Μας ενώνει η μνήμη, οι μεγάλες αφηγήσεις κι οι ήρωες.
Οι μυθικοί και οι πραγματικοί. Ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Διγενής Ακρίτας, ο Άη-Γιώργης ο Τροπαιοφόρος,ο Καραϊσκάκης, ο Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, ο Παναγούλης ...ατέλειωτο είναι το μαρτυρολόγιο...
Μας ενώνουν οι ύμνοι και τα τραγούδια και το πάθος για την ελευθερία.
Έρως ανίκατε μάχαν
Ω γλυκύ μου έαρ
Τη υπερμάχω
Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι και Κάποια μάνα αναστενάζει
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και Της αγάπης αίματα
Κράτησα τη ζωή μου κι Επουράνιοι ποταμοί
Το ίδιο τραγούδι επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια λαλούμενο στην ίδια πάντα γλώσσα.
Σε πείσμα των κάθε λογής κατακτητών μας. Ρωμαίων, Οθωμανών, Βαυαρών, Αγγλογάλλων, Γερμανών, Άγγλων, Αμερικάνων και πάλι Γερμανών.
Μας ενώνουν ο χορός, οι γιορτές, το αναστάσιμο φιλί της αγάπης.
Μας ενώνει ο Λόγος. Ο ιερατικός, ο τραγικός, ο κατ’ εικόνα και ομοίωση τού εν δυνάμει ένθεου ανθρώπου, που ανεβαίνει το «σκληροτράχηλο βουνό της ύπαρξής του», αναζητώντας την τελείωση του και την παγκόσμια δικαιοσύνη.
Μας ενώνουν οι λέξεις. Αγάπη, έρωτας, ελευθερία, πατρίδα, φιλοξενία, φιλότιμο, πολιτισμός. Οι έννοιες που εγγράφουν τους άγραφους νόμους στη συλλογική συνείδηση μιας κοινωνίας που υπήρξε μέχρι πριν λίγα χρόνια προτού την γονατίσει η λαίλαπα του καταναλωτισμού και της υποκουλτούρας.
Εμείς, εκείνη την κοινωνία θέλουμε ν’ αναστήσουμε επιμένοντας να πιστεύουμε στις δυνατότητες του ελληνικού λαού .
Μας ενώνει ο καημός της ρωμιοσύνης για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Μας ενώνει το όραμα για την παγκόσμια ειρήνη.
Στην πορεία μας προς το μέλλον βαδίζουμε επάνω στον ματωμένο δρόμο της ιστορίας της πατρίδας και πλάι στα κόκκινα πέλματα Εκείνων που σταυρώθηκαν στον Γολγοθά της Λευτεριάς.
Μας ενώνει ο σεβασμός κι ο θαυμασμός για όλους όσους θυσιάστηκαν αλλά και για όσους απόμειναν «όρθιοι και μόνοι μες τη φοβερή ερημία του πλήθους», να υπενθυμίζουν στην Οικουμένη ότι «αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό»
Μας ενώνει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μας ενώνει η αφήγηση. Οι ιστορίες της γιαγιάς και του παππού. Οι διηγήσεις του πατέρα, οι περιγραφές της μητέρας οι πάντα φορτισμένες από συγκίνηση και μαγευτική παραμυθία.
Μας ενώνουν οι μυρωδιές κι οι γεύσεις. Το κυριακάτικο τραπέζι, ο απογευματινός καφές, το πασχαλινό τσουρέκι, η βασιλόπιτα, η ζάχαρη άχνη…
Μας ενώνουν τα δέντρα, τα νερά κι η απέραντη θάλασσα. Τα δέντρα μας κρύβουν στη μνήμη τους τ’ αποτυπώματα εκείνων που ξαπόστασαν στον κορμό τους, εκείνων που γεύτηκαν τους καρπούς τους, εκείνων που ορκίστηκαν την αιώνια πίστη κάτω από τη σκιά τους.
Οι ρίζες τους είναι ποτισμένες με τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα των ελεύθερων μαχητών της Κλεφτουριάς και του ΕΛΑΣ.
Ό,τι μας ενώνει σήμερα διώκεται από τις σκοτεινές δυνάμεις της διεθνούς ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού.
Εμείς οι λιγοστοί, οι λάτρεις της Ελλάδας, ταπεινοί προσκυνητές των θυσιαστηρίων της λευτεριάς, κοινωνούμε με το κρασί της Θείας Μετάληψης της δισχιλιόχρονης μελοποιημένης ποίησης μας, ώστε ανυπότακτοι και ακέραιοι να διαφυλάξουμε σαν πολύτιμο θησαυρό ό,τι μας ενώνει. Ώσπου να φανούν οι Αη-Γιώργηδες της Ρωμιοσύνης που θα διώξουν τους «δράκους» με το «καμάκι του ήλιου».
Στις παλάμες μας, πλάι στη γραμμή της ζωής, είναι χαραγμένο το μέλλον. Το δικό μας και του Άλλου. Επάνω στην παλάμη του Άλλου είναι χαραγμένο το μέλλον το δικό του και των Άλλου …και ούτω καθεξής έως τα έντεκα εκατομμύρια των Ελλήνων.
Σφίξε το χέρι του Άλλου κι ο Άλλος του διπλανού του. Κι ο διπλανός του διπλανού του. Μαζί χαράζουν οι άνθρωποι, που τιμούν τη δωρεά της ζωής, το μέλλον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εξόν από το «εμείς».
Η διαίρεση είναι ασχημία και μέγιστη ύβρις προς τη ζωή.
Ό,τι μας ενώνει είναι ακόμα εδώ και μας κοιτάζει με τα πελώρια μάτια της ιστορίας. Και περιμένει…
(Το κείμενο και το βίντεο αντί για δώρο στο καινούριο μπλογκ της Σπίθας Νέου Κόσμου "Καραϊσκάκης, με συντροφικότητα, πολλές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης και έγερσης των Ελλήνων -Α.Β.)
ΠΗΓΗ:http://spithakaraiskakis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου