυπουργικής ασυδοσίας, δεδομένου ότι καταργήθηκε ο θεσμικός ρόλος του Προέδρου που του έδιδε το δικαίωμα να ελέγχει τον Πρωθυπουργό. Έτσι σήμερα ο κ. Τσίπρας ελέγχει τον κ. Τσίπραν (!) και εξακολουθεί να κυβερνά με το πρόσχημα ότι έχει μαζί του τους 153 βουλευτές. Με τη λογική αυτή και εφ’ όσον αυτοί οι 153 έχει αποδειχθεί ότι είναι μπετόν αρμέ, εάν αύριο η δημοτικότητα του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πέσει στο 10% ο κ. Τσίπρας θα εξακολουθήσει να κυβερνά. Και εάν πέσει στο 5%, το ίδιο. Και εάν τελικά φτάσει το 1% ή ακόμα κι αν έχει μόνο τη δική του ψήφο και πάλι με τη μία αυτή ψήφο, θα μένει ο πρωθυπουργός στη θέση του. (Κάνω μια φανταστική υπόθεση, ακριβώς για να αναδείξω τον τραγέλαφο στον οποίο έχει οδηγήσει την χώρα εκείνη η Αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία φυσικά ειρήσθω εν παρόδω εγώ -βουλευτής του ΚΚΕ τότε- και ένας ακόμα ήμασταν οι μόνοι που δεν την ψηφίσαμε).
Το ερώτημα μετά από αυτή την ανάλυση είναι, γιατί οι 153 εξακολουθούν να κρατούν τη θέση τους στη Βουλή, όταν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει πέσει στο 15% και αύριο σίγουρα θα πέσει ακόμα πιο χαμηλά; Η απάντηση είναι: Γιατί επωφελούνται από την Συνταγματική Αναθεώρηση, βάσει της οποίας ο μόνος που μπορεί να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει εκλογές είναι ο Πρωθυπουργός!
Μετά από όσα εξέθεσα, θεωρώ ότι υπάρχει εθνική ανάγκη να σταματήσει αυτή η ανωμαλία. Δηλαδή ενώ κάποιοι μας οδηγούν προς την καταστροφή, εμείς οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού, να τους ανεχόμαστε χωρίς αντίδραση… Θα πουν, υποθέτω, ότι δεν υπάρχει λύση συμβατή με το ισχύον Σύνταγμα. Όμως, υπάρχει: Να παραιτηθούν όλοι οι Βουλευτές της Αντιπολίτευσης. Είναι κατά τη γνώμη μου η μοναδική ιστορική θα έλεγα ευκαιρία για να σωθεί η χώρα και ο Λαός.
Αθήνα, 4.10.2017
Μίκης Θεοδωράκης
ΠΗΓΗ : http://theodorakism.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου