Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Από μια σπίθα θα ξεκινήσουν όλα…



Ένα κράτος που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πολίτες στο έλεος του Θεού. Μα κανείς δε μιλά, κανείς δεν αντιδρά. Κοιτάζουν όλοι το δικό τους μικρόκοσμο. Είναι απασχολημένοι με το πώς θα λύσουν τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας. Πως περιμένουμε από ένα μεγάλο μέρος του λαού να σηκώσει το κεφάλι, όταν δεν αντέχει να αντιμετωπίσει ούτε τον εαυτό του στον καθρέπτη… Ποιος μπορεί να πείσει τη μάνα που άφησε το παιδί της στο ορφανοτροφείο, διότι δεν μπορούσε και δεν μπορεί να του προσφέρει ούτε μια φέτα ψωμί, να σηκώσει το ανάστημά της και να τα βάλει με την εξουσία και τις λάθος αποφάσεις; Δυστυχώς, αυτή η μάνα, αυτός ο πατέρας, δεν μπορούν… Δεν αντέχουν να κατέβουν στο δρόμο και να φωνάξουν. Η φωνή τους «πνίγεται» από τα δάκρυά τους… Η καθημερινότητα είναι ένα «τέρας» που τους… τρώει συνέχεια και από λίγο. Δεν έχουν όραμα, έχουν στερέψει από ελπίδες. Εχουν χάσει το σήμερα και το αύριο. Περιμένουν όμως, να κερδίσουν πίσω τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Περιμένουν να καταφέρουν να ονειρευτούν και πάλι. Δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από αγώνες στους δρόμους, δεν τους «κρατάνε» τα πόδια τους, δεν πιστεύουν σε κανέναν… σωτήρα. Αμφισβητούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Αμφισβητούν τη στιγμή που ζουν και αναπνέουν. Είναι χαμένοι, δεν μπορούν να ενωθούν κάτω από ιδέες και ιδεολογίες. Χρειάζονται μια «σπίθα» για να ξεκινήσουν όλα. Ένα έναυσμα, μια μικρή ελπίδα. Όχι όμως, λόγια, θέλουν να δουν πράξεις. Θέλουν να ζήσουν και πάλι… Μην τους κακολογήσει κανείς. Θα ήταν άδικο. Κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί τον πόνο και τη θλίψη τους. Δεν μπορούν να κάνουν «επανάσταση», ούτε την πιο μικρή. Μην τους κακολογήσει κανείς. Θα ήταν άδικο. Εχουν χάσει την ελπίδα. Εχουν «φυλακίσει» τα όνειρά τους, πίσω από το μισό ευρώ που κάνει ένα καρβέλι ψωμί. Για όλους αυτούς, για εκείνους που δεν αντέχουν να παλέψουν χρειάζεται μια μικρή ή μια μεγάλη επανάσταση. Μια σπίθα χρειάζεται για να ξεκινήσουν όλα… Και να μην πει ποτέ κανείς, ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει την κοινωνία γι’αυτούς. Θα ήταν άδικο. Πρώτα θα το κάνει για τον ίδιο του τον εαυτό και έπειτα θα αλλάξει τα δεδομένα για όλους τους άλλους. Για να πάει μπροστά αυτή η χώρα, πρέπει πρώτα να κοιτάξει στα απομεινάρια της. Στα ίδια της τα «συντρίμμια» που είναι εκείνοι οι άνθρωποι με τα μάτια τα θολά, με τα μάτια που κοιτούν χωρίς μέσα στο βλέμμα να υπάρχει και η παραμικρή ελπίδα.
Μια σπίθα χρειάζεται για να αλλάξουν όλα. Οι «μάχες» δε στήνονται αρχικά πίσω από οδοφράγματα, ούτε κερδίζονται πάντα με αίμα. Οι «μάχες» κερδίζονται με γνώση, με ανθρώπους που μπορούν να δημιουργήσουν ξανά το όνειρο για την ίδια τη ζωή.


Μέλος Σπίθας Θεσσαλονίκης





Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

"Τι να κάνουμε?" Η απάντηση είναι ζήτημα ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ.

  





                         "QUE FAIRE"

Πριν από μερικά χρόνια ο Τσε Γκεβάρα έριξε το σύνθημα:"Ας δημιουργήσουμε δύο-τρία,περισσότερα Βιετνάμ!".Ο θαυμαστής και πιστός οπαδός του Ρεζίς Ντεμπραί προσπάθησε να ολοκληρώσει την γκεβαρική επαναστατική θεωρία,κυρίως με το βιβλίο του:"Η επανάσταση μέσα στην επανάσταση".Στο ερώτημα:"Τί να κάνουμε?"που βάζει μπροστά του το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα,ο Ντεμπραί μας δίνει την παρακάτω απάντηση:τα επαναστατικά στελέχη πρέπει να εγκαταλείψουν τις πόλεις,μέσα στις οποίες το προλεταριάτο "αστικοποιείται" και επομένως χάνει τις επαναστατικές του ιδιότητες,και να εγκαταστήσουν την επαναστατική εστία στην ύπαιθρο.Πρέπει να είναι καλά εξοπλισμένοι,να έχουν κρυμμένα εφόδια και να διαθέτουν ένα φορητό ραδιοφωνικό σταθμό.Με ορμητήριο την "εστία", θα αρχίσουν τον αγώνα εναντίον των οργάνων του καθεστώτος.Θα χτυπούν τη χωροφυλακή,το στρατό,τους βασανιστές,κ.τ.λ,θα μπαίνουν στα χωριά και θα εξηγούν στους χωρικούς  τους σκοπούς του αγώνα τους,ενώ με το ραδιοφωνικό σταθμό θα δημιουργούν σιγά σιγά το μαζικό κίνημα.Έτσι ,κάποτε ο αγώνας θα μεταφερθεί από την ύπαιθρο στην  πόλη,σ΄αυτό το "νεκροταφείο των επαναστατών",'όπως την ονομάζει.
Σ΄αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε ο Ντεμπραί λόγω της πεποίθησής του ότι η μοναδική προπαγάνδα που είναι ικανή να συνενώσει τις λαικές μάζες κατά του ιμπεριαλισμού είναι η "ένοπλη προπαγάνδα".Έως τώρα ο ένοπλος αγώνας εθεωρείτο αποτέλεσμα και αποκορύφωμα της πολιτικής πάλης.Ο Ντεμπραί,αντίθετα,θεωρεί την πολιτική πάλη φαινόμενο μεταγενέστερο,δηλαδή αποτέλεσμα της ένοπλης πάλης.
Από τη θεωρία αυτή προκύπτουν,φυσικά,μια σειρά σοβαρά προβλήματα.Ας αρκεστούμε όμως σε μερικά,ας πούμε τεχνικής φύσεως.Παραδείγματος χάριν,πώς θα εξασφαλισθεί η επιμελητεία των ανταρτών?Πού θα στηριχθεί η οργάνωση των πληροφοριών,χωρίς την οποία,όπως είναι γνωστό,δε μπορεί να κινηθεί ένας αντάρτικος στρατός?Και πώς,σε τελευταία ανάλυση,αυτή η αρχική ή οι περισσότερες ομάδες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα αντιανταρτικά μέσα και τις μεθόδους που έχουν στη διάθεσή τους ο ιμπεριαλισμός και τα όργανά του?Ο Μάο είχε πει,πολύ σωστά,ότι ο αντάρτης ζει μέσα στο λαό όπως το ψάρι μέσα στο νερό.Όμως με τον όρο "λαός"δεν εννοεί,φυσικά,αυτούς τους "φοβισμένους χωριάτες" που παρακολουθούν με απορία τις κινήσεις της ομάδας του Τσε,αλλά τον κατακτημένο ιδεολογικά και οργανωμένο πολιτικά λαό.
Φυσικά,για όποιον κομμουνιστή,είτε απλώς προοδευτικό άνθρωπο που διαθέτει κάποιαν αγωνιστική πείρα,οι "θεωρίες" αυτές είναι πέρα για πέρα ανεύθυνες και γελοίες,θα έλεγα:και όμως,η επιχείρηση του Τσε στηρίχθηκε σ΄αυτές!
Είναι πραγματικά, ανεξήγητο πως ένας επαναστάτης μ΄αυτό το κύρος και την πείρα παρασύρθηκε σ΄έναν τόσο εσφαλμένο δρόμο!Όπως γράφει ο ίδιος στο ημερολόγιό του,του έκανε εντύπωση "η απόλυτη έλλειψη συμμετοχής των χωρικών",που είχε ως συνέπεια το γεγονός ότι η αρχική ομάδα έμεινε αριθμητικά η ίδια-δηλαδή ο χωρικός δεν ένιωθε την ανάγκη να πολεμήσει μαζί τους.Να τι γράφει σχετικά:

Συνεχίζουμε χωρίς κανενός είδους επαφή και χωρίς ελπίδες να την αποκτήσουμε προσεχώς.Δεν αποκτήσαμε ακόμη τη συμμετοχή των χωρικών,πράγμα λογικό αν λογαριάσει κανείς τις λιγοστές σχέσεις που μπορούσαμε να έχουμε τον τελευταίο καιρό μαζί τους.

Μετά από να μήνα,τον Σεπτέμβριο,γράφει:

"Τα χαρακτηριστικά παραμένουν τα ίδια με τον περασμένο μήνα,έτσι που τώρα ο στρατός γίνεται περισσότερο αποτελεσματικός στη δράση του,η μάζα των χωρικών δεν μας βοηθάει σε τίποτα και οι χωρικοί μεταβάλλονται σε καταδότες......"

Νομίζω ότι περιττεύουν τα σχόλια.Για τον ψυχρό παρατηρητή,όλη αυτή η ρομαντική "επαναστατική" φιλολογία που κατακλύζει την εποχή μας δεν αποτελεί,στο βάθος,παρά ένα είδος "φυγής" μπροστά στα δύσκολα και βαριά καθήκοντα που βάζει στους προοδευτικούς ανθρώπους όλης της γης η εποχή μας.Οι τριαντάχρονοι "μπαρμπούδος"(Οι γενειοφόροι επαναστάτες της Κούβας)του Κάστρο,που μπόρεσαν τελικά να γίνουν κυρίαρχοι στη χώρα τους,ξεκινώντας-μια χούφτα αντάρτες-από τη Σιέρρα Μαέστρα,τραβούν σαν μαγνήτης όλους τους μικροαστούς "επαναστάτες" της Ευρώπης,που φυσικά,οι περισσότεροι αγνοούν το βάθος αυτής της νικηφόρας επιχείρησης.Το ότι,δηλαδή,οι Κουβανέζοι επαναστάτες εφάρμοσαν με επιτυχία,μιαν ορισμένη επαναστατική τακτική σε μιαν ορισμένη χώρα κάτω από ορισμένες συνθήκες και επίσης μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο διεθνές πλαίσιο σχέσεων.Δεν είναι η μορφή δράσης,ιδωμένη απόλυτα,καθ΄αυτήν,που τελικά νίκησε,αλλά η ορθή πολιτική ανάλυση που οδήγησε σ΄αυτή και όχι σε άλλη μορφή δράσης.
Είναι βέβαιο ότι,υπό άλλες συνθήκες και άλλους εσωτερικούς και διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων ,η ίδια ομάδα,διαθέτοντας τις ίδιες δυνατότητες για ορθή πολιτική ανάλυση,μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετικές μορφές δράσης,ή να ξεκινήσει την επαναστατική δράση μέσα από τις πόλεις κι όχι από τα βουνά κ.ο.κ.Με άλλα λόγια,η δουλική μίμηση ενός ιστορικού προηγούμενου είναι πράξη αντιεπιστημονική.Μέσα από το ιστορικό γίγνεσθαι δεν υπάρχουν μοντέλα που μπορούν να αντιγραφούν αυτούσια.Υπάρχει μόνον η επιστημονική πολιτική ανάλυση μιας δεδομένης ιστορικής περιόδου,ανάλυση που καταξιώνεται ή όχι με την και από την ιστορική πράξη.
Έτσι,λόγου χάριν,η σε βάθος ανάλυση και μελέτη του Ελληνικού επαναστατικού κινήματος στις τελευταίες τρεις δεκαετίες θα μπορούσε να προσφέρει πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που θίγουν κυρίως τις μορφές επαναστατικής πάλης σε μια χώρα σχετικά υπανάπτυκτη,που ανήκει στην ιμπεριαλιστική ζώνη επιρροής.
Σήμερα,που έχουμε στην πλάτη μας ένα στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς,το ίδιο ερώτημα,"Τί να κάνουμε?",μας βαραίνει ακόμη περισσότερο.Για μας,όπως και για όλους τους λαούς που διέρχονται την ίδια δοκιμασία με μας,η απάντηση στο ερώτημα αυτό γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Μίκης Θεοδωράκης

"ΤΟ ΧΡΕΟΣ" -Τόμος Β΄/Κεφ.5

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

30/1/14 - 11.00π.μ. στο ΑΧΕΠΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για το δικαίωμα των ανασφάλιστων στη νοσοκομειακή περίθαλψη


   Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσ/νίκης καλεί τον καθένα και την καθεμιά που ζει σ΄αυτήν την πόλη να συνταχθεί στον αγώνα ενάντια στη συνεχιζόμενη βάρβαρη πολιτική που ασκείται στην Υγεία. Η επιμονή στον εγκληματικό αποκλεισμό των ανασφάλιστων από δωρεάν υπηρεσίες περίθαλψης, κοστίζει καθημερινά αναπηρίες και θανάτους σε χιλιάδες συμπολίτες μας (μια και αυτοί, από αδυναμία να αντεπεξέλθουν στο κόστος της περίθαλψης, είτε την στερούνται είτε προσέρχονται για νοσηλεία πολύ καθυστερημένα, όταν πια το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί).  Αυτό σημαίνει πως για το 30% του πληθυσμού που είναι χωρίς ασφάλιση, τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι κλειστά εδώ και τρία χρόνια. Καθώς για να νοσηλευτεί σε αυτά ο ανασφάλιστος (δηλαδή ο άνεργος, ο φτωχός, ο μετανάστης χωρίς χαρτιά, ο μικρομαγαζάτορας που δεν μπορεί να πληρώσει τα 450 ευρώ το μήνα στο ΟΑΕΕ, όλος ο κόσμος της γκρίζας ζώνης της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας) πρέπει να πληρώσει το σύνολο του κόστους νοσηλείας και το σύνολο της φαρμακευτικής αγωγής, που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά ποσά της τάξεως εκατοντάδων έως και χιλιάδων ευρώ.
       
 Χρέος και ανάγκη όλων εμάς που αποτελούμε θύματα αυτής της πολιτικής είναι να αγωνιστούμε ενωμένοι και αποφασισμένοι για την ανατροπή της. Σήμερα πια, οποιαδήποτε ολιγωρία και ατολμία στη λήψη πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, οποιαδήποτε συντεχνιακή προσέγγιση ή κοινωνικός αυτοματισμός, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία για διασπαστικές πρακτικές διευκολύνουν την άσκηση αυτής της εγκληματικής πολιτικής και την εγκαθίδρυση της βαρβαρότητας.

Την Πέμπτη 30/1/14 στις 11.00 το πρωί οργανώνουμε παρέμβαση στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ για να σπάσουμε τον αποκλεισμό.

Η αρρώστια και η φτώχεια δεν είναι ντροπή.
Ντροπή είναι να σιωπάς μπροστά στις δολοφονίες.


Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης
Αισώπου 24 (Βαρδάρης)
τηλ. 2310520386

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

2η Σύσκεψη Φορέων και Συλλογικοτήτων για το Δικαίωμα στην Υγεία - Τετάρτη 8/1 στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης



Στις 16 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης η πρώτη σύσκεψη φορέων και συλλογικοτήτων της πόλης μας με θέμα το δικαίωμα στην υγεία. Στη σύσκεψη αυτή συμμετείχαν αρκετές ενεργές συλλογικότητες της πόλης - συζητήθηκαν τα ζητήματα του δολοφονικού αποκλεισμού από την υγεία ανασφάλιστων αλλά και ασφαλισμένων, και συζητήθηκε η ανάγκη αλλά και τρόποι συντονισμού για τη δημιουργία ενός κινήματος για την υγεία. Αποφασίστηκε η πραγματοποίηση της δεύτερης σύσκεψης φορέων και συλλογικοτήτων για το δικαίωμα στην υγεία, στις 8 Γενάρη 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. 

Υπενθυμίζουμε ότι στις 15 Γενάρη, στο πλαίσιο της Πανελλαδικής Δράσης των Κοινωνικών Ιατρείων και Φαρμακείων Αλληλεγγύης θα πραγματοποιηθεί παράσταση διαμαρτυρίας σε κεντρικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης - ο συντονισμός της δράσης θα συζητηθεί στη δεύτερη σύσκεψη φορέων και συλλογικοτήτων.
Οι δολοφονικοί αποκλεισμοί από την υγεία μάς αφορούν όλους μας! Τον αγώνα για ελεύθερη, χωρίς αποκλεισμούς, πρόσβαση σε δωρεάν υπηρεσίας υγείας πρέπει να τον πάρει η κοινωνία στα χέρια της! Να είμαστε όλοι εκεί: Τετάρτη 8 Γενάρη 19:00 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης!

Πολλές ευχές για μία αγωνιστική και αποτελεσματική καινούρια χρονιά!

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης
Αισώπου 24 (Βαρδάρης)
τηλ. 2310520386