Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Μικης Θεοδωράκης: Ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός εμποδίζει την ανάπτυξη



Ενώ όλα τα πολιτικά κόμματα αναφέρονται στην έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, δεν βλέπουν είτε δεν θέλουν να παραδεχθούν τον διπλό χαρακτήρα των μνημονίων αυτών. Δηλαδή τον οικονομικό και τον εθνικό.

Εξάλλου, η ΣΠΙΘΑ, όταν μίλησε πρώτη και μόνη για τα μνημόνια, με βάση τις εισηγήσεις και αναλύσεις του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτη, αναφέρθηκε κυρίως στους επαίσχυντους όρους που αποδέχθηκε και υπέγραψε η τότε κυβέρνηση, δηλαδή την παράδοση στους δανειστές μας της εθνικής μας κυριαρχίας και του εθνικού μας πλούτου, που καθιστά τη χώρα μας αποικία των δανειστών μας για όσο χρόνο το δάνειο θα μένει απλήρωτο. Στη συνέχεια, με τα μέτρα λιτότητας που μας επέβαλαν, αντί να βοηθηθεί η Ελλάδα, αντίθετα το χρέος της από 110 δισ. εκτινάχθηκε σε πάνω από 330 δισ., ώστε να μας δέσουν για πολλές δεκαετίες. Και ίσως για πάντα! Δεδομένου ότι οι τόκοι αυξάνουν το χρέος και μειώνουν τη δυνατότητα εξόφλησής του. Ομως πέρα από τους τόκους, φρόντισαν να θέσουν (μόνο σε μας και όχι στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία) τους δύο όρους με τους οποίους μας καταδίκαζαν σε εθνική στασιμότητα λόγω του σκληρού ελέγχου σε σχέση με την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου και τη ρητή απαγόρευση οιωνδήποτε σχέσεων με άλλα κράτη εκτός από αυτά των δανειστών μας.

Ετσι η χώρα μας πρωτοτυπεί σε παγκόσμια κλίμακα, δεδομένου ότι με αποφάσεις των κυβερνήσεων και της Βουλής δέχεται να δεθεί χειροπόδαρα και να τεθεί στην απόλυτη βούληση των δανειστών της. Με δυο λόγια, έχουμε μια χώρα που, χωρίς στρατιωτική ήττα, επιλέγει να γίνει αποικία μετατρέποντας το σύνολο των κατοίκων της σε υπηκόους.

Εχοντας υποστηρίξει και έχοντας προβάλει τις απόψεις αυτές στους συμπατριώτες μου, ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω και για την έξοδο από αυτές τις δεσμεύσεις που τις θεωρώ όχι μονάχα επιζήμιες αλλά και επονείδιστες.

Ξεκινώ από τα δάνεια που αποτελούν τον πυρήνα της κακοδαιμονίας μας. Η πιο πρόσφατη περίπτωση απαλλαγής μιας χώρας από το σύνολο των δανείων της, με απόφαση της διεθνούς κοινότητας, είναι η περίπτωση της Γερμανίας. Και συνέβη αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τον οποίο οι Γερμανοί ήταν υπεύθυνοι για δεκάδες εκατομμύρια θύματα και για βιβλικές καταστροφές.

Εντούτοις, όλα αυτά ξεχάστηκαν με μια μονοκονδυλιά και έτσι ο γερμανικός λαός, ελεύθερος πια από τα ασήκωτα οικονομικά βάρη, αφιερώθηκε στην ανάπτυξη της χώρας του, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η χώρα μας δεν είχε κάθε λόγο, ιδιαίτερα λόγω της συμμετοχής της στον πόλεμο, να διεκδικήσει κι αυτή ανάλογη μεταχείριση; Και γιατί δεν το έκανε;

Ενας άλλος τρόπος για τη δική μας έξοδο υπήρχε και υπάρχει. Είναι η απαλοιφή του όρου για τη δέσμευση του εθνικού μας πλούτου. Δεν θα ήταν λογικό να ζητήσουμε τη διαγραφή αυτού του όρου; Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελαττώσουμε γρήγορα και σημαντικά το ύψος των δανείων μας. Δηλαδή να μας αφήσουν ελεύθερους να εκμεταλλευθούμε με όλα τα μέσα τον επίγειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο μας. Με διπλό στόχο: την άνοδο του επιπέδου του λαού μας και τη μείωση του χρέους. Η ελληνική γη είναι πλούσια. Ο ήλιος πληθωρικός. Τα μεταλλεύματα πολλά και σπάνια και γι’ αυτό πανάκριβα. Ομως για την εκμετάλλευση όλων αυτών των πλούσιων δώρων της ελληνικής φύσης, πέρα από την απάλειψη των επονείδιστων όρων, χρειάζονται νέες και πρωτοποριακές μέθοδοι, όπως είναι η πράσινη ανάπτυξη. Αλλά και η γαλάζια ανάπτυξη. Ο θαλάσσιος πλούτος, που με νέες μεθόδους, πρωτοποριακές, μπορεί σε λίγο χρόνο να ανεβάσει την αλιευτική ποσότητα και ποιότητα, ώστε να αναδειχθεί η χώρα μας σε υπολογίσιμο διεθνή εξαγωγέα θαλάσσιου πλούτου.

Η ελληνική ΑΟΖ έχει υποθαλάσσιο πλούτο που ανέρχεται κατά τις εκτιμήσεις των διεθνών ινστιτούτων σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης χαρακτηρίζονται «επιφανειακά», που σημαίνει ότι μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα, υπολογίζονται δε σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Εως σήμερα, θα έπρεπε να έχουμε ήδη έρθει σε επαφή με τους κολοσσούς που ειδικεύονται στην εξόρυξη υδρογονανθράκων και που βρίσκονται στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη Ρωσία και στην Κίνα.

Οσο για την Τουρκία, δεν είμαι σε θέση να εκθέσω δημόσια τις σκέψεις μου. Λόγω κυρίως της στροφής της Τουρκίας σε έναν άκρατο πολεμικό εθνικισμό. Πιστεύω όμως ότι οι γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ θα έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει με βάση συμφωνίες της χώρας μας με τις εταιρείες που προανέφερα, συμφωνίες που ήταν και είναι απόλυτα εφικτές, ώστε να έχουμε ήδη αποτελέσματα που θα ανακούφιζαν τον λαό μας και θα ικανοποιούσαν τους δανειστές μας. Αυτές οι απόψεις παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά την 1η Δεκεμβρίου του 2010 και στη συνέχεια, στη διετία 2011 και 2012, αναλύθηκαν σε δεκάδες δημόσιες συγκεντρώσεις της ΣΠΙΘΑΣ που ήταν παντού ογκωδέστατες και κυρίως υψηλού επιπέδου των ακροατών.

Οταν δημιουργήθηκε η Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛΛΑΔΑ), στο πρώτο της προσκλητήριο στις 12 Φεβρουαρίου 2012 με επικεφαλής τούς Γλέζο, Κασιμάτη και Θεοδωράκη, υπολογίζεται ότι κατέβηκαν στο Σύνταγμα πάνω από 500.000 πολίτες. Γιατί ήρθαν; Γιατί ο λαός με το αλάθητο ένστικτό του έβλεπε ότι για τη θωράκιση της χώρας απέναντι στους δανειστές της δεν έφταναν οι 300 της Βουλής και οι κυβερνήσεις που προέκυπταν, αλλά χρειαζόταν και η ενεργητική παρουσία του ίδιου του ελληνικού λαού.

Ομως τότε, την ίδια μέρα, κρίθηκαν οι δύο δρόμοι: ο πρώτος, της ενεργητικής παρουσίας του λαού σε ένα πλατύ πανεθνικό-παλλαϊκό μέτωπο και ο δεύτερος της διαχείρισης των θεμάτων αυτών μόνο από τη Βουλή και της μεταβολής του λαού από αγωνιστή σε ψηφοφόρο.

Αυτόν τον δεύτερο δρόμο επέλεξε εκείνη τη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις γνωστές συνέπειες, ενώ ο πρώτος δρόμος δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, με αποτέλεσμα να επιστρέψουμε στην εποχή όπου ο άλλοτε και προς στιγμήν όρθιος λαός είχε αποσυρθεί αναγκασμένος να παρακολουθεί τις αψιμαχίες των κομμάτων, με τη βεβαιότητα, όμως, ότι όσα θετικά μέτρα και αν παρθούν, κατ’ ουσίαν δεν θα πάψει να κατοικεί σε μια χώρα-αποικία των δανειστών της.

Το μόνο επομένως που θα μπορούσε να συγκλονίσει τους δανειστές μας είναι να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο της Ιστορίας –και να ριχτεί με πάθος στον αγώνα για την κατάκτηση των πολυτιμότερων αγαθών που του υπέκλεψαν, δηλαδή της εθνικής του αυτοτέλειας και του εθνικού του πλούτου– ο ελληνικός λαός. Αυτός που σε όλη την ιστορία του είπε ΟΧΙ στους εκάστοτε ισχυρούς του κόσμου.

Σήμερα υπάρχουν στη Βουλή πέντε κόμματα. Ο ελληνικός λαός εκπροσωπείται από πέντε δυνάμεις με πέντε διαφορετικές απόψεις, κυρίως απέναντι στα μεγάλα και κυριαρχικά εθνικά μας ζητήματα. Με ποιον τρόπο λοιπόν είναι δυνατόν να πάει μπροστά η χώρα, όταν δεν υπάρχει σύμπτωση απόψεων έστω και στα θέματα της καθημερινότητας; Οταν ακόμα και η καλύτερη πρόθεση του ενός μειώνεται είτε εκμηδενίζεται από την αντίσταση του άλλου; Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είμαι αισιόδοξος. Ειδικά όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα, όπως αυτά της εξουδετέρωσης της εθνικής μας αυτοτέλειας και της απώλειας του εθνικού μας πλούτου.

Συμμετέχω ενεργά σε όλες τις κρίσιμες φάσεις της εθνικής μας ζωής από την 28η Οκτωβρίου του 1940 έως σήμερα. Δεν κρύβω ότι, πολύ πιο βαθιά από την αφιέρωσή μου στην τέχνη, έχω μέσα μου την πατρίδα μας, το παρόν και το μέλλον της. Αυτό που μας χρειάζεται σήμερα είναι η εσωτερική έξαρση του καθενός και όλων! Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να καρκινοβατούμε σε μια εποχή στην οποία άλλοι ανοίγουν τα φτερά τους να πετάξουν. Και είναι κρίμα! Γιατί πράγματι παλέψαμε προσπαθώντας για το καλύτερο. Και το μόνο που μένει σήμερα είναι να αποκαλύψουμε ποιο είναι το καλύτερο για τον λαό και τη χώρα μας.

Με ρεαλισμό, με ελεύθερη σκέψη και με ευθύνη.

Πηγή : https://www.kathimerini.gr

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Ο Γόρδιος δεσμός - του Μίκη Θεοδωράκη 19.10.2019




Απ’ όσο γνωρίζω, ένας από τους βασικούς όρους των Μνημονίων είναι και η παράδοση του εθνικού μας πλούτου στους δανειστές μας. Και ερωτώ την Κυβέρνηση εάν ισχύει ακόμα ο όρος αυτός. Γιατί εάν ισχύει, τότε δεν έχουμε το δικαίωμα να παράξουμε πλούτο. Δηλαδή οικονομική ανάπτυξη. Γιατί αυτομάτως η αξία του πλούτου που θα παραχθεί, οφείλει να κατατεθεί στο Ταμείο των δανειστών μας. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με το Μνημόνιο, δεν έχουμε το δικαίωμα της οικονομικής ανόρθωσης της χώρας δίχως την έγκριση των δανειστών μας.

Τότε, πώς θα πάμε μπροστά; Μόνο με τις ξένες επενδύσεις;

Αυτοί οι φόβοι μου δυστυχώς επιβεβαιώνονται από το γεγονός ότι και η παρούσα κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες δεν ανακηρύσσει την ελληνική ΑΟΖ και ως εκ τούτου ενώ η Κύπρος κάνει γεωτρήσεις, στη δική μας ΑΟΖ εμείς δεν κάνουμε. Γιατί όπως είπα, ο πλούτος της δικής μας ΑΟΖ δεν μας ανήκει εφ’ όσον δεν έχουμε ξεπληρώσει τα δάνεια. Τα οποία, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ελαττωθούν μετά από τα χρόνια της λιτότητας που μας επιβάλανε οι δανειστές μας, αντιθέτως αυξήθηκαν σε βαθμό που η χώρα μας να ανήκει για πολλές δεκαετίες ακόμα στους δανειστές μας. Οι οποίοι από τη μια μεριά κατέβασαν πολλά σκαλιά το επίπεδο της ζωής μας, ενώ από την άλλη μας φόρτωναν με νέα οικονομικά βάρη, ώστε να καρπώνονται όλα τα έσοδα από τον εθνικό μας πλούτο για πολλές δεκαετίες. Ίσως για πάντα!

Εύχομαι αυτή η κυβέρνηση να έχει καταργήσει αυτόν τον επαίσχυντο όρο που μαζί με την παράδοση και της εθνικής μας ανεξαρτησίας αποτελούν τις δύο αιτίες της βαθειάς κρίσης στην οποία μας έχουν οδηγήσει.

Σε αντίθεση με μας, βλέπουμε την Πορτογαλία και την Ιρλανδία να προχωρούν με άλματα, ακριβώς γιατί τα δικά τους Μνημόνια ήσαν αποκλειστικά οικονομικού χαρακτήρα. Γεγονός που αποδεικνύειότι οι Ευρωπαίοι δανειστές μας μάς αντιμετώπισαν σαν λαό β΄ κατηγορίας.

Πέρασαν 100 ημέρες με πλήθος θετικών κατά την άποψή μου ενεργειών, κύριε Μητσοτάκη. Λυπάμαι που θα το πω, όμως δεν είδα ακόμα αυτή η θετική σας πρόθεση να περνά στην καθημερινότητα του λαού μας. Π.χ. την ελάττωση της ανεργίας. Επίσης οι μισθοί εξακολουθούν να παραμένουν στα 400 ευρώ χωρίς να υπάρχει άμεση προοπτική για αύξηση.

Μετά τα μαύρα χρόνια που πέρασαν οι Έλληνες, θα έπρεπε σήμερα να βλέπουν καθαρά ότι η μηχανή παραγωγής πλούτου, η οικονομική ανάπτυξη μπαίνει επί τέλους μπροστά με δεκάδες, εκατοντάδες τρόπους ανόρθωσης της εθνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση της κοινωνικής μας ανάπτυξης.
Τι φταίει;

Εάν όπως πολύ το φοβάμαι, ισχύουν ακόμα οι όροι που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία και τον εθνικό μας πλούτο, τότε πιστεύω ότι η σημερινή κυβέρνηση πολύ σύντομα θα χάσει την ελπίδα που στήριξε επάνω της το 40% των Ελλήνων για την μεγάλη και βαθειά αλλαγή που μονάχα η εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου μπορεί να φέρει.

Ο Γόρδιος δεσμός δεν λύνεται αλλά κόβεται.
Αυτό είναι το σπαθί σας. Και αυτό θέλει το 100% των Ελλήνων.

Αθήνα, 18.10.2019

Μίκης Θεοδωράκης

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

"Τύμπανα Πολέμου" του Μίκη Θεοδωράκη 28.08.2013



- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.

Νέος στόχος η Συρία.

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

 - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.

Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Αθήνα, 29.8.2013
 
Μίκης Θεοδωράκης