"Στη διαδήλωση στις 3 του Δεκέμβρη η εντολή ήταν να ανεβούμε όλοι άοπλοι.Εκτός από τον γραμματέα της κάθε ΚΟΒ.Δουλέψαμε εντατικά και στις οκτώ το πρωί,όταν σταματήσαμε στου Φιξ για να δούμε τη συμμετοχή της συνοικίας μας,μείναμε ικανοποιημένοι.Η ουρά έφτανε ως τον Άγιο Σώστη.Εκεί οι Καλλιθιώτες έκαναν την εξυπνάδα να μας προσπεράσουν.Το πλήρωσαν όμως ακριβά.Γιατί βρέθηκαν μπροστά από μας στην πλατεία Συντάγματος και δέχτηκαν πάνω τους όλα τα πυρά.Εβδομήντα τόσοι νεκροί,χώρια οι εκατοντάδες τραυματίες.Εμείς εκείνη την ώρα ήμαστε στο ύψος της πόρτας του Εθνικού Κήπου.Πέσαμε όλοι κάτω.Υποχωρήσαμε ως το Ζάππειο.Εκεί ανασυνταχτήκαμε.Δεν ξέρω πώς βρέθηκα με μια γαλανόλευκη στο χέρι.Προχωρούσαμε τώρα τρέχοντας προς το Σύνταγμα.Τα τανκς έριξαν και πάλι.Όμως ,αυτή τη φορά λίγο πάνω απ΄τα κεφάλια μας.Είχε πούσι ,και μαζί με τους καπνούς από τα πυρά,δεν έβλεπες πάνω από είκοσι μέτρα.Ξεχώρισε η σιλουέτα του τανκς,που ήταν στη γωνία Αμαλίας και Όθωνος.Σε λίγο ,διέκρινα και τον Εγγλέζο οδηγό,που κάτι φώναζε γελώντας.Τότε είδα μπροστά μου τα πτώματα.Οι τραυματίες φώναζαν.Το αίμα,μια παλάμη,σε όλο το οδόστρωμα.Πως μου ΄ρθε να βουτήξω τη γαλανόλευκη στο αίμα.Όταν τη σήκωσα ,είχε παντού κοκκινίλες και έσταζε αίμα μαύρο.Δεν ξέρω,αλλά αυτή η εικόνα μας ηλέκτρισε.Στη στέγη της Βουλής,ανάμεσα στα κεραμίδια,οι δολοφόνοι της Ασφάλειας με τα καβουράκια τους.Θυμάμαι ότι αγκαλιάστηκα με μια ξανθιά επονίτισσα κι έναν τραυματία με πατερίτσες.Σχηματίσαμε μαζί με τη σημαία ένα παράξενο σύμπλεγμα και διασχίσαμε μόνοι μας όλη την απόσταση έως τη "Μεγάλη Βρετανία".Μπροστά μας-εκεί που τώρα βρίσκεται το ξενοδοχείο "Αστήρ"-ήταν το Αρχηγείο της Αστυνομίας.Πίσω από την τεράστια καγκελένια πόρτα στην αυλή,είχαν στήσει μυδράλια που μας σημάδευαν.Καθώς προχωρούσα,άκουσα μια γνωστή φωνή να μου λέει: "Μίκη,σταμάτα".Ήταν ο πατέρας μου,πλαγιασμένος κι αυτός μαζί με όλους τους άλλους ζωντανούς,νεκρούς και τραυματίες,στο πεζοδρόμιο,μπροστά από τα σκαλιά της πλατείας.Με παρακολουθούσε.Όμως καθώς η Καλλιθέα προηγήθηκε στου Φιξ,παρασύρθηκε μαζί τους,με αποτέλεσμα να βρεθεί στο κέντρο της σφαγής.Τέλος,νικήσαμε.Ο λαός ξεχύθηκε από παντού.Πλατείες,δρόμοι,στενά πλημμύρισαν.Οι Εγγλέζοι ξαναρίχνουν απ΄τα τανκς μες στον κόσμο.Στην Όθωνος, με χτύπησαν και μ΄έριξαν πάνω στα δέντρα,μπροστά από τα δημόσια αποχωρητήρια.Ξεσκίστηκα από πάνω ως κάτω.Οργισμένος κατηφόριζα τη Συγγρού....."
Μίκης Θεοδωράκης "Οι δρόμοι του Αρχάγγελου" Στη φωτο διακρίνεται ο Μίκης με τη σημαία.
Η Τούλα Μάρα -Μιχαλακέα η ξανθιά επονίτισσα,χρόνια αργότερα,αναφέρεται στο γεγονός: "....Ήταν Κυριακή όταν ξεκινήσαμε με τα πόδια απο΄το Χαιδάρι για το Σύνταγμα... Μες στον κόσμο χαθήκαμε με τους συντρόφους μου.Εγώ βρέθηκα έξω από το ξενοδοχείο KING GEORGE.Γεμάτο το Σύνταγμα ,η Φιλελλήνων,η Ερμού,η Πανεπιστημίου,η Σταδίου.Μια λαοθάλασσα,ειρηνική,άοπλη." ".....Όταν έφθασαν στο ύψος της πλατείας Συντάγματος,στο σταυρό των δρόμων,άρχισαν τα πολυβόλα να ρίχνουν στο ψαχνό.Τρομαγμένος ο κόσμος έκανε πίσω.Άδειασε ο δρόμος.Εγώ έμεινα ξαπλωμένη πίσω από μια κολόνα.Ήμουν κοντά στα γεγονότα.Έβλεπα τα πεσμένα κορμιά μαζί με τα πλακάτ και τις σημαίες.Ένας αιμάτινος σωρός.Πίσω έπεφταν κι άλλοι.Ανακατευόταν ο ήχος των πολυβόλων με τις φωνές των τραυματισμένων.Οι σφαίρες εξακολουθούσαν.Είχαμε βουβαθεί.Και ξαφνικά βλέπω ένα ξανθό αγόρι,με την καμπαρντίνα του να ανεμίζει και με μια μεγάλη γαλανόλευκη σημαία ,προχωρούσε πάνω στις σφαίρες.Χωρίς να το σκεφθώ,με ένα σάλτο βρέθηκα κοντά του και του πιασα το μπράτσο.Κάναμε μερικά βήματα.Οι σφαίρες έπεφταν γύρω μας.Κι ακούσαμε να μας ακολουθούν μυριάδες.Η τρομοκρατία είχε σπάσει.Με τους νεκρούς στα χέρια και τους λαβωμένους προχωρούσαμε προς τη "Μεγάλη Βρετανία".Ένας βουβός θυμός,μια φοβερή οργή μας πλημμύρισε.Με σφιγμένα τα χείλη,τις γροθιές σηκωμένες,το πλήθος όλο ένας άνθρωπος.Στη θέα μας, φοβισμένοι οι ξένοι έκλειναν τα παράθυρα του ξενοδοχείου.Ήμασταν ένας λαός ξεγελασμένος.'Εκανα πολλή ώρα να φθάσω στην οδό Όθωνος στα γραφεία του Κ.Κ.Ε.Εκεί ξανάδα τον ξανθό νέο ματωμένο.Μου είπε πως τον λέγανε Μίκη Θεοδωράκη.." Από το βιβλίο "Μέρες του Δεκέμβρη"
Πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ίδρυση της Σπίθας. Ήταν σαν σήμερα,
1 Δεκεμβρίου του 2010, που ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιώργος Κασιμάτης, βλέποντας το ΕΘΝΙΚΟ πρόβλημα που θα προκύψει -το ταξικό προϋπήρχε- κάλεσαν το λαό από την λαϊκή δεξιά μέχρι την πατριωτική αριστερά, σε ανένδοτο αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία,Λαϊκή Κυριαρχία και Πατριωτική Αναγέννηση.
Πέντε χρόνια μετά, η Πατρίδα ξεπουλήθηκε, ο Ελληνικός Λαός εξαθλιώθηκε και σήμερα η κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς ετοιμάζεται να βάλει την ταφόπλακα στη δολοφονημένη ΕΛΛΑΔΑ!
Στο βωμό της διάσωσης των Τραπεζών και του οικονομικού κατεστημένου συνεχίζουν να θυσιάζουν Ανθρώπους και Όνειρα...Όνειρα για Αξιοπρέπεια, Δημιουργία και Προκοπή!
Είναι πλέον φανερό σε όλους ότι η Πατρίδα μας ηττήθηκε, σκλαβώθηκε.Γερμανοί κατευθύνουν τα εθνικά μας θέματα ,ευρωπαίοι εταίροι καταστρέφουν τις δημόσιες δομές και ακόμα χειρότερα, ΕΛΛΗΝΕΣ ισοπεδώνουν την Παιδεία τον Πολιτισμό,την Υγεία και την Παραγωγή.
Ο στόχος τους είναι ένας και είναι προφανής: Να ταπεινώσουν τον υπερήφανο Λαό που τόλμησε ν΄αντισταθεί στην βαρβαρότητα!
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ ΄την ένωση των Ελλήνων, ώστε όλοι μαζί, δυνατοί, να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω την Πατρίδα και τη ζωή μας.
"Σας καλώ λοιπόν να μη χάσουμε κι αυτή τη νέα ευκαιρία και να βοηθήσετε όλοι και όλες να ξαναγίνει η ΣΠΙΘΑ όπως την ονειρευτήκαμε από την πρώτη στιγμή: Δυνατή και πρωτοπόρα με ακτινοβολία και με πειθώ, αληθινός μπροστάρης στις εξελίξεις, με στόχο τη λύτρωση του Λαού και την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας."
21-08-2015
Μίκης Θεοδωράκης
Ο σπόρος μπήκε.. κάποιοι σκάβουν να τον ξεπατώσουν, μάταια όμως, γιατί κάποιοι άλλοι καθημερινά τον ποτίζουν μέχρι να φυτρώσει.Συνεχίζουμε..
Αποικία ή Δημοκρατία ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΒΗΣΕΙ Η ΧΩΡΑ
Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας να παρακολουθήσουν την ομιλία του καθηγητή Γεώργιου Κασιμάτη, αύριο Τετάρτη 25 Νοεμβρίου στο Ε.Κ.Θ, με θέμα "Αποικία ή Δημοκρατία". Δεν χάθηκαν όλα! Υπάρχει λύση! Ο αγώνας συνεχίζεται στο δρόμο που χάραξε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιώργος Κασιμάτης και η ΣΠΙΘΑ. ΔΙΟΓΑΝΩΣΗ : Δρόμος της Αριστεράς Θα μιλήσουν: Γιώργος Κασιμάτης Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλης Σιάχος Διευθυντής σύνταξης του "Δρόμου της Αριστεράς"
Το Πολυτεχνείο και ό,τι συμβολίζει δεν έχει καμία σχέση με την κατάντια όσων «έφτυσαν» το ίδιο τους το παρελθόν και το θυμούνται – και το παρελθόν τους και το Πολυτεχνείο - μόνο και μόνο για να μακιγιάρουν το αξιοθρήνητο παρόν τους.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς που «βολεύτηκαν», που επιδίδονται στην «απομυθοποίησή του» ίσα – ίσα για να ζήσουν απερίσπαστοί από ερινύες τον δικό τους προσωπικό μύθο σε μια Ελλάδα που ακόμα λαχταρά να κάνει ξαστεριά.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με όσους το εξαργύρωσαν, μαζί με τη νιότη τους, στα διάφορα πόστα του κράτους, και που πλέον, ούτε σαν ανάμνηση δεν περνάει από το μυαλό τους η εικόνα του τανκ πάνω από την πύλη έτσι που στρογγυλοκάθονται βυθισμένοι στις καρέκλες των ...«θινκ τανκς» της εξουσίας. Μιας εξουσίας, που το πρώτο «φιλολαϊκό» της προσωπείο το έβαλε ο Γκιζίκης, και που εδώ και τέσσερεις δεκαετίες, το υπηρετούν διάφοροι, αλλάζοντας τις μάσκες...
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συκοφάντες του, με όσους το θέλουν «συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο», δεν υπάρχει τίποτα που να το συνδέει με όσους προσπαθούν να το αναπαραστήσουν «μουμιοποιημένο» και «μνημονιοποιημένο»!
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συμβιβασμούς όσων το ανέχονται το πολύ – πολύ σαν μια «μουσειακή εκδήλωση», σαν μια εθιμοτυπική γιορτή που οι ρήτορες βγάζουν δεκάρικους επειδή «μερικά καλά παιδιά - οι φοιτητές - αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και οι κακοί - οι στρατιωτικοί - τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο», αλλά λέξη για ΝΑΤΟ, για ΗΠΑ, για αμερικανοκίνητη δικτατορία και για εγχώρια ολιγαρχία…
Το Πολυτεχνείο θα βρίσκεται πάντα στην απέναντι όχθη από εκείνη των κάπηλων και των καταχραστών του, των υβριστών του, που το πέρασμά τους από το Πολυτεχνείο το έκαναν καριέρα, και εποχούμενοι πλέον στις κρατικές και υπουργικές κούρσες τους αποφάσισαν ότι «το Πολυτεχνείο τώρα δικαιώθηκε»!!!
Το Πολυτεχνείο δεν σκιάστηκε ποτέ από εκείνους που για να περισώσουν τη δική τους ξεφτίλα, πάσχισαν για δεκαετίες να το ξεφτίσουν, επιστρατεύοντας «αναρχικούς», «κλέφτες και αστυνόμους», «αγανακτισμένους πολίτες», κουκουλοφόρους, χαφιέδες, προβοκάτορες και στήνοντας για φόντο του Πολυτεχνείου μια κατασκευασμένη εικόνα «επεισοδίων», αστυνομοκρατίας και δακρυγόνων.
Το Πολυτεχνείο, φυσικά, θα είναι πάντα αρκετός λόγος για να ξεχειλίζει η μαυρίλα από την δήθεν «αντισυστημική» μάσκα του χρυσαυγιτισμού, για να μην μπορούν να κρύψουν τη βρωμιά τους οι φασίστες επίγονοι των Ντερτιλήδων και τα κάθε λογής θρασίμια του «δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο»!
Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς όσων δεν εννοούν να «σοφαντίσουν» τη μνήμη τους και να σβήσουν εκείνο το «Έξω οι ΗΠΑ - Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης κάτω από τις ερπύστριες.
Το Πολυτεχνείο ζει μαζί με αυτούς που δεν συμμορφώθηκαν ούτε με τα «ανήκομεν εις την Δύσιν», ούτε με τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ».
Το Πολυτεχνείο ζει μαζί με εκείνους που το ιδεολογικό και ηθικό τους πρόσημο, αυτό που απορρέει από το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», δεν το απαρνήθηκαν για κανένα πόστο. Δεν το μαγάρισαν αναζητώντας θώκους. Δεν το μετέτρεψαν σε άδειο και πολύ περισσότερο σε προδομένο πουκάμισο σαν αυτά τα άνευ γραβάτας που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας την πολιτική του «ανήκομεν εις την τρόικαν»...
Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Άρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής της ΕΠΟΝ, η Ηλέκτρα με τη Λέλα Καραγιάννη και το κορίτσι της πύλης χέρι - χέρι με τον κλέφτη, τον αρματολό και της γυναίκες της Πίνδου, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους «ΔουΝουΤοτσολιάδες» του ιμπεριαλισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους συνεργάτες των «hedge funds», ενάντια στα «τάγματα εφόδου», ό,τι κι αν κάνουν οι κάθε λογής και οι κάθε απόχρωσης υποτακτικοί των Μνημονίων και των εωρωσφαγείων, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!
Το Πολυτεχνείο, συνώνυμο μιας Ελλάδας με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο «εδώ Πεντάγωνο» - «εδώ τρόικα» - «εδώ Μνημόνιο», παραμένει αδικαίωτο και ζωντανό.
Η 26η Οκτωβρίου έχει διπλή σημασία για τη Θεσσαλονίκη, καθώς πρόκειται τόσο για τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου αγίου της πόλης, όσο και για την ημερομηνία απελευθέρωσής της κατά τη «Μεγάλη Εξόρμηση» του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου.
Η απελευθέρωση της πόλης, μετά από αιώνες τουρκοκρατίας, αποτελεί για πολλούς το αποκορύφωμα των Βαλκανικών Πολέμων: Η «νύμφη του Θερμαϊκού» διεκδικήθηκε τόσο από τον ελληνικό όσο και τον βουλγαρικό στρατό (που επεδίωκε την υλοποίηση της Μεγάλης Βουλγαρίας της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου), σε μια «κούρσα-θρίλερ» με στόχο την κατάκτηση της πόλης- για την οποία μάλιστα σημειώθηκε και η πρώτη μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στον Ελευθέριο Βενιζέλο και στον αρχιστράτηγο και διάδοχο του θρόνου, Κωνσταντίνο, που αργότερα θα έρχονταν αντιμέτωποι σε αυτό που έμελλε να ονομαστεί «Εθνικός Διχασμός».
Η πορεία προς τη Θεσσαλονίκη
Με τον ελληνικό στρατό και το πολεμικό ναυτικό αναδιοργανωμένα και έτοιμα για τη «ρεβάνς» του «Μαύρου '97» (του ατυχούς πολέμου του 1897) – και έχοντας στο μεσοδιάστημα λάβει χώρα η αντιπαράθεση με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες κατά τον Μακεδονικό Αγώνα- η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου του 1912, στο πλευρό των Βαλκανικών Συμμάχων, πρώτο εκ των οποίων είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Μαυροβούνιο, στις 23 Σεπτεμβρίου. Με τον βουλγαρικό στρατό να επιχειρεί προς την ανατολική Θράκη και τον σερβικό προς Σκόπια και Μοναστήρι, το ελληνικό σχέδιο περιελάμβανε προέλαση προς Μακεδονία (με στόχο τη Θεσσαλονίκη) και Ήπειρο (με στόχο τα Γιάννενα).
Η Στρατιά Θεσσαλίας, απωθώντας τουρκικά τμήματα κατέλαβε στις 6 Οκτωβρίου την Ελασσόνα και συνέχισε την προέλασή της. Η πρώτη μεγάλη μάχη δόθηκε στις 9 Οκτωβρίου, με τις ελληνικές δυνάμεις να επιτίθενται κατά των Τούρκων στο Σαραντάπορο: Τρεις μεραρχίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο, ενώ μία άλλη, με υπερκερωτική ενέργεια, έφτασε στα νώτα της τοποθεσίας, εξαναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Σέρβια και την Κοζάνη, εγκαταλείποντας όλο το υλικό και το πυροβολικό τους.
Η 4η Μεραρχία συνέχισε την καταδίωξη, εισερχόμενη στα Σέρβια στις 10 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα τμήματα της Ταξιαρχίας Ιππικού κατέλαβαν την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου. Ακολούθως, η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα ανατολικά, με στόχο την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
«Σας το απαγορεύω!»
Είχε προηγηθεί η αντιπαράθεση μεταξύ του Διαδόχου Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου, καθώς ο Διάδοχος επιθυμούσε ο στρατός να κατευθυνθεί προς τα βόρεια, προς το Μοναστήρι, με σκοπό να συναντήσει τις δυνάμεις του σερβικού στρατού- ωστόσο ο Βενιζέλος θεώρησε επιτακτική την ανάγκη να μην υπάρξει καμία καθυστέρηση στην πορεία προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία πλησίαζαν ήδη οι Βούλγαροι. Τα τηλεγραφήματα τα οποία αντάλλαξαν οι δύο άνδρες που καθόρισαν την πορεία της ελληνικής ιστορίας κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα έμειναν στην ιστορία, αποτελώντας ένα προοίμιο του Εθνικού Διχασμού.
Βενιζέλος: «Αναμένω να μοι γνωρίσετε την περαιτέρω διεύθυνσιν, ην θα ακολουθήση η προέλασις του στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ' όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μίαν ώρα ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην». Κωνσταντίνος: «Ο στρατός δεν θα οδεύση κατά της Θεσσαλονίκης. Εγώ έχω καθήκον να στραφώ κατά του Μοναστηρίου, εκτός αν μου το απαγορεύετε». Βενιζέλος: «Σας το απαγορεύω!»
Ο Βενιζέλος δεν έμεινε εκεί: Ανησυχώντας για την έκβαση των επιχειρήσεων, απευθύνθηκε στον βασιλιά, Γεώργιο Α', προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση του Διαδόχου και να διασφαλιστεί η προέλαση του στρατού προς τη Θεσσαλονίκη.
Η μάχη των Γιαννιτσών, το κατόρθωμα του Βότση και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Ο προελαύνων ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Βέροια και την Κατερίνη στις 16 Οκτωβρίου- ενώ στις 18 του μήνα τα ελληνικά όπλα έδωσαν μια πρώτη «γεύση» στις τουρκικές δυνάμεις που υπερασπίζονταν την Θεσσαλονίκη, σε ένα παράτολμο εγχείρημα, όταν το τορπιλοβόλο αρ.11, με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση, διείσδυσε τη νύχτα απαρατήρητο στο λιμάνι – ξεγλιστρώντας από τα τουρκικά πυροβολεία- και τορπίλισε το τουρκικό πολεμικό «Φετίχ ι Μπουλέντ», καταφέροντας στη συνέχεια να διαφύγει. Επρόκειτο για ένα γεγονός που επηρέασε το ηθικό των οθωμανικών δυνάμεων, αλλά και τον Χασάν Ταχσίν Πασά, διοικητή της 8ης Στρατιάς του Αυτοκρατορικού Οθωμανικού Στρατού της Μακεδονίας- που, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ήταν ο άνθρωπος - «κλειδί» για την τελική παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό.
Η κρίσιμη μάχη για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης δόθηκε στα Γιαννιτσά, στις 19 και 20 Οκτωβρίου: Η τοποθεσία είχε επιλεγεί από τους Τούρκους αξιωματικούς ως τοποθεσία που ευνοούσε τη διεξαγωγή αμυντικής μάχης, καθώς είχε στα νώτα τον Αξιό και στα πλευρά το Πάικο και τη λίμνη των Γιαννιτσών. Τη θέση υπερασπιζόταν η 14η Μεραρχία Σερρών, συν δυνάμεις που είχαν υποχωρήσει από το Σαραντάπορο.
Στην ελληνική πλευρά τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα πιεστικά, καθώς είχε γίνει γνωστό πως ο βουλγαρικός στρατός κατευθυνόταν επίσης προς τη Θεσσαλονίκη. Ως εκ τούτου, αν και το επιτελείο δεν είχε επαρκείς πληροφορίες για τη σύνθεση και το μέγεθος της τουρκικής δύναμης, αποφασίστηκε η άμεση επίθεση, με 6 μεραρχίες συν την Ταξιαρχία Ιππικού και το απόσπασμα Ευζώνων Κωνσταντινοπούλου. Η επίθεση άρχισε στις 19 του μήνα, με τις 1η, 2η, 3η, 4η και 6η Μεραρχίες στον άξονα βόρεια της λίμνης και την 7η Μεραρχία, την Ταξιαρχία Ιππικού και το απόσπασμα ευζώνων Κωνσταντινοπούλου, στον άξονα νότια της λίμνης. Το μεσημέρι η 6η Μεραρχία είχε φτάσει στις Αμπελιές, η 4η στον Μυλότοπο, η 1η και η 2η στην Καρυώτισσα και η 3η στο Μελίσσι. Ακολούθησε γενική επίθεση κατά των τουρκικών θέσεων, με αποτέλεσμα τη διάσπαση των εχθρικών γραμμών. Οι ελληνικές δυνάμεις έφτασαν έξω από τα Γιαννιτσά, διακόπτοντας τις επιχειρήσεις για τη νύχτα και συνεχίζοντας το πρωί της 20ής. Η τουρκική δύναμη άρχισε να συμπτύσσεται, ωστόσο οι ελληνικές δυνάμεις δεν πρόλαβαν να περάσουν έγκαιρα τον Λουδία, με αποτέλεσμα το ασφαλές πέρασμα του Αξιού από τα υποχωρούντα οθωμανικά στρατεύματα.
Ο ελληνικός στρατός ήταν πλέον κοντά στη Θεσσαλονίκη και η διαπραγμάτευση για την παράδοσή της άρχιζε: Στις 25 Οκτωβρίου, οι Ευρωπαίοι πρόξενοι της Θεσσαλονίκης και ο Τούρκος στρατηγός Σαδήκ συνάντησαν τις ελληνικές εμπροσθοφυλακές έξω από την πόλη, προτείνοντας την παράδοση υπό όρους – και συγκεκριμένα την απόσυρση του τουρκικού στρατού, με όλο τον οπλισμό του, στο Καραμπουρνού. Η πρόταση απορρίφθηκε από τον Κωνσταντίνο, αντιπροτείνοντας την παράδοση του αφοπλισμένου τουρκικού στρατού, με τους αξιωματικούς να διατηρούν τα ξίφη τους. Για να λάβει απάντηση έδωσε προθεσμία δέκα ωρών.
Σημειώνεται πως η εν λόγω εξέλιξη των γεγονότων είχε τρομοκρατήσει τον Βενιζέλο, ο οποίος περίμενε κατάληψη της πόλης το απόγευμα της 25ης – αλλά πληροφορήθηκε τα περί διαπραγματεύσεων και προθεσμιών. Φοβούμενος κατάρρευση της πολιτικής του και σύνορα στον Αξιό, απέστειλε νέα τηλεγραφική διαταγή προς τον Κωνσταντίνο:
«Αρχηγόν στρατού: Παραγγέλεσθε να αποδεχθήτε την προσφερομένην υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και να εισέλθετε εις ταύτην άνευ χρονοτριβής. Καθιστώ υμάς υπεύθυνον δια πάσαν αναβολήν, έστω και στιγμής»
Ωστόσο, η άποψη του Κωνσταντίνου ήταν διαφορετική, καθώς έδινε προτεραιότητα στην εξουδετέρωση της μαχητικής ικανότητας της τουρκικής δύναμης που είχε απέναντί του:
«Εγώ οφείλω προ παντός άλλου να καταστήσω ακίνδυνον τον απέναντί μου τουρκικόν στρατόν» ήταν η δήλωσή του στους προξένους.
Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση του Ταχσίν Πασά δεν άργησε να έρθει, καθώς σύντομα κατέφθασε έγγραφο στο οποίο αναφερόταν ότι οι όροι του Κωνσταντίνου είχαν γίνει αποδεκτοί, με τον Διάδοχο να αποστέλλει τους αξιωματικούς του επιτελείου του, Βίκτορα Δούσμανη και Ιωάννη Μεταξά, στην πόλη για την υπογραφή των σχετικών πρωτοκόλλων, που περιελάμβαναν την παράδοση της πόλης και του τουρκικού στρατού- δύναμης 26.000 ανδρών, με 70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα και 1.200 ζώα. Στις 26 Οκτωβρίου- ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου – η Θεσσαλονίκη ήταν και επίσημα ελληνική.
Η δολοφονία του βασιλιά και ο δρόμος προς τον Β' Βαλκανικό
Το πρωί της 27ης εισήλθε στην πόλη ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Δαγκλής και εγκαταστάθηκε στο Διοικητήριο, ενώ ο Ίων Δραγούμης με τον μακεδονομάχο λοχαγό Αθανάσιο Εξαδάκτυλο ύψωσαν την ελληνική σημαία στον εξώστη του ελληνικού προξενείου. Παράλληλα, ελληνικές μονάδες εισέρχονταν στην πόλη και λάμβαναν θέσεις γύρω της. Στις 28 του μήνα μπήκε στην πόλη ο Διάδοχος με τους επιτελείς του, και στις 29 κατέφθασε ο βασιλιάς Γεώργιος - ο οποίος θα δολοφονούνταν τον Μάρτιο, λίγους μήνες μετά, από τον Αλέξανδρο Σχινά στην οδό Βασιλίσσης Όλγας. Πίσω από τη συγκεκριμένη δολοφονία θεωρείται ότι βρίσκονταν οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, που ήθελαν να ανεβεί στον θρόνο ο γερμανόφιλος Κωνσταντίνος.
Όσον αφορά στη βουλγαρική προέλαση προς τη Θεσσαλονίκη: Από τις 26 Οκτωβρίου ο Κωνσταντίνος είχε στείλει μήνυμα προς το Βούλγαρο στρατηγό Θεοδωρώφ που κατευθύνονταν με μία μεραρχία προς τη Θεσσαλονίκη, ότι η πόλη είχε ήδη απελευθερωθεί και ότι μπορούσε να διαθέσει τις δυνάμεις του σε άλλες επιχειρήσεις. Ωστόσο ο Θεοδωρώφ έστειλε απεσταλμένο αξιωματικό στον Ταχσίν Πασά ζητώντας του να υπογράψει πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης, παρόμοιο με εκείνο που μόλις είχε συνάψει με τους Έλληνες, επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως συναπελευθερωτής της πόλης. Ο Ταχσίν αρνήθηκε και μάλιστα ζήτησε την προστασία του ελληνικού στρατού επειδή μονάδες του που είχαν ήδη παραδοθεί στους Έλληνες δέχονταν βουλγαρικές επιθέσεις.
Η βουλγαρική δύναμη έφτασε έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτωβρίου, με τον Θεοδωρώφ να ζητά να μπει μέσα στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εν τέλει επετράπη η είσοδος δύο βουλγαρικών ταγμάτων. Πρακτικά, μπήκε στην πόλη ένα σύνταγμα.
Μετά την παράδοση της Θεσσαλονίκης, ο Ελληνικός Στρατός στράφηκε προς τη Δυτική Μακεδονία, όπου διαδοχικά απελευθέρωσε τη Φλώρινα, την Καστοριά και την Κορυτσά. Όσον αφορά στα Γιάννενα, μετά από μακρά πολιορκία (με κύριο τουρκικό προπύργιο το οχυρό του Μπιζανίου), ελληνική επίθεση στις 20 Φεβρουαρίου 1913 είχε αποτέλεσμα την άνευ όρων παράδοση του Εσάτ Πασά στις 21 του μήνα. Ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα στη συνέχεια και μέχρι τις 5 Μαρτίου είχε απελευθερώσει τη Βόρεια Ήπειρο- από την οποία όμως αναγκάστηκε να αποσυρθεί, καθώς, όπως αποφασίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, θα παραχωρούνταν στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.
Με τη Συνθήκη του Λονδίνου, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλα τα εδάφη της στη Βαλκανική Χερσόνησο. Αυτό που έμενε ήταν η διανομή τους – και οι διαφορές ήταν μεγάλες, με βουλγαρικά τμήματα να προκαλούν επεισόδια σε βάρος Ελλήνων και Σέρβων στη Μακεδονία. Οι δύο χώρες υπέγραψαν στις 19 Μαΐου συμμαχία κατά της βουλγαρικής απειλής, εν όψει της επικείμενης σύγκρουσης.
Η βουλγαρική επίθεση τελικά ήρθε στις 16 Ιουνίου χωρίς κήρυξη πολέμου, κατά των ελληνικών δυνάμεων σε Νιγρίτα και Παγγαίο και κατά των Σέρβων σε Γευγελή και Ιστίπ. Ο ελληνικός και ο σερβικός στρατός αντέδρασαν άμεσα: Ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος είχε αρχίσει, και θα διαρκούσε έναν μήνα, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερα σκληρές μάχες, με αποκορύφωμα αυτήν του Κιλκίς - Λαχανά (19-21 Ιουνίου), όπου ο ελληνικός στρατός, κατόπιν φονικής μάχης, διέσπασε τις εχθρικές γραμμές, εξαναγκάζοντας τον βουλγαρικό στρατό σε υποχώρηση και απειλώντας τον με ολοκληρωτική εξόντωση (ωστόσο η 7η Μεραρχία δεν κατέλαβε έγκαιρα τη γέφυρα του Στρυμόνα, αποτυγχάνοντας να μπλοκάρει την εχθρική υποχώρηση προς τις Σέρρες).
Η Βουλγαρία ζήτησε ανακωχή στις 18 Ιουλίου και στις 28 του ίδιου μήνα, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις στο Βουκουρέστι, υπέγραψε τη συνθήκη ειρήνης, τερματίζοντας τον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, με την Ελλάδα να αποκτά την ανατολική Μακεδονία. Η «Μεγάλη Εξόρμηση» είχε τελειώσει - ωστόσο ήταν μόνο η αρχή της περιπέτειας του Ελληνισμού στον 20ό αιώνα, καθώς ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου- και μετέπειτα τη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Σε ένα άρθρο του σφοδρής κριτικής προς την κυβέρνηση, αλλά και αυτοκριτικής, γράφει ο Στάθης: «Η ντροπή που βαραίνει πολλούς από εμάς για όλο αυτό είναι το ελάχιστο. Η οδύνη, όμως, που βοηθήσαμε να βαραίνει σήμερα, απ’ όλο αυτό, κόσμο και κοσμάκη είναι ανεξιλέωτη...» Έτσι είναι. Μεγάλη και βαριά η ψυχική οδύνη του λαού. Όμως, τί θα κάνουμε; Θα κάτσουμε στη γωνιά μας να γλείφουμε τις πληγές μας ή θα ξεσηκωθούμε; Έφτασε πια η ώρα να προχωρήσουμε και να κάνουμε το επόμενο βήμα. Αυτό το βήμα λέγεται Ανυπακοή και Αντίσταση. Η οδύνη μας θα γίνει Αντίσταση! Ο ξεσηκωμός μας θα έχει όραμα και στόχο. Θα είναι μαζικός και οργανωμένος. Το λαϊκό μας κίνημα θα είναι ενωμένο σαν μια γροθιά. Το όραμά μας είναι μια Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, αυτάρκης, χωρίς πενία, ξεπεσμό και ξενιτειά. Το όραμά μας είναι η Ελλάδα, που εμείς, ο ενωμένος λαός θα αναγεννήσουμε και θα αναπτύξουμε, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Η ώρα της ενότητας του λαού, της λαϊκής συμμαχίας, έχει φτάσει και είναι τώρα! Η ώρα της ανυπακοής έχει φτάσει και είναι τώρα! Ο Μίκης Θεοδωράκης, γράφει στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Σπίθας: «…έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας (σ.σ. εννοεί της κυβέρνησης) -σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους- ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της. Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, που παίρνονται μάλιστα κατ' επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια» (Τον Δεκέμβριο του 2010, αλλά εξαιρετικά επίκαιρο). (Να θυμίσουμε ότι όταν η Θάτσερ έβαλε έναν φόρο αντίστοιχο του ΕΝΦΙΑ, 8.000.000 Βρετανοί (ναι, οκτώ εκατομμύρια!) δεν τον πλήρωσαν και ο φόρος καταργήθηκε. Κι αλήθεια δεν είναι χρέος του ΚΚΕ να προτείνει στον ελληνικό λαό να κάνει το ίδιο; Νόμιμη αντίσταση δεν υπάρχει. Ούτε αντίσταση με «παρών»). Η Αντίσταση θα γίνει πραγματικότητα! Θα πιστέψουμε και πάλι ο ένας στον άλλο και όλοι μαζί στη μία, την μοναδική, την υπέρτατη ιστορική δύναμη: την δύναμη του ενωμένου λαού. Θα κάνουμε το πένθος της ήττας δύναμη του ενωμένου λαού. Ο πρώτος στόχος μας είναι η απαλλαγή από τα μνημόνια και η απελευθέρωση της πατρίδας μας από την κατοχή. Οι αυταπάτες τελείωσαν. Η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, είτε σοσιαλδημοκρατική είτε δεξιά είτε ακροδεξιά, το μόνο που θα κάνει είναι να υπακούει στις αποφάσεις της Ε.Ε. και των δανειστών-δυναστών μας. Αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μέσω της εταιρειοκρατίας, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, προσπαθεί να υλοποιήσει το σχέδιο τού Χίτλερ για τη «Νέα Ευρώπη χωρίς σύνορα», με επικεφαλής τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Το έγραψε η γαλλική εφημερίδα Le Figaro1 μετά την επίσκεψη Ολάντ πως η Ελλάδα πωλείται κι οι Γάλλοι ήλθαν για να αγοράσουν. Κι ένα γαλλικό κανάλι, την ώρα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων πρόβαλε φωτογραφίες από δημόσιες επιχειρήσεις και πάνω τους είχαν ταμπελάκια «`A vendre» και «vendu»2 (πωλείται και πουλήθηκε, αντιστοίχως). Τα κοιτάσματα της Ν. Καβάλας πέρασαν στο ΤΑΙΠΕΔ. Για να ξεπουληθούν στους ξένους. Το πρόβλημά της Χώρας μας δεν είναι πρόβλημα προσώπων. Ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας κι ο Μεϊμαράκης είναι δημιουργήματα του οικονομικού ιμπεριαλισμού. Εφαρμόζουν, βεβαίως, την πολιτική τού ιμπεριαλισμού επειδή πιστεύουν σε αυτήν, αλλά αποτελούν μέρος ενός συνόλου. Αυτό το σύνολο ονομάζεται πολιτικό σύστημα. Επομένως, δεν ωφελεί να χτυπάμε απλώς τα πρόσωπα, αλλά πρέπει να χτυπήσουμε το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Αυτό θα γίνει μόλις ο λαός ενωθεί κάτω από τη σημαία της Αντίστασης και της Ανυπακοής. Η πατρίδα μας ανήκει σε εμάς. Εμείς είμαστε η πατρίδα μας. Εμείς που μάθαμε γράμματα σ’ αυτήν την πατρίδα, που εργαζόμαστε εδώ και παράγουμε τον πλούτο. Οι μανάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, οι γερόντισσες με τις μεγάλες αναμνήσεις, οι έφηβοι με τις αγωνίες και τις αμφισβητήσεις τους. Η πατρίδα μας είναι οι εργάτες κι όλοι οι εργαζόμενοι με τους μειωμένους μισθούς κι οι αγρότες που δουλεύουν σκληρά για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Οι τραγουδιστές, που δεν μοιάζουν στον Θηβαίο, και οι ηθοποιοί κι οι άλλοι καλλιτέχνες, που εργάζονται σκληρά υπηρετώντας την ελληνική τέχνη, ενώ ζουν σαν τα σπουργιτάκια… Οι γιατροί που εργάζονται άοκνα στα δημόσια νοσοκομεία, απλήρωτοι. Οι δάσκαλοι που κάνουν, αφιλοκερδώς, ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά των ανέργων. Οι γιαγιάδες της Λέσβου, που τάισαν με το μπιμπερό το βρέφος. Οι οικογένειες που φιλοξένησαν πρόσφυγες κι όλοι εκείνοι που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους κατατρεγμένους. Εκείνοι που καθημερινά διασχίζουν το Λεκανοπέδιο για να βοηθήσουν στα κοινωνικά φαρμακεία, τα κοινωνικά ιατρεία, τις κοινωνικές κουζίνες. Η πατρίδα μας είναι οι δημιουργοί. Εκείνοι, που στο πέρασμά τους άφησαν δημιουργίες ωραίες και μεγάλες ή κι άλλες μικρότερες, αλλά δημιουργίες δικές τους. Από το μυαλό, τα χέρια και την ψυχή τους. Είμαστε κι όλοι εμείς που δημιουργούμε καθημερινά. Δεν έχει σημασία αν οι δημιουργίες μας είναι ένα πρόγραμμα για υπολογιστή, μια νέα ιδέα, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, ένα υφαντό ή ένα λευκό πουκάμισο. Σημασία έχει ότι αυτοί είναι οι κόποι και το βιος μας. Είναι η ζωή μας. Η τωρινή και η μελλούμενη. Κι αυτή τη ζωή, εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια Εκείνων που αγωνίστηκαν για την πατρίδα, θα την σηκώσουμε και πάλι ψηλά. Εμείς. Οι Έλληνες.
https://www.youtube.com/watch?v=fLh9IxuW00M Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά σωπαίνουν κι οι καμπάνες σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του Και ‘πα στην πέτρα της σιωπής τα νύχια του ακονίζει μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο Νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.
Η Σπίθα Θεσσαλονίκης παρευρέθηκε στην 74η επέτειο του ολοκαυτώματος των Κερδυλλίων, προκειμένου να τιμήσει την μνήμη των διακοσίων πενήντα, αδίκως εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς.Δυστυχώς στην εκδήλωση, συναντήσαμε και σύγχρονους Εφιάλτες,συνεργάτες των Γερμανών που αντί να εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό, έχουν γίνει η φωνή των οικονομικών εισβολέων μέσα στη Βουλή! Στο καφενείο του χωριού, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, υποψήφιο αρχηγό της Ν.Δ. Σε ερώτησή μας για το τί ακριβώς ήρθε να κάνει στα ιερά χώματα των Κερδυλλίων,αφού δηλώνει εδώ και χρόνια ότι οι ¨Γερμανοί είναι φίλοι μας¨, απάντησε κυνικά λέγοντας ότι Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ!! Θέλετε να φύγουμε? μας ρώτησε εκβιαστικά. Απαντήσαμε λέγοντάς του ότι θα είναι καλύτερα να φύγει η Γερμανία, γιατί αυτοί δεν συμπεριφέρονται ως Ευρωπαίοι, αφού καταστρέφουν για τρίτη φορά τους λαούς της Ευρώπης! Για να γλυτώσει, μη έχοντας απαντήσεις,έριξε τις ευθύνες στο Σύριζα.Φυσικά, του είπαμε ότι τους θεωρούμε όλους (το κομματικό σύστημα) ίδιους, από τη στιγμή που συνδιαλέγονται με τον κατακτητή.Ο κόσμος που παρακολουθούσε τον διαξιφισμό αντέδρασε έντονα και τον αποδοκίμασε, υπενθυμίζοντας του, τις χιλιάδες των συμπολιτών μας που αυτοκτόνησαν στον βωμό των Μνημονίων που ο ίδιος, ανερυθρίαστα, υπέγραφε! ΣΠΙΘΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
74 χρόνια συμπληρώθηκαν από τη θηριωδία του ολοκαυτώματος των Κερδυλλίων,από τα στρατεύματα της ναζιστικής Γερμανίας.Όλοι οι άντρες του χωριού, από 16-64 ετών,εκτελέστηκαν εν ψυχρώ,αφήνοντας πίσω τους,αβοήθητους γέροντες,χήρες,ορφανά αλλά και ¨κοιλάρφανα¨... Η λύσσα των βαρβάρων όμως δεν σταμάτησε στους 250 εκτελεσθέντες, αλλά έκαψαν και τα δύο χωριά (Άνω και Κάτω Κερδύλλια), σαν να ήθελαν να μη μείνει τίποτα που να θυμίζει την ελληνική αντίσταση, αφού κανένας από τους κατοίκους των δύο χωριών δεν πρόδωσε τους αντάρτες. Αυτή ήταν και η πρώτη μαζική εκτέλεση Ελλήνων από τους ναζί. ¨ΑΘΑΝΑΤΟΙ ¨
Ο θάνατος του Παύλου Μελά και η σημασία του για τον αγώνα στην Μακεδονία Ακαταπόνητος συνεχίζει τον αγώνα του και με αγωνία περιμένει όπλα από τις αθηναϊκές πατριωτικές οργανώσεις, για να εξοπλίσει όλα τα χωριά της περιοχής του. Στο μεταξύ, με όσα διαθέτει και παρά τις εναντίον του βουλγαρικές απειλές, οργανώνει την άμυνα τεσσάρων χωριών και προειδοποιεί ότι θα κάψει τα σπίτια εκείνων που θα συμπράξουν με τους βούλγαρους κομιτατζήδες. Παράλληλα, εξακολουθώντας να εμπιστεύεται στα γράμματά του τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σημειώνει. "... Δεν φαντάζεσαι την κατάστασίν μου την ψυχικήν. Θέλω και πρέπει να μείνω εδώ αλλ΄ ο πολυτάραχος και σχεδόν άγριος βίος μου με κάμνει να νοσταλγώ τον ήσυχον και γλυκύν οικογενειακόν βίον. Και εδώ έχω τας ικανοποιήσεις μου και εκεί την ευτυχίαν μου. Αλλ΄εδώ με κρατεί επί πλέον το καθήκον και πρό πάντων αι υποχρεώσεις ας ανέλαβα. Αισθάνομαι ότι θυσιάζομαι, αλλά τουλάχιστον θα κατορθώσω τίποτε; ΄Η θα χανδακώσω την ιεράν αυτήν υπόθεσιν; Αισθανόμενος το μέγεθος της ευθύνης, πότε τρέμω και πότε ενθουσιώ...". Στο μεταξύ το σώμα του ενισχύεται και με ντόπιους και φθάνει τώρα τα 50 άτομα και έτσι οι χωρικοί νιώθουν πιο ασφαλείς γνωρίζοντας την παρουσία του. Κι ενώ βαδίζει για να συναντηθεί με άλλο σώμα Ελλήνων ανταρτών, για να συναποφασίσουν γενικότερη κατά των βουλγαρικών συμμοριών επίθεση, σταματά στο χωριό Στάτιστα, (ή και Σιάτιστα) για να ξεκουράσει τους άνδρες του. Στις αντιρρήσεις που εκφράζει για αυτή τη στάση τους ο φίλος και υπαρχηγός του Νίκος Πύρζας, επειδή στο χωριό κατά τις πληροφορίες τους υπάρχει τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα, ο Παύλος απαντά: "... Ειναι αμαρτία, τά παιδιά κουρασμένα, βρεγμένα ας μείνωμεν εις το χωριό νά στεγνώσουν ολίγον ...". Αυτή η απόφαση του θα είναι τελικά γι΄αυτόν μοιραία, γιατί οι Τούρκοι ειδοποιημένοι και οδηγημένοι από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο για την εκεί παρουσία τους, επιτίθενται και κατά τη συμπλοκή ο Παύλος τραματίζεται σοβαρά, "... στη μέση με πήρε, παιδιά ...". Κι ενώ οι άντρες του τρέχουν να τον βοηθήσουν μπαίνει μόνος του στο σπίτι, κάθεται και απευθυνόμενος στο Νίκο Πύρζα του λέει: "... Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πης ότι το καθήκον μου έκαμα ...". Στη συνέχεια βγάζει το πορτοφόλι του με τις φωτογραφίες των παιδιών του κι επειδή αρχίζει να πονά, παρακαλεί να τον σκοτώσουν και να μην τον αφήσουν ζωντανό στα χέρια των Τούρκων. Ολοι γύρω του λυπημένοι και ανήμποροι να βοηθήσουν παρακολουθούν τις τελευταίες στιγμές του παλικαριού που ψιθυρίζει πότε "... πονώ!", πότε "... σκοτώστε με!" και πότε τα ονόματα των παιδιών του "... Μίκη, Ζωή!". Και αφού με δυνατούς πόνους παιδεύεται μισή περίπου ώρα, με τη λέξη "... πονώ!" αφήνει την τελευταία του πνοή επάνω στη διψασμένη για αίμα ηρώων Ελληνική γη.. Η τραγική είδηση φθάνει στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα με τηλεγράφημα του Προξένου του Μοναστηρίου που αναφέρει τα εξής : "... Παρελθούσαν Τετάρτην, 13 τρέχοντος (Οκτωβρίου) ημετέρων ευρεθέντων εν χωρίω Στάτιστα και περί ώραν 5 μ.μ. ήρξατο πυρός κατά των ημετέρων. Ημέτεροι απήντησαν γενναίως, μετά δίωρον δε ανταλλαγήν πυροβολισμών, απεφάσισαν επιχειρήσωσιν έξοδον. Παύλος Μελάς ώρμησε πρώτος επί κεφαλής αυτών, οπότε σφαίρα τουρκική πλήξασα αυτόν κατά την οσφυακήν χώραν, ετραυμάτισε θανασίμως. Σύντροφοί του τον... εναπέθεσαν παρακειμένω οικίσκω, ένθα, μετά ημίσειαν ώραν, διαρκούσης πάντοτε συμπλοκής, εθνικός ήρως ησύχασε ..." ! Ο θάνατός του αιφνιδιάζει και θλίβει τους Μακεδόνες, γιατί σ΄αυτόν είχαν στηρίξει όλες τους τις ελπίδες για τη σωτηρία τους. Και μολονότι δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει το οδυνηρό γεγονός, αρχίζει η δυσάρεστη διαδικασία του ενταφιασμού. Από γράμμα που στέλνει ο ελληνοδιδάσκαλος και υπάλληλος του προξενείου Μοναστηρίου Βασίλειος Αγοραστός στον 'Ιωνα Δραγούμη, γυναικάδελφο του Παύλου, έχουμε τις λεπτομέρειες του ενταφιασμού. Σύμφωνα με αυτές, ο ίδιος ο Αγοραστός εκτελώντας εντολή του προξενείου φθάνει στο Πισοδέρι, για να μεριμνήσει για την ταφή του ήρωα. Επειδή εκεί πληροφορείται ότι οι κάτοικοι της Στάτιστας τον έχουν ήδη ενταφιάσει σε ασφαλές μέρος, προχωρεί στο Ζέλοβο απ΄όπου στέλνει άνδρα του σώματος του Παύλου μεταμφιεσμένο στη Στάτιτσα, για να παραλάβει κρυφά και να μεταφέρει στο Ζέλοβο το σώμα του γενναίου αρχηγού του. Κι ενώ έχει αρχίσει η εκταφή του νεκρού, αναγγέλλεται ότι ισχυρό τουρκικό απόσπασμα κατευθύνεται στο χωριό. Για ν΄αποφύγουν τότε την αυτόφωρη σύλληψη, κόβουν την κεφαλή του παλικαριού και θάβουν ξανά το σώμα του. Και τη στιγμή που ο Τούρκος αποσπασματάρχης έχει συγκαλέσει τους χωρικούς στην πλατεία και με απειλές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, τους ζητά τον τόπο της ταφής, ο απεσταλμένος κατορθώνει να διαφύγει έχοντας στο σακίδιό του το κεφάλι του άτυχου αρχηγού του και να φθάσει στο Ζέλοβο. Εκεί ως πιο κατάλληλο για την ταφή του επιλέγουν το παρεκκλήσι της Αγ. Παρασκευής στο Πισοδέρι, όπου και ενταφιάζεται στον προ της Ωραίας Πύλης χώρο στις 18 Οκτωβρίου 1904.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1941 υπογράφτηκε το ιδρυτικό του ΕΑΜ
1. Από τους αντιπροσώπους των κάτωθι υπογραφομένων κομμάτων ιδρύεται το Εθνικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπο της Ελλάδας (ΕΑΜ).
Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν και παν άλλο κόμμα ή οργάνωσις που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού ώς και να εργασθή δια την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ. Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν.
2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.
γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνη να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας.
3. Δια την πραγματοποίησιν των ως άνω σκοπών του το ΕΑΜ θα ασχοληθή:
α) Με όλα τα ζητήματα που απασχολούν καθημερινώς τον Ελληνικόν Λαόν υπό τας συνθήκας της ξενικής κατοχής και με την καθοδήγησιν του αγώνος του Ελληνικού Λαού εις την διεκδίκησιν των πάσης φύσεως αιτημάτων του, καθώς και την αντιμετώπισιν της εις βάρος του ασκούμενης ληστείας από τους ξένους κατακτητάς.
β) Με την διατήρησιν ακμαίου του απελευθερωτικού πνεύματος του Ελληνικού Λαού.
γ) Με την συνεχή αποκάλυψην του ρόλου της σημερινής κυβερνήσεως των προδοτών ή κάθε άλλης αντιστοίχου εις το μέλλον.
δ) Με την εξασφάλισιν κατά το δυνατόν μιας συνεργασίας με τους άλλους λαούς, οι οποίοι αγωνίζονται κατά των δυνάμεων του Άξονος και του συντονισμού του αγώνος του Ελληνικού Λαού με τον αγώνα των άλλων ως άνω Λαών.
ε) Με την οργάνωσιν των λαϊκών δυνάμεων επί τη βάσει του εσωτερικού οργανισμού-κανονισμού, ο οποίος αποτελεί παράρτημα του παρόντος ιδρυτικού.
στ) Με την ενέργειαν εράνων, είσπραξιν συνδρομών κλπ. από τους Έλληνας πατριώτας προς τον σκοπόν να εξασφαλίση τα αναγκαία δια την διεξαγωγήν του θνικοαπελευθερωτικού αγώνος μέσα.
4. Τα υπογράφοντα το παρόν ιδρυτικόν κόμματα ή τα προσχωρούντα εις αυτό, αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν δι’ όλων των δυνάμεων τον αγώνα του ΕΑΜ και την πραγματοποίησιν των σκοπών του.
5. Το ΕΑΜ χωρίς να παύση να τείνη εις το να συγκεντρώση πέριξ αυτού ολόκληρον τον Ελληνικόν Λαόν δια της συγκεντρώσεως εντός των κόλπων του όλων των οργανώσεων που εκπροσωπούν καθ’ οιονδήποτε τρόπον τμήματα του Ελληνικού Λαού, συγκροτείται επί τη βάσει των πλέον αυστηρών συνωμοτικών κανόνων. Τούτο σημαίνει:
α) Ότι τηρείται αυστηρώς μυστική η συμμετοχή των οιωνδήποτε κομμάτων ή οργανώσεων που το αποτελούν ή προσχωρούν εις αυτό.
β) Ότι τα πρόσωπα που αποτελούν την Κεντρικήν του Επιτροπήν, τας κατά τόπους επιτροπάς πόλεων, συνοικισμών, επαγγελμάτων, επιχειρήσεων κλπ. καθώς και τας ομάδας της βάσεως, δεν γίνονται εις ουδένα άλλον γνωστά, πλην των μελών τα οποία συμμετέχουν εις εκάστην Επιτροπήν.
γ) Ότι το ΕΑΜ διεξάγει συνεχώς και δια παντός μέσου αγώνα εναντίον πάσης παραβάσεως των συνωμοτικών κανόνων και λαμβάνει εκάστοτε τα επιβαλλόμενα μέτρα εναντίον εκείνων, οίτινες παραβιάζουν τα συνομωτικά μέτρα. Ούτω το ΕΑΜ παρουσιάζεται δημόσια και πάντοτε απρόσωπον και ως απλούς εκφραστής των Εθνικοαπελευθερωτικών επιδιώξεων και καθοδηγητής των αντιστοίχων αγώνων του Ελληνικού Λαού.
6. Εις ουδένα αντιπρόσωπον κόμματος ή οργανώσεως, με τον οποίον το ΕΑΜ διαπραγματεύεται την προσχώρησιν της οργανώσεώς του ίνα αντιπροσωπευθή εις το ΕΑΜ ανακοινούνται οτιδήποτε σχετικώς με τας οργανώσεις, κόμματα κλπ. άτινα μετέχουν εις το ΕΑΜ προ της ανακοινώσεως εκ μέρους του ως άνω αντιπροσώπου ότι η οργάνωσίς του προσχωρεί εις το ΕΑΜ και ότι αυτός δέχεται να συμμετάσχει εις το αντίστοιχον όργανον του ΕΑΜ δι’ οπροορίζεται.
7. Μεταξύ των κομμάτων και οργανώσεων αίτινες συνεργάζονται εις το ΕΑΜ διατηρείται δι’ όλον το διάστημα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος η μεγαλυτέρα αλληλοβοήθεια και αλληλοϋποστήριξις δια παν ζήτημα το οποίον σχετίζεται με τον γενικόν απελευθερωτικόν αγώνα και τον ειδικώτερον εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα κάθε χωριστού κόμματος. Επίσης και αι συνεργαζόμεναι ως άνω οργανώσεις χρησιμοποιούν τας αντιστοίχους επιρροάς των δια την άμβλυσιν κάθε μέτρου που στρέφεται κατά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος από τους εχθρούς του Έθνους, εντοπίους προδότας ή ξένους κατακτητάς.
Εν Αθήναις τη 28η Σεπτεμβρίου 1941 Δια το ΚΚΕ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Δια το ΣΚΕ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ Δια την ΕΛΔ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ Δια το Αγρ. Κόμ. ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
Πηγή: ΣΤ ΑΡΜΑΤΑ! ΣΤ ΑΡΜΑΤΑ! Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης 1940-1945 σ.567-568
Την Πέμπτη 17-09 πραγματοποιήθηκε στην ΕΔΟΘ, η εκδήλωση της Σπίθας Θεσσαλονίκης με θέμα την ΑΠΟΧΗ. Μετά από τις τοποθετήσεις των μελών μας, διαβάστηκε η ανακοίνωση για τις εκλογές του Δικτύου Σπιθών από τον κ. Ιακωβίδη.Επίσης διαβάστηκε η τελευταία επιστολή του καθηγητή Γ.Κασιμάτη. http://spithathessalonikis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_39.html
Ακολούθησε συζήτηση, μεταξύ των μελών και των φίλων της Σπίθας.
Έγινε πρόσκληση από τη Σπίθα Θεσσαλονίκης ,στις σπίθες του Δικτύου που ανήκουν στην πόλη μας, για κοινή συνέλευση και συμπόρευση στον αγώνα.Τα κόμματα και τα κινήματα που προσκλήθηκαν ώστε να υπάρξει αντίλογος ΔΕΝ εμφανίστηκαν,μένοντας στον διαδικτυακό προεκλογικό αγώνα τους...
Παραμονές μιας εκλογικής αναμέτρησης παρωδίας και η Σπίθα Θεσσαλονίκης μετά από πρωτοβουλία της νεολαίας της, με ένα δρώμενο, αναπαριστά το εξαρτημένο πολιτικό σύστημα. Η δράση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους όπου και μοιράστηκε έντυπο υλικό των βασικών αρχών και θέσεων του κινήματος καθώς και του άρθρου του Μίκη Θεοδωράκη : "Οι εκλογές, η τιμή και η θηλιά" διαβάστε ολοκλήρο το άρθρο: http://www.mikistheodorakis.gr/el/writings/articles/?nid=5192
