ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Γ.ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

«Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»

Την Τετάρτη 3 Ιούνη, η μεγάλη εκδήλωση - συναυλία

Ο μουσικοσυνθέτης θα παραβρεθεί στην εκδήλωση και θα απευθύνει μήνυμα

Ο Μίκης Θεοδωράκης (κάτω δεξιά) με συνεξόριστους στη Μακρόνησο, το 1948-'49

H  ΚΕ του ΚΚΕ τιμά τα 90 χρόνια ζωής του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με μεγάλη εκδήλωση - συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 3 Ιούνη, στις 20.30, στο Θέατρο Πέτρας του Δήμου Πετρούπολης.

Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ο μουσικοσυνθέτης θα παραβρεθεί στην εκδήλωση και θα απευθύνει μήνυμα.

Στην εκδήλωση θα προβληθεί βίντεο - αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Θα ακολουθήσει συναυλία με τραγούδια από διάφορα έργα του συνθέτη. Θα ερμηνεύσουν οι Μαρία Φαραντούρη, Λάκης Χαλκιάς, Βασίλης Λέκκας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μίλτος Πασχαλίδης και Ρίτα Αντωνοπούλου. Θα ενορχηστρώσει ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από κείμενα του ίδιου του μουσικοσυνθέτη, που γράφτηκαν το Γενάρη του 1995 και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ελίτροχος». Ο Μ. Θεοδωράκης περιγράφει πως γνώρισε το μεγάλο κομμουνιστή ποιητή μας, Γιάννη Ρίτσο, αλλά και για τη συναυλία που έδωσαν το καλοκαίρι του 1966, στο γήπεδο της ΑΕΚ.

* * *
«... Μετά μπήκαμε ορμητικά στη θύελλα... Χρόνια αντίστασης. Παρανομία, συλλήψεις, μάχες, συλλαλητήρια...

Ο Γιάννης Ρίτσος, τυλιγμένος και αυτός στους ίδιους ανέμους, να ταξιδεύει τις ίδιες τρικυμίες... Τον πρωτοείδα στη Λέσχη της ΕΠΟΝ. Ακαδημίας και Κριεζώτου, την Ανοιξη του 1945, είχα αναλάβει να ανακαλύψω και να συγκεντρώσω του άξιους νέους ποιητές και συγγραφείς, τον Κώστα Κοτζιά, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Μιχάλη Κατσαρό και τόσους άλλους, που το όνομά τους θα το γνώριζε κάποτε όλη η Ελλάδα.

Ο Ρίτσος, ο Βρεττάκος, ο Ρώτας ήταν αυτοί, που ακούγοντας τα κείμενά τους και συζητώντας μαζί τους μια φορά την εβδομάδα, θα βοηθούσαν ώστε να γεννηθεί μια νέα γενιά ποιητών και συγγραφέων, η Γενιά της Αντίστασης. (...)

Η συναυλία το καλοκαίρι του '66 στο γήπεδο της ΑΕΚ

Τη "Ρωμιοσύνη" μού την είχαν φέρει στο σπίτι γυναίκες κρατουμένων πολλά χρόνια πριν. Είχαν περάσει πρώτα από τον Ρίτσο, που διάλεξε ο ίδιος τα αποσπάσματα από τη "ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ", για να μου τα εμπιστευθεί. Ομως, τα χειρόγραφα σκεπάστηκαν από άλλα. Χάθηκαν. Ξεχάστηκαν. Ωσπου εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κάποιο χέρι (σ.σ. Γιορτή των Φώτων του 1966) τα ανέσυρε και τα ακούμπησε στο πιάνο. Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις στον Πειραιά με την Αστυνομία. Ο άγριος ξυλοδαρμός και η κακοποίησή μου, γεγονότα που με επηρέασαν βαθιά. Τόσο που, μόλις διάβασα τον πρώτο στίχο "Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό...", κάθισα, όπως ήμουν λερωμένος με λάσπη και αίματα, και συνέθεσα μονορούφι τη "Ρωμιοσύνη".

Οταν την άλλη μέρα την άκουσε ο Ρίτσος, έμεινε άφωνος. Ποτέ άλλοτε δεν τον είδα τόσο χαρούμενο, τόσο συγκλονισμένο, όσο τη μέρα που στο "Κεντρικόν", που ήταν γεμάτο με αντιστασιακούς, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησε τη "Ρωμιοσύνη".

Το καλοκαίρι του '66, αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο άλμα: Συναυλία σε γήπεδο, μιας και δε μας χωρούσαν πια οι μικρές αίθουσες. Διαλέξαμε την ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ηταν η πρώτη Λαϊκή Συναυλία σε ανοιχτό χώρο. Περάσαμε με το αυτοκίνητο και πήραμε απ' το σπίτι τους τον Γιάννη και την Φαλίτσα. Μπροστά στο γήπεδο, καθισμένοι στα καφενεία, οι ηλικιωμένοι άντρες και γυναίκες, όλοι τους αντιστασιακοί, περίμεναν να μπουν πρώτοι.

Τι δεν έκανε η αντίδραση τότε, για να εμποδίσει το λαό να ρθει να μας ακούσει! Εκατοντάδες με στολές γύρω - γύρω, σαν μπαμπούλες, για να φοβίζουν. Αλλες εκατοντάδες χαφιέδες, για να αναγνωρίζουν και να τρομοκρατούν. Ως και το ηλεκτρικό ρεύμα σταμάτησαν, με αποτέλεσμα να μείνουν στο τούνελ οι συρμοί του Ηλεκτρικού.

Εμείς με τον Ρίτσο βγαίναμε απ' τα αποδυτήρια στο γήπεδο, που ήταν ακόμα άδειο. Κοιτάζαμε τον ουρανό και σαν μέλη κάποιου φανταστικού αρχαίου χορού, φωνάζαμε μισοαστεία - μισοσοβαρά:

- Ελα Λαέ! Νίκησε Λαέ! Λαέ, δείξε τη δύναμή σου!

Και από μέσα, οι γυναίκες μας να μας μαλώνουν, μήπως και μας ακούσει κανείς και μας περάσει για τρελούς... Φαίνεται, όμως, πως οι προσευχές μας εισακούσθηκαν, γιατί αιφνιδίως το στάδιο γέμισε. Λες και ήταν συνεννοημένοι, όρμησαν όλοι μαζί, γυναίκες, άντρες, παιδιά. Ξεχύθηκαν απ' τα σοκάκια και τα στενά...

Παραμέρισαν τη φανερή και τη μυστική τρομοκρατία και έγιναν στην αρχή ένα χαρούμενο, πολύβουο πλήθος, που μας γέμισε αγαλλίαση και αμέσως μετά ένα σιωπηλό, παλλόμενο εσωτερικά εκκλησίασμα.

Διηύθυνα πρώτα το "Μαουτχάουζεν" με την Μαρία Φαραντούρη και μετά τη "Ρωμιοσύνη" με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Ο Γιάννης Ρίτσος, καθισμένος ακριβώς πίσω μου, ρουφούσε τη συγκλονιστική στιγμή με όλους τους πόρους της ψυχής του.

Δεν ήταν μόνο η μουσική, η ποίηση, το τραγούδι. Ηταν προπαντός αυτή η μυστική μέθεξη όλων αυτών των χιλιάδων, που μέσα απ' τη "Ρωμιοσύνη", ξαναζούσαν μέσα τους και ξαναδημιουργούσαν ιδεατά το μέγα όνειρο που είχαν όλοι μαζί ζήσει, αφού οι ίδιοι το είχαν πρώτα δημιουργήσει...».

Πηγή:  http://theodorakism.blogspot.gr/2015/05/blog-post_25.html

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΖΕΙ

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.

Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.

Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.

Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.

ΠΗΓΗ:  http://www.sansimera.gr/biographies/164

Ομιλία Γιώργου Κασιμάτη στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών στις 18 Μαΐου 2015

Το όραμα του Μίκη Θεοδωράκη

Ομιλία Γιώργου Κασιμάτη στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών στις 18 Μαΐου 2015

.

Α. Μίκης Θεοδωράκης, ο μεγάλος Έλληνας και ο συμπαντικός άνθρωπος.

1.    Οι δύο αυτές υψηλές προσωνυμίες, που επάξια κατέκτησε ο  Μίκης Θεοδωράκης, φαίνονται ως αντίφαση, αλλά δεν είναι. Αυτό ακριβώς μας έδειξε ο μεγάλος οραματιστής με τη ζωή του: Η Ελλάδα δεν είναι  μια γεωγραφική πατρίδα συγκεκριμένης φυλής, αλλά  μια Πατρίδα γένεσης του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Μας έδειξε ακόμη, ότι ο ελληνικός Λόγος και η ελληνική Τέχνη ήταν και είναι η έκφραση της συμπαντικής ουσίας.

Αυτές οι δύο υψηλές ιδιότητες του Έλληνα και του συμπαντικού ανθρώπου μας δείχνουν ακριβώς ότι: η ζωή του μεγάλου Καλλιτέχνη και Αγωνιστή ήταν και εξακολουθεί να είναι η ενσάρκωση  της διαλεκτικής της Δημιουργίας∙ η ενσάρκωση του Ηρακλήτειου Πολέμου, ως γεννήτορα των πάντων. Η ενσάρκωση της διαλεκτικής του πολιτικού αγώνα για την Ελλάδα και για τον Άνθρωπο ενάντια στην υποδούλωση του Ανθρώπου, του Λόγου και του Πνεύματος.

Με αυτό το νόημα,  ο Αγώνας για την Ελλάδα είναι ο υπέρτατος Πατριωτισμός. 

2.    Η μουσική Δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη είναι η συμπύκνωση της διαχρονικής αρμονίας  Λόγου και Τέχνης στην ιστορία του Πνεύματος και των Ιδεών. Των ιδεών και του πολιτισμού,  από την εποχή του Ομήρου και του Ορφέα, του Ηρακλείτου και του Πυθαγόρα και της όλης ελληνικής αρχαιότητας και διαμέσου του βυζαντινού και του ανατολικού ελληνισμού μέχρι σήμερα,  που πότισαν τον Πλανήτη και μπόλιασαν τον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ολόκληρο αυτό το Πνεύμα, αυτός ο Πολιτισμός του Ανθρώπου γονιμοποιήθηκε, ζυμώθηκε και κάρπισε, όχι σε ανάκτορα και αυτοκρατορικές αυλές, αλλά  μέσα στις ψυχές των απλών ανθρώπων, των λαών των Ελλήνων.  Ήταν ένας καθαρά κοινωνικός πολιτισμός. 

Ο Πολιτισμός αυτός, που διαβρώνει σήμερα η Βαρβαρότητα, είναι γέννα του Ανθρώπου και όχι της Εξουσίας. Είναι γέννα του ελληνικού Λόγου, ο οποίος γέννησε από την ίδια ρίζα: την Πόλη ως ένωση ανθρώπων και όχι ως κράτος, την Πολιτική ως ύψιστη κοινωνική δράση του ανθρώπου για το ευ ζην στην κοινωνία, του Πολίτη ως υπεύθυνου μέλους της πολιτικής κοινωνίας και του Πολιτισμού ως ποιότητας κοινωνικής ζωής για την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Πόλη, Πολίτης, Πολιτική, Πολιτισμός – μία ρίζα, μια ουσία. Γι’ αυτό Δημοκρατία και Πολιτισμός είναι έννοιες και αξίες αξεχώριστες.

3.    Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί, όσο μπορώ να γνωρίζω, ένα μοναδικό στην ιστορία φαινόμενο ανθρώπου υψηλής πνευματικής δημιουργίας και κοινωνικής δράσης: την πραγματική ενσάρκωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της έσχατης μέχρι αυτοθυσίας συνεχούς αιματηρής πάλης  σε ένα διαρκή αρμονικό εναγκαλισμό διαλεκτικής συνύπαρξης και συλλειτουργίας  στον αγώνα κατά της Βαρβαρότητας. 

Και κάτι ακόμη: Η γνωστή φιλοσοφική και αισθητική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη για την έννοια και την ιδέα της «Συμπαντικής Αρμονίας» δεν εκφράζει την πανάρχαιη ελληνική ονομασία του Σύμπαντος με τη λέξη «Κόσμος»;
 
4.    Όλα αυτά δεν τα ανέφερα για την Προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη από τάση υμνολογίας, η οποία σίγουρα θα έθιγε τη μετριοφροσύνη του ιδίου και ίσως την προσωπική κρίση πολλών συγχρόνων μας. Τα ανέφερα, ανεξάρτητα από τη γνώμη του ιδίου και των συγχρόνων μας, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί πιστεύω ότι, ανεξάρτητα από την οποία διατύπωσή τους,  η ουσία τους ανταποκρίνεται στα κριτήρια της ιστορίας∙ δεύτερον, και το σημαντικότερο, τα ανάφερα για μια σωστή κατανόηση του Οράματός του, που θα σκιαγραφήσω. 

Β. Το όραμα του  Μίκη Θεοδωράκη

1.    Το όραμα του Μίκη Θεοδωράκη να ανακηρυχθεί η Ελλάδα 
παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού είναι πολύ παλιό. Ο σπόρος, άλλωστε, αυτού του οράματος ήταν και είναι ενδογενές στοιχείο της ιδέας της Ελλάδας ως παγκόσμιας μήτρας και κοιτίδας του Πολιτισμού, που σφράγισε ολόκληρη τη ζωή του μεγάλου Έλληνα, ως ζωή δημιουργίας και αγώνα πολιτισμού κατά του σκότους της βαρβαρότητας. Για το διαρκές αυτό όραμά του, αναφέρω δύο παλαιότερες επίσημες και δημόσιες πρωτοβουλίες του:
α. To 1977, το καλοκαίρι, διοργάνωσε στα Χανιά το «Συμπόσιο για τον Σοσιαλισμό και τον Πολιτισμό», στο οποίο συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Francois Mitterand, Jacques Attali, Roger Garaudy κ.ά. Θέμα του Συμποσίου ήταν ο Σοσιαλισμός και ο Πολιτισμός, όπου ο Θεοδωράκης, στην εισήγησή του, δημόσια αναδεικνύει το όραμά του για την Ελλάδα ως Πολιτιστικό Κέντρο της Ευρώπης.
β. Αργότερα, το 1990, υπέβαλε στην τότε Κυβέρνηση επίσημα  ολοκληρωμένη πρόταση και μελέτη με τίτλο «ΔΕΛΦΟΙ» να γίνει η Ελλάδα ουδέτερη ζώνη με επίκεντρο πολιτιστικό το «τρίγωνο» Δελφοί - Επίδαυρος - Ολυμπία.

Και ερχόμαστε στην τελευταία ιστορική πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία ο μεγάλος συνθέτης, στις 3 Νοεμβρίου 2013, ανέγνωσε και ανέλυσε με την αντιφώνησή του κατά την επίσημη υποδοχή του στην Ακαδημία Αθηνών ως επίτιμου μέλους της. Η ιστορική αυτή πρόταση απευθυνόταν στην Ακαδημία Αθηνών με το αίτημα να συμβάλει το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Χώρας στην προσπάθεια να ανακηρυχθεί επίσημα η Ελλάδα χώρος παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, η οποία θα τελούσε κάτω από την προστασία της διεθνούς κοινότητας και από την οποία θα αντλούσαν τα πνευματικά της νάματα όλοι οι λαοί.

2.  Τα ύψιστα αγαθά της Ελλάδας –τα υπογραμμίζει και η πρόταση
     του Μίκη Θεοδωράκη – είναι:

α. το αιώνιο και μοναδικό φυσικό κάλος του ελλαδικού χώρου, που υπήρξε αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας ανεπανάληπτων έργων Σκέψης, Λόγου και Τέχνης∙ 
β. η ιστορική κληρονομιά της, που αποτέλεσε και μπορεί πάντοτε να αποτελεί ανεξάντλητη πηγή σκέψης και πολιτισμού. 

3. Η παγκοσμιότητα της ιστορικής ελληνικής κληρονομιάς θεμελιώνεται σε τρεις υπέρτατες ιδέες της Ιστορίας που γεννήθηκαν, άνθησαν και καρποφόρησαν στην αρχαία Ελλάδα:

α. στη Δελφική Ιδέα με κέντρο του Δελφούς, που, με διευρυμένο νόημα από εκείνο της υψηλής καλλιτεχνικής σύνθεσης του Σικελιανού, ενέχει την παγκόσμια αρχή πολιτισμικής και πνευματικής συναδέλφωσης των λαών 
β. στην Ολυμπιακή Ιδέα με κέντρο την Ολυμπία, που ενέχει την παγκόσμια αρχή της Ειρήνης και της ειρηνικής άμιλλας λαών και ανθρώπων 
γ. στην Ιδέα του Λόγου, του Κάλους και της Πολιτείας με κέντρο την Αθήνα, όπου η αρχαία Πόλις, η Ακρόπολις και ο Παρθενών ενσαρκώνουν τις παγκόσμιες αρχές του Πολιτισμού: της Σοφίας και της Σωφροσύνης, του Ωραίου και της Αρμονίας και της Πολιτικής της Δημοκρατίας.

Χωρίς αμφιβολία, η παγκόσμια αυτή κληρονομιά καθιστά    αυτοδίκαια την Ελλάδα κέντρο παγκόσμιας  προσοχής και έλξης και κέντρο παγκόσμιας πηγής ανάδειξης και ανύψωσης της αξίας του ανθρώπου. Αυτό το αυτονόητο για τον ελλαδικό χώρο, ο Μίκης Θεοδώρακης το έκαμε όραμα και το όραμα το έκαμε ρεαλιστική πρόταση. Ασφαλώς, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα οράματα γέννησαν τα μεγάλα βήματα της Ιστορίας.

4.  Η σημασία αυτής της πρότασης είναι διττή και πολύ βαθιά:
πρώτον, σημαίνει έξοδο και διαφύλαξη των πηγών του πολιτισμού από το άθλιο πεδίο της κρίσης, στο οποίο απειλείται άμεσα η υπόστασή τους από την ποταπή και φτηνή εμπορευματοποίησή τους, που δρομολόγησαν στη χώρα μας οι παράνομες και βάρβαρες δανειακές συμβάσεις∙

δεύτερον, η διασφάλιση της δυνατότητας να αντλείται από τις πηγές αυτές της παγκόσμιας κληρονομιάς η διαρκής αναγέννηση του πολιτισμού∙ 
τρίτον, σημαίνει μετουσίωση της παγκόσμιας κληρονομιάς στο ελεύθερο πεδίο του ελλαδικού χώρου σε όπλο πολιτισμού κατά της παρακμής και της αθλιότητας.
Είναι ολοφάνερο ότι η πρόταση προς την Ακαδημία Αθηνών του εμπνευσμένου Έλληνα καλλιτέχνη δεν έγινε από εθνοστρέφεια, αλλά από συνείδηση συμπαντικού πνεύματος.  Είναι προϊόν συνείδησης και βαθιάς πεποίθησης ότι η Ιστορία δεν είναι το νεκροταφείο των ιδεών και του πολιτισμού είναι ο δημιουργός του παρόντος και ο μεγάλος σπορέας και καλλιεργητής του μέλλοντος. Είναι προϊόν της μακράς εμπειρίας των αγώνων του μιας ολόκληρης ζωής στο πεδίο της Αντίστασης και της Τέχνης, της εμπειρίας ότι ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του, γα να ξεφύγει από την παρακμή και την καταστροφή, χρειάζονται κέντρο πνευματικής αναγέννησης και δημιουργίας. Κέντρα Πολιτισμού απέναντι στα κέντρα της βαρβαρότητα που έχτισε ο κερδοσκοπικός καπιταλισμός και ο γεωπολιτικός ιμπεριαλισμός των μεγάλων δυνάμεων. Και αυτό το κέντρο  δεν μπορεί να είναι  άλλο από την κοιτίδα του Λόγου και Τέχνης που έπλασαν την αξία του ανθρώπου. 

5.    Είναι ολοφάνερο ότι το όραμα του εμπνευσμένου Έλληνα καλλιτέχνη δεν είναι προϊόν άρρωστης  εθνοστρέφειας. Είναι προϊόν συνείδησης της παγκόσμιας σημασίας που ενέχουν τα μνημεία της ελληνικής αρχαιότητας ως παγκόσμια κληρονομιά. Είναι προϊόν συνείδησης και βαθιάς πεποίθησης ότι η Ιστορία δεν είναι το νεκροταφείο των ιδεών και του πολιτισμού είναι ο δημιουργός του παρόντος και ο μεγάλος σπορέας και καλλιεργητής του μέλλοντος. Είναι προϊόν της γνώσης ότι ο πολιτισμός δεν παράγεται άναρχα από το τίποτα, αλλά από την ιστορία του.  Είναι, τέλος, προϊόν της μακράς εμπειρίας των αγώνων μιας ολόκληρης ζωής στο πεδίο της Αντίστασης και της Δημιουργίας -της εμπειρίας: ότι η καλύτερη Αντίσταση κατά του Κακού είναι η Δημιουργία του Καλού. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλού καλύτερα από μια τη διασφαλισμένη από εκμετάλλευση κοιτίδα του Λόγου και Τέχνης που έπλασαν την αξία του ανθρώπου. 

Επομένως, η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη να επιδιωχθεί η ανακήρυξη της Ελλάδας ως Παγκόσμιας Κοιτίδας Πολιτισμού δεν έχει το νόημα προνομίου μιας χώρας ή ενός λαού. Ούτε εμείς οι Έλληνες πρέπει να το δούμε έτσι: ως προνόμιο ενός «περιούσιου λαού» ή μιας «διακεκριμένης φυλής» -όπως έχουν χρησιμοποιήσει αυτούς τους όρους άλλοι λαοί και σε άλλες εποχές. Αυτό θα θύμιζε μόνο βαρβαρότητα∙ θα ήταν ύβρις για τον Άνθρωπο, ύβρις για το νόημα του ελληνικού Πολιτισμού και ύβρις για όλους εμάς του Έλληνες.

Δεν πρέπει, συνεπώς, να δούμε το Όραμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη σκοπιά ούτε ενός άρρωστου εθνικισμού, ούτε ενός άρρωστου διεθνισμού. Το σωστό και ιστορικά θεμελιωμένο νόημα του διεθνισμού είναι η διεθνοποίηση των αρχών προστασίας της αξίας του ανθρώπου και της πολιτικής κοινωνίας, της γνώσης και των ιδεών. Δεν είναι ούτε η κατάλυση των ταυτοτήτων και των πατρίδων των πολιτισμών, ούτε η δημιουργία υπερεθνικών κέντρων εξουσίασης του ανθρώπου και των λαών. Αλλά και το σωστό νόημα των πατρίδων είναι η συνείδηση και ο δεσμός της ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας των λαών. 

Γ. Πρακτική πορεία του Οράματος

1. Θα αναφερθώ σε δύο άλλες προσπάθειες οραματικού χαρακτήρα που είχαν
γίνει παλαιότερα για δημιουργία στην Ελλάδα παγκόσμιου κέντρου υψηλών αγαθών της παγκόσμιας ελληνικής κληρονομιάς. Το ένα είναι πολύ γνωστό και το άλλο λιγότερο. Το πρώτο ήταν η προσπάθεια του Άγγελου Σικελιανού για την ανάδειξη των Δελφών σε παγκόσμιο κέντρο Λόγου και Τέχνης. Το δεύτερο ήταν η σκέψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ανάδειξη της Ολυμπίας σε παγκόσμιο κέντρο αθλητισμού με μόνιμη διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα*. Και οι δύο προσπάθειες δεν μπόρεσαν, όπως είναι γνωστό, να πραγματοποιηθούν, για διάφορους λόγους.  Ανεξάρτητα, όμως, από τους οποιουσδήποτε λόγου,  πιστεύω οι προτάσεις εκείνες ήταν ατελείς, γιατί περιορίζονταν σε ορισμένο αντικείμενο της ελληνικής κληρονομιάς, που είναι εύκολο να συναντήσει αντιδράσεις αντίθετων συμφερόντων ή προκαταλήψεων. 

Η πρόταση Θεοδωράκη, από τη σκοπιά του περιεχομένου της, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση, γιατί καλύπτει ολόκληρη την παγκόσμια κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας, που έχει ήδη αναγνωριστεί ως τέτοια από τη διεθνή κοινότητα, χωρίς να θίγονται άμεσα συγκεκριμένα συμφέροντα. Επιπλέον δε είναι και απολύτως επίκαιρη, γιατί γίνεται σε μια ιστορική περίοδο, κατά την οποία έχουν γίνει παγκόσμια συνείδηση οι κίνδυνοι που απειλούν τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς από τη βουλιμία της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης και από θρησκευτικο-πολιτικούς φανατισμούς. Για τους λόγους αυτούς, η πρόταση αυτή σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστική, αρκεί να υπάρξει λαϊκή στήριξη, πολιτική θέληση και πολιτική ικανότητα για την πραγμάτωσή της.

Ως τρία πρώτα βήματα που θα είχα να προτείνω σήμερα είναι τα ακόλουθα: 

α. Το πρώτο βήμα είναι η ανάπτυξη ευρύτατης προσπάθειας για τη διάδοση της ιδέας του Μίκη Θεοδωράκη με όλα τα δυνατά μέσα (ομιλίες, δημόσιες συζητήσεις, δημοσιεύματα κ.λπ.). 
Στο σημείο αυτό επιθυμών να επισημάνω ότι η ιστορική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών είναι άξια συγχαρητηρίων και ευγνωμοσύνης όλων μας, γιατί άνοιξε πρώτη αυτό το δρόμο.
β. Το δεύτερο βήμα είναι η επεξεργασία και σύνταξη εμπεριστατωμένης σχετικής μελέτης, ώστε να καταστεί αξιόπιστη η πρόταση σε όλα τα αρμόδια κέντρα πολιτισμού στο διεθνή χώρο.
γ. Το τρίτο βήμα είναι η άμεση κινητοποίηση της κυβέρνησης και των πνευματικών ιδρυμάτων της χώρας για τη μόνιμη εγκατάσταση της UNESCO στην Ελλάδα ( στην Αθήνα ή στους Δελφούς).

Με αυτά τα λόγια κλείνω την  ενημερωτική μου εισήγηση υπεράσπισης της πρότασης του Μίκη Θεοδωράκη και εκφράζω άλλη μια φορά την ευγνωμοσύνη του μεγάλου Αγωνιστή και Συνθέτη, καθώς και τη δική μου, για την υποδοχή και φιλοξενία εδώ στην ιστορική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών του σπουδαίου  Οράματος για την Ελλάδα και τον Πολιτισμό.

_______________________________________________________________________

* Για τη σκέψη, μου είχε ζητηθεί, μέσω του τότε Υπουργού Αχιλλέα Καραμανλή, η γνώμη μου για ορισμένα συνταγματικά ζητήματα, εξ ού και γνωρίζω το θέμα.

ΠΗΓΗ: http://www.mikistheodorakis.gr/el/articles/kasimatis/?nid=5176

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα η απόφαση της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών να διοργανώσει τη σημερινή εκδήλωση με θέμα ένα όραμα που επί τόσες δεκαετίες προσπαθώ να στηρίξω, με την ελπίδα να το ενστερνισθούν όλο και περισσότεροι, ώστε μια μέρα να γίνει πραγματικότητα και να δώσει την οριστική λύση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Ένα όραμα που ανέπτυξα για πρώτη φορά «επίσημα» με την Εισήγησή μου στο Συμπόσιο για τον Σοσιαλισμό και τον Πολιτισμό που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά το 1977 με πρωτοβουλία μου και με συμμετοχή επιφανών πολιτικών και ανθρώπων του Πνεύματος από την Ελλάδα και από όλο τον κόσμο, αργότερα, στα 1987 και 1988 σε δύο Συνέδρια στο Tuebingen και στην Κολωνία αντίστοιχα αλλά και στα 1990 με την πρότασή μου «Δελφοί-Επιδαύρια-Η Ελλάδα Κέντρο Πολιτισμού της Ευρώπης».

Γι’ αυτό και το θεωρώ τόσο σπουδαίο που άνθρωποι του Πνεύματος, οι Έλληνες Λογοτέχνες, ασχολούνται με αυτό, το ερευνούν και το αναλύουν.

Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω θερμότατα τον Πρόεδρο της Ε.Ε.Λ. κ. Κώστα Καρούσο, τον ποιητή κ. Νίκο Ρίγγα, καθώς και όλα τα μέλη της Ε.Ε.Λ.

Και βέβαια να προσθέσω ότι είναι εξαιρετική τιμή για μένα η συμμετοχή του Καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη που έχει αναλάβει την κύρια ομιλία της εκδήλωσης.

Η κοινή μας πάλη ενάντια στο Μνημόνιο και το Πολιτικό μας Σύστημα, μάς έφερε πολύ κοντά. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια να γνωρίσω καλά τον Καθηγητή Κασιμάτη και να εκτιμήσω το βάθος της Σκέψης του και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Δεν ήταν εύκολες οι μέρες που ζήσαμε σχεδόν μόνοι, δεδομένου ότι η σήψη έχει πια γενικευθεί. Όμως ο φόβος και ο συμβιβασμός που μας περιβάλλουν δεν τον επτόησε. Αντίθετα ήταν και παραμένει όρθιος στις επάλξεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων του δοκιμαζόμενου Λαού μας. Γι’ αυτόν τον λόγο η εκτίμηση και η φιλία του είναι για μένα δώρο ανεκτίμητο και οι δημόσιες ευχαριστίες μου στο πρόσωπό του είναι φτωχές μπροστά στην αγάπη, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μου.

Σας ευχαριστώ όλους και εύχομαι τουλάχιστον οι νεότεροι να δουν τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα.

Αθήνα, 18.5.2015
Μίκης Θεοδωράκης.                                                  

ΠΗΓΗ: www.mikistheodorakis.gr

Γιώργος Κοντογιώργης: "Πρώτη φορά Αριστερά", πρώτη φορά τόσος ανατρεπτικός ριζοσπαστισμός….

Γ. Κοντογιώργης - 18.5.2015

Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης απαντά στα ερωτήματα της εκπομπής του Kontra Channel "Kontra 24" της 18.5.2015 και στον Αιμίλιο Λιάτσο.

 

"Πρώτη φορά Αριστερά", πρώτη φορά τόσος ανατρεπτικός  ριζοσπαστισμός…. με πρόσημο τη δημοκρατία και την πρόοδο.
"….όλες οι εξουσίες [εφεξής] ασκούνται από το λαό"….
"…. [γιατί] δημοκρατία είναι τα κόμματα…."
"….[και] τις πολιτικές ευθύνες τις απονέμει ο λαός στις εκλογές…."
"… [ενώ] η εξεταστική για το μνημόνιο θα γίνει για να μάθει ο κόσμος πώς μπήκε σε αυτό η Ελλάδα…. δεν … υπάρχει θέμα ποινικών ευθυνών. … Ούτε περνούν από το μυαλό [μας] ποινικές ευθύνες ….»
"….[και προφανώς] δεν θα κερδίσει κανείς εάν οι φάκελοι [της διαφθοράς] βγουν στη δημοσιότητα. Η μόνη που θα βγει κερδισμένη θα είναι η Χρυσή Αυγή….[γι'αυτό] δεν θα ξανανοίξει αυτός ο κύκλος…".
Ιδού το θαύμα: Πρώτη φορά τόση "προσήλωση" στη βούληση της κοινωνίας των πολιτών, τόσος σεβασμός στο κοινό αίσθημα που .... "εμάς" εμφράζει!....
"Καλά εσύ [Χρόνη Μίσσιο, έφυγες] νωρίς…." και δεν πρόλαβες να δεις τι σημαίνει [άρχουσα] Αριστερά… Όμως, κι από εκεί που είσαι "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάμε;…". Έτσι κι αλλιώς "θα σε ταράξουμε στη νομιμότητα, [στη δημοκρατία και στην πρόοδο..]", δεν τη γλυτώνεις….

ΠΗΓΗ:http://contogeorgis.blogspot.gr/2015/05/1852015.html

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ:ΣΑΦΗΝΕΙΑ

12.05.2015

Στο χθεσινό μου σημείωμα μού διέφυγε η τεράστια ζημιά που προκάλεσε στη χώρα μας η στάση της Κυβέρνησης στις σχέσεις της με τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί η μεγάλη διαφορά στις σκέψεις και τις ενέργειες ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Με μια λέξη θα χαρακτήριζα τη διαφορά αυτή ως διαφορά νοοτροπίας. Εκεί κυριαρχεί με παραλλαγές η διαύγεια της Καρτεσιανής σκέψης. Μπορεί ο Decarte  να ήταν Γάλλος, όμως η θεωρία του κυριάρχησε σε όλους τους Ευρωπαϊκούς Λαούς.

Έτσι, η διαύγεια μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί γι’ αυτούς δεύτερη φύση. Άλλωστε η Παπική εξουσία με τον Καθολικισμό και η Λουθηριανή πίστη με τους Προτεστάντες ορθώθηκαν μέσα από σκληρή πάλη αιώνων σαν ένας αδιαπέραστος τοίχος εναντίον της Ορθοδοξίας. Και το γεγονός αυτό είναι για μένα το βασικό στοιχείο της αντιπάθειας των Λαών της Ευρώπης (Καθολικών και Προτεσταντών) προς τους Λαούς της Ρωσίας και των Βαλκανίων, που εκπροσωπούν την Ορθοδοξία. Φυσικά μέσα στην ροή του χρόνου, τα θρησκευτικά μίση υποχώρησαν, για να μετατραπούν όμως σε βαθύτατες αντιθέσεις σε άλλους τομείς λ.χ. φυλετικούς, εθνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς.

Επομένως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την περίφημη δημιουργική ασάφεια. Είναι κάτι που τους βγάζει από τα ρούχα τους τους εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Κρατών και τους κάνει να ξεχνούν τους καλούς τρόπους, όπως συνέβη με την σχεδόν χυδαία ομαδική τους στάση εναντίον του Βαρουφάκη στην Ρίγα.

Έτσι, μέσα σ’ αυτούς τους λίγους μήνες, με την ηθελημένη ασάφεια στις συναντήσεις υψηλού επιπέδου στις οποίες συμμετείχε η χώρα μας, κατέρρευσε η προσπάθεια χιλιάδων Ελλήνων επαγγελματιών, επιστημόνων, καλλιτεχνών και αθλητών, που κατόρθωσαν με την προσωπική τους εργασία και το προσωπικό τους παράδειγμα να ανυψώσουν  το κύρος της χώρας μας μέσα σ’ αυτή την εχθρική για μας περιοχή, δηλαδή την Ευρώπη αλλά και την Βόρεια Αμερική με τους στενούς δεσμούς της με την Ευρώπη.

Επειδή συγκαταλέγομαι μεταξύ εκείνων που προσπάθησαν με το έργο και με τη στάση τους να αποκτήσει η χώρα μας μεγαλύτερο κύρος και να κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό αυτών των δύο σπουδαιότερων περιοχών του κόσμου, θα ήθελα να ρωτήσω τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, με ποιο δικαίωμα εκμηδένισαν τις προσπάθειές μας και μάλιστα σε μια εποχή τόσο σκληρή όπως η σημερινή, στην οποία η Μοίρα της Πατρίδας μας κρέμεται από μια κλωστή.

Είχαν το δικαίωμα να το κάνουν;

Όπως έγραψα και στο χθεσινό μου σημείωμα, πρέπει το συντομότερο δυνατόν να βρουν το θάρρος, την πυγμή, να εγκαταλείψουν την πολιτική της ασάφειας και να πουν σε μας και στους έξω με καθαρότητα και θάρρος τι πρόκειται να πράξουν, γιατί κάθε μέρα που περνά, μας πηγαίνει ένα μήνα πιο πίσω.
 
Αθήνα, 12.5.2015
 
Μίκης Θεοδωράκης
 

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ

Απλότητα - Καθαρότητα - Πυγμή

12.05.2015

Πρώτον: ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν στον Λαό μας το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, το οποίο δεσμεύτηκαν να πραγματοποιήσουν αμέσως μόλις γίνουν Κυβέρνηση. Ο Ελληνικός Λαός πίστεψε στο πρόγραμμα αυτό και τους ανέδειξε σε Κυβέρνηση της χώρας. Όλα αυτά σημαίνουν απλότητα, δεδομένου ότι ο ένας υπόσχεται και ο άλλος το αποδέχεται. Τόσο απλά!

Δεύτερον: Ο Λαός ψηφίζει το συγκεκριμένο πρόγραμμα και η Κυβέρνηση αρχίζει να το πραγματοποιεί. Αυτό σημαίνεικαθαρότητα. Δηλαδή ο Λαός περιμένει, ενώ η Κυβέρνηση εκτελεί. Καμμιά δικαιολογία δεν μπορεί να υπάρξει σ’ αυτή τη σχέση που αφορά την ίδια τη ζωή του Λαού.

Όμως οι μέρες περνούν και το καθαρό νερό αρχίζει να θολώνει. Φταίνε, μας λένε, οι ξένοι. Δεν τους ήξεραν άραγε; Έπρεπε να γίνουν Κυβέρνηση για να το μάθουν;
Αν ήξεραν αλλά πίστευαν ότι θα … γοητεύσουν τους Τροϊκανούς-Θεσμούς και το ΔΝΤ, τότε η καθαρότητα θολώνει. Γίνεται ανωριμότητα, ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, ανικανότητα. Γίνεται βούρκος.

Τρίτον: Ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση, θα έπρεπε τώρα που έμαθαν τι σημαίνει «αλλαγή μέσα από το Σύστημα», τώρα που ζούμε όλοι μαζί ως Λαός τα αδιέξοδα που δημιούργησαν οι ίδιοι, χρειάζεται η Πυγμή! Πρέπει να βρεθεί κάποιος σοβαρός και υπεύθυνος, που αντί να δέχεται τη ντροπή της Ρίγας, να δώσει μια γροθιά στο γραφείο του και να πει θαρρετά «ΤΕΛΟΣ!». Αυτή είναι ηΠυγμή που μας οφείλουν για να σωθούν οι ίδιοι και ο Λαός μας.

Αθήνα,  11.5.2015
Μίκης Θεοδωράκης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Δύο «επιχειρήματα» της Κυβέρνησης:
α) «Το Μνημόνιο το κατήργησε ο Λαός». Λες και το ψήφισε ο Λαός… Τα Μνημόνια τα υπέγραψαν εκλεγμένα στη Βουλή κόμματα και εξουσίες. Επομένως θα καταργηθούν μόνο από Κυβερνητική Εξουσία, λ.χ. τη σημερινή.
β) «Έχουμε νωπή εντολή του Λαού για να βάλουμε εμείς τις κόκκινες γραμμές. Αυτοί όμως δεν τις σέβονται, δεν είναι δημοκράτες».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως και οι Κυβερνήσεις των άλλων κρατών της Ευρώπης δεν ψηφίστηκαν από τους Λαούς της Ευρώπης; Και μάλιστα πιο πρόσφατα από μας, όπως λ.χ. στη Φινλανδία; Δεν έχουν προγράμματα; Δεν έχουν τις δικές τους εντολές; Και μάλιστα πιο «νωπές»; Εφ’ όσον ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους υπόλοιπους Λαούς, αυτόματα τελειώνουν οι οποιεσδήποτε νωπές ή μη εντολές και σαν καλοί μαθητές πρέπει να παραδεχτούν ότι εκεί ισχύει μόνο μία εντολή: του ισχυρότερου.

Ο ΜΟΝΟΣ "ΕΝΤΙΜΟΣ" ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

• 10 Μαΐου - 17 Μαΐου 10 Μαΐου στις 5:00 μ.μ. μέχρι 17 Μαΐου στις 7:00 μ.μ.

• Σύνταγμα, Λευκός πύργος και όλες οι πλατείες

Ο ΜΟΝΟΣ "ΕΝΤΙΜΟΣ" ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

The only "honorable compromise" is the dignity of the people...!!!Demonstrate 10/5...SYNTAGMA or the main Parks of your town .

Τα νέα μνημονιακά μέτρα, είναι περισσότερο από βέβαιο πως οδηγούν όπως και τα προηγούμενα, σε φτωχοποίηση τον μέσο Έλληνα, εξαθλίωση - εξόντωση, αυτοκτονίες, κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, ανεργία, φυγή των νέων στο εξωτερικό.
Ταυτόχρονα, οδηγούν σε αύξηση του χρέους, με απώτερο στόχο το ξεπούλημα κοψοχρονιά της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας.
Οι δανειστές μας όμως, θέτουν τα μνημονιακά μέτρα σαν προϋπόθεση για τα νέα δάνεια που ζητάμε για να μην "πτωχεύσουμε". Όλοι όμως γνωρίζουν ότι ακόμη κι αν τα δεχτούμε, το ίδιο σκηνικό με νέα μέτρα, θα επαναληφθεί όταν θα ξαναζητήσουμε τη επόμενη "δόση" μας.
Είναι πιθανό, η πτώχευση της χώρας και η επιστροφή στη δραχμή να είναι επίσης οδυνηρή. Αν όμως το δίλημμα είναι αργός θάνατος ή ηρωική έξοδος, ίσως θα πρέπει να επιλέξουμε το δεύτερο. Όχι μόνο γιατί μας το επιβάλει η αξιοπρέπεια και η ιστορία μας, αλλά και επειδή μόνο έτσι δημιουργείται η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Αξίζει να το τολμήσουμε, ακόμη κι αν στην αρχή ματώσουμε.

Την Κυριακή 10 Μαΐου ο Ελληνικός λαός καλείται και πάλι στις πλατείες της χώρας, για να διεκδικήσει εκ νέου αυτό που διεκδίκησε στις 15 Φλεβάρη. Οι κατάμεστες πλατείες που διεκδικούν τα αναφαίρετα και αυτονόητα δίκαια του λαού, μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρότατο εργαλείο της δημοκρατίας. Ο λαός δεν μπορεί να βγαίνει στο προσκήνιο μόνο την ώρα της κάλπης κάθε 3-4 χρόνια. Ειδικά όταν βλέπει τις προσδοκίες του να προδίδονται και την ετυμηγορία του να παραβιάζεται.

Συλλογικότητες που έχουν δηλώσει μέχρι στιγμής πως στηρίζουν το συλλαλητήριο:

Πανελλαδικό Μέτωπο Πλατειών
Σπίθα Θεσσαλονίκης
Σπίθα Αττικής
Θερμαϊκός Ώρα Μηδέν
ΕΠΑΜ
Αγανακτισμένοι Αποφασισμένοι
ΔΗΚΚΙ
Ριζοσπάστες Οικολόγοι
Δεν πληρώνω
Σοσιαλιστική Ανασύνθεση
Δραχμή
Σχέδιο Β

Δεν κάνουμε βήμα πίσω.

Θα νικήσουμε.

Ο μόνος ''έντιμος'' συμβιβασμός είναι η επιβίωση με αξιοπρέπεια του λαού.

Όποιος συμφωνεί ακολουθεί.