Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (Ωδή στον Μπετόβεν) - του Μίκη Θεοδωράκη

   Είμαι φορτωμένος με 93 χρόνια θυελλώδους ζωής

Γιατί «Αποκάλυψη» και γιατί «Μπετόβεν»; Γιατί την ίδια εποχή αποκαλύφθηκαν μέσα μου ως προς την Τέχνη η Συμφωνική Μουσική και ως προς τον Φιλοσοφικό διαλογισμό, τον πατριωτισμό και την κοινωνία, η Αντίσταση και ο Μαρξισμός.

Παράλληλα σφραγίστηκε υπαρξιακά και για πάντα η μπετοβενική διάσταση της Τέχνης της Μουσικής.

Το 1942 υπήρξε για μένα σταθμός. Πρώτον, άκουσα για πρώτη φορά Συμφωνική Μουσική (την 9η του Μπετόβεν). Δεύτερον, ανέπτυξα την θεωρία μου «Για τη Συμπαντική Αρμονία», που έμελλε να γίνει ο οδηγός σε όλη μου τη ζωή (Σκέψη και Δράση) και τρίτον, άρχισα τη σύνθεση του πρώτου χορωδιακού-συμφωνικού μου έργου με τον αρχικό τίτλο «Συμφωνία αρ. 1», τον οποίο μετέτρεψα αργότερα σε «Αποκάλυψη», για να την ξεχωρίσω από την «Πρώτη Συμφωνία» (1948-1953).

«Η Αποκάλυψη» τελείωσε στις 31 Ιανουαρίου του 1945, γιατί στο μεταξύ μεσολάβησαν κορυφαία γεγονότα, που με απομάκρυναν από την σύνθεση. Όμως η εγγραφή μου στο Ωδείο Αθηνών, στην τάξη Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη το φθινόπωρο του 1943 διεδραμάτισε αντιθέτως καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του έργου, που είναι άλλωστε εμφανής.

Το έργο αυτό το παρουσίασα στον Δάσκαλό μου που ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας αλλά και της Χορωδίας Αθηνών, των οποίων μέλος ήμουν κι εγώ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μου ανακοίνωσε ότι το προγραμμάτισε για το φθινόπωρο του 1945! Και μου ζήτησε να ετοιμάσω τα υλικά, δηλαδή τις πάρτες των μουσικών και των χορωδών. Πλην όμως, λίγο αργότερα με κάλεσε στο γραφείο του, για να με ρωτήσει τι έκανα στα Δεκεμβριανά. Δηλαδή στις μάχες μεταξύ του ΕΛΑΣ και των Άγγλων, που διήρκεσαν από τον Δεκέμβριο του 1944 έως τις αρχές του Ιανουαρίου του 1945. Κάποιος φαίνεται ότι με «κάρφωσε», γνωρίζοντας ασφαλώς ότι ο Οικονομίδης έπνεε μένεα κατά των κομμουνιστών, που όπως μου είπε και ο ίδιος «είχαν κάψει το σπίτι της αδελφής του».

Του απάντησα ότι υπήρξα μέλος του ΕΛΑΣ και ότι πολέμησα στην πρώτη γραμμή επί 33 μέρες! Πρόσθεσα μάλιστα ότι, εάν διάβαζε προσεκτικά το έργο, θα έβλεπε ότι, αναζητώντας τον Θεό, τον ανακάλυπτα τελικά στο πρόσωπο του Εργάτη. Στους προλετάριους όλων των εθνών!

Όπως ήταν φυσικό, ο άνθρωπος κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον μεγάλο θυμό του. Μεταξύ πολλών άλλων, μου φώναξε ότι «δεν θέλει να με ξαναδεί μπροστά του» και μου πέταξε κατάμουτρα το αντίγραφο της μουσικής μου σύνθεσης. Αυτή ήταν η γένεση και ο θάνατος του έργου αυτού, που έμεινε κυριολεκτικά θαμμένο τόσα χρόνια, μέχρι που ο φίλτατος διευθυντής της εξαίρετης Καμεράτας-Oρχήστρας των Φίλων της Μουσικής, Γιώργος Πέτρου, επανέλαβε την ρήσιν «Δεύρο έξω» και έτσι νεκραναστημένο το παρουσιάζει στη συναυλία της 12.10.2018!

Ο τίτλος «Η Αποκάλυψη» περιγράφει τον αγωνιώδη αγώνα των «εύθραυστων» εφήβων για την κατανόηση του αινίγματος της ζωής, που ξεκινά από την αναζήτηση του Θεού. Ένα κομμάτι μου τον αναζήτησε στον χώρο της Φιλοσοφίας με την θεωρία της Συμπαντικής Αρμονίας. Ένα άλλο, στον τομέα της Τέχνης, ξεκινώντας από το φιλόδοξο και δύσκολο εγχείρημα της σύνθεσης του πρώτου συμφωνικού μου έργου με μοναδικά ακούσματα την «Ωδή στη Χαρά» και ανταποδίδοντας με ανεξήγητη τόλμη και αυτοπεποίθηση τη δική μου «Ωδή στον Μπετόβεν». Ας μην ξεχνάμε ότι αναφέρομαι στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του 1930-1940 με τελευταίο σταθμό την Τρίπολη της Αρκαδίας (1940-1943), όπου ήταν παντελώς άγνωστη η Συμφωνική Μουσική.

Όμως, με την κήρυξη του πολέμου το πνευματικό και ιδεολογικό μου οπλοστάσιο άρχισε να μεταμορφώνεται μέσα μου. Από τον ακραίο φιλοσοφικό ιδεαλισμό, γνώρισα και ενστερνίσθηκα τελικά τον Μαρξισμό, που με οδήγησε να πορευτώ από την ιδεολογία στην πράξη, δηλαδή στην ένταξή μου στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σ’ αυτό, μεγάλο ρόλο διεδραμάτισε και η οικογένειά μου με τη μεγάλη και δραματική φόρτιση, με τη μητέρα μου από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας και θύμα της μεγάλης εθνικής μας καταστροφής και τον πατέρα μου Κρητικό, απόγονο σειράς αγωνιστών από το 1800 ως το 1912, τότε που και ο ίδιος, σε ηλικία 16 ετών, κατατάχθηκε εθελοντής και τραυματίστηκε σοβαρότατα στο Μπιζάνι, το Φρούριο που προστάτευε τα Γιάννενα.

Όμως η τελική μεγάλη στροφή που καταγράφει το έργο, έγινε κατά τη διάρκεια της Μάχης του Δεκέμβρη. Όλες τις μέρες της μάχης, το κουβαλούσα πάνω μου και στη μάχη αυτή ουσιαστικά ολοκληρώθηκε. (Τον Γενάρη του 1945 το καθαρόγραψα μέσα σε συνθήκες τρομακτικής παρανομίας). Τελικά, ο Θεός μού αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Εργάτη!

Έτσι, θα έλεγα ότι η πεμπτουσία του έργου αυτού είναι ο εσωτερικός μου αγώνας που με οδήγησε από την καθαρή Φιλοσοφία στον Μαρξισμό και μάλιστα στην πιο ακραία του μορφή: τον ένοπλο αγώνα.

Καιρός όμως να μιλήσουμε για το σήμερα, όπου χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει ως τώρα, βρέθηκα φορτωμένος με 93 χρόνια μιας θυελλώδους, θα τη χαρακτήριζα, ζωής.

Εκείνο το συναίσθημα που κυριαρχεί τώρα μέσα μου είναι η μεγάλη περιέργεια. Η συγκίνηση αλλά και η λύτρωση… Και όλα αυτά τα οφείλω στους συνεργάτες της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας «Λίλιαν Βουδούρη» με επικεφαλής την κ. Μεράκου, στον κ. Πέτρου, στους Μουσικούς της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, στη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων και στον διευθυντή της Σταύρο Μπερή και στον Νίκο Καραθανο, που θα δώσουν το Φιλί της Ζωής στο ξεχασμένο αυτό έργο μου.

Τους ευχαριστώ όλους και όλες από τα βάθη της καρδιάς μου.


Aθήνα, 25 Σεπτεμβρίου 2018

Μίκης Θεοδωράκης        

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ

Μια ακόμη παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα κάνει ο μεγάλος έλληνας μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης, με επιστολή του στα «Νέα Σαββατοκύριακο» και τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο.

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

«Αγαπητέ κ. Παπαχρήστο,

Επειδή σας εκτιμώ ιδιαίτερα, αφήνω κατά μέρος τη συνήθειά μου να μη μιλώ ποτέ δημοσίως για τον εαυτό μου και σας παραπέμπω στην ομιλία μου στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου πριν μερικά χρόνια, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκα στην επερχόμενη εκποίηση του πολιτιστικού μας πλούτου καταλήγοντας ότι κινδυνεύει να παραχωρηθεί ακόμα και η Ακρόπολη!

Ήταν μια πρόβλεψη που στηρίχθηκε στο γεγονός ότι η χώρα μας υποχρεώθηκε να υπογράψει την εκχώρηση της εθνικής μας αυτοτέλειας και του εθνικού μας πλούτου, πράγμα που δεν συνέβη με τις υπόλοιπες χώρες που έχουν αντιμετωπίσει Μνημόνια και έχουν ήδη επανέλθει στη δημοσιονομική κανονικότητα.

Με τα Μνημόνια που υπέγραψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και η σημερινή, έχουμε δεμένα τα χέριας μας, αφού εμείς μόνοι μας απεμπολήσαμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Και κυρίως το δικαίωμα σε μια ανάπτυξη που να βασίζεται στον εθνικό μας πλούτο. Υπόγειο και υποθαλάσσιο. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν έχει ανακηρύξει την ΑΟΖ και που δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο, που ως φαίνεται, είναι πολύ μεγάλος.

Αυτό ακριβώς αποκάλυψε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Μπάτσης ύστερα από έρευνες σε όλη την Ελλάδα με το βιβλίο του για την εκβιομηχάνιση της χώρας. Το οποίο περιέργως εξαφανίστηκε, ο δε συγγραφέας του εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη!

Βλέπετε το μακρύ χέρι των άσπονδων φίλων μας είναι πολύ μακρύ. Αλλά όταν κάποιος έχει το ελάττωμα να είναι συνθέτης, αυτά που λέει είναι παραμύθια, που οι «σοφοί» μας τα βαφτίζουν «σενάρια συνωμοσίας».

Ας μου επιτραπεί εδώ να θυμίσω ότι όλα τα κατά καιρούς «παραμύθια» του συνθέτη έχουν επιβεβαιωθεί πολλά χρόνια πριν οι «αρμόδιοι» τα ανακαλύψουν, που συνήθως τα ανακαλύπτουν όταν είναι πλέον πολύ αργά».

ΓΙΑ ΤΗ Δ.Ε.Θ. ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα!

Η φετινή Δ.Ε.Θ θα είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Σε άκρως Χολιγουντιανό σκηνικό φέτος, ο κ.Τσίπρας σε ρόλο πρωθυπουργού και ο κ.Καμμένος σε ρόλο Ραν Ταν Πλαν, έχοντας προσφέρει στους παγκόσμιους δυνάστες την Ζωή, την Τιμή ,την Ιστορία και την Περιουσία των Ελλήνων, θα λάβουν απο τον Πρέσβη το χρυσό αγαλματίδιο της υποτέλειας. 

Αυτοί λοιπόν που ξεδιάντροπα πούλησαν την Ιστορία και τους Αγώνες της Ελληνικής Αριστεράς για ένα καουμπόικο καπέλο και μια " χούφτα δολάρια", έρχονται στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας για να πετάξουν απ΄το "μπαλκόνι" της εξουσίας αυξήσεις των εκατό ευρώ ως ξεροκόμματα στους εξαθλιωμένους απ΄τα Μνημόνια Έλληνες, με αντάλλαγμα την σιωπή τους στο ανεπανόρθωτο εθνικό έγκλημα της παραχώρησης  της Μακεδονίας στα Βαλκανικά Προτεκτοράτα των Αμερικανών και των Γερμανών φίλων τους.

Όλα αυτά έχοντας την ανοχή και την νομιμοποίηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης-μηδενός εξαιρουμένου. 

Οι σύγχρονοι "γκεμπελιστές" , τα παιδιά του Χάους, συκοφαντούν την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ως φασίστες και εθνικιστές. Διχάζουν τους Έλληνες  ρίχνοντας τους νέους στον μύλο του εθνομηδενισμού, προκειμένου να τους πολτοποιήσουν στην παγκόσμια μηχανή του κέρδους. 

Καλούμε τον Ελληνικό Λαό να ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ με όλες του τις δυνάμεις και να κατέβει τους δρόμους ειρηνικά  ώστε να μη μας "σκιάζει πια η φοβέρα και να μην μας δέρνει  η σκλαβιά." 

Όσο κι αν προσπάθησε το σύστημα εξουσίας να μας θάψει , οι "Σπίθες" που άναψε ο Μίκης Θεοδωράκης θα καίνε μέχρι να ελευθερωθεί ο λαός μας. 

Δεν μας τρομοκρατούν ούτε ο 6ος Στόλος, ούτε οι σερίφηδες του FBI ,ούτε κι ο Captain America!
Εμείς είμαστε παιδιά του ΕΑΜ  και όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Πατριώτες του, θα πολεμάμε κάθε λογής φασίστες, όσο κι αν προσπαθούν οι ψευτοαριστεροί-κατόπιν υποδείξεων των παγκοσμιοποιητών-να θάψουν τις νωπές ακόμα μνήμες του ΕΑΜ και της Εθνικής Ενότητας που παραμένουν ζωντανές στο μυαλό και στην ψυχή του Λαού.

"...ή τώρα ή ποτέ. Και όταν λέω «ποτέ», το εννοώ. Γιατί εάν ο ελληνικός λαός δεν αδράξει αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα είναι χαμένος, γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος για πάρα-πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως και για αιώνες".

  

 9-12-2012 

Μίκης Θεοδωράκης

   

 Σπίθα Θεσσαλονίκης

ΤΟ ΑΠΕΛΕΥΘΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ «ΣΠΙΘΑ» (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ «ΒΗΜΑ» ΤΗΣ 26.8.2018)

Πάγια τακτική όλων των αυταρχικών καθεστώτων είναι η προσπάθεια να θάβουν με κάθε τρόπο κάθε μορφή αντίστασης που τα απειλεί και κάθε δυνατή φωνή που λέει την αλήθεια. Σε άλλες εποχές χρησιμοποιούσαν τα βάρβαρα μέσα φυσικής καταστολής. Σήμερα χρησιμοποιούνται «πολιτισμένα» μέσα, όπως ο αποκλεισμός από κάθε πηγή οικονομικής επιβίωσης, ο τάφος της αγνόησης και της σιωπής, ο τάφος της απαξίωσης και της υποβάθμισης κ.ά. παρόμοια. Η πρώτη μέθοδος, την οποία έζησε με πνεύμα αυτοθυσίας ο σε όλες τις βάρβαρες μορφές της ο ισόβιος Αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης, δεν είναι πρόσφορη σήμερα. Οι μέθοδοι φυσικής εξόντωσης του παρελθόντος είναι βλαβερές και επικίνδυνες για τις δυνάμεις του αυταρχισμού, που κρύβονται πίσω από τις αρχές νομιμότητας, τις οποίες χρειάζονται ακόμη. Έτσι, για τη «Σπίθα» έπρεπε αναγκαστικά να χρησιμοποιηθούν οι δύο άλλες: η αγνόηση και η σιωπή σε πρώτη φάση και η υποβάθμιση μέχρι και την εκμηδένιση σε δεύτερη φάση. Φαίνεται ότι, με την απλή αναφορά του κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη, που ξαφνικά θυμήθηκε να κάμει για πρώτη φορά η παντογνώστρια μεγάλη εφημερίδα «Το Βήμα», αρχίζει η δεύτερη διαδικασία, η διαδικασία της εκμηδένισης. Είναι, επομένως, χρήσιμο να δούμε τα βασικά στοιχεία ταυτότητας των κινημάτων «Σπίθα» και «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α», τα οποία ήταν αποκλειστικά πρωτοβουλία και δημιουργήματα του Μίκη Θεοδωράκη για την αντιμετώπιση της νέας ολοκληρωτικής υποδούλωσης της Χώρας μας με το απάνθρωπο καθεστώς που επιβλήθηκε παράνομα στον ελληνικό λαό. Στα κινήματα αυτά, τα οποία, στην ουσία τους, αποτελούσαν ένα και ενιαίο κίνημα, είχα την τύχη και την τιμή να είμαι άμεσος συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη και βασικός μελετητής του καθεστώτος και των αιτίων, των δυνάμεων που το δημιούργησαν και των στόχων τους. Τα έζησα από τη σύλληψή και τη γέννησή τους, βιώνοντας όλες τις ωδίνες τοκετού και όλες τις αιτίες που οδήγησαν τελικά στο θάψιμο –όχι στον θάνατό τους. Με αυτή την ιδιότητα είμαι σε θέση να είμαι μάρτυρας για τα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Σίγουρα θα σκεφτεί κανείς ότι ούτε ο Μίκης ούτε εγώ ως «συνεργός» του εγχειρήματος είμαστε αξιόπιστοι μάρτυρες για την ταυτότητά του. Ωστόσο, έχομε ένα βασικό «χαρτί» αξιοπιστίας: ότι ούτε ο Μίκης, ούτε εγώ προσωπικά είχαμε διασυνδέσεις σ’ αυτή την προσπάθεια με συγκεκριμένη ιδεολογία, πολιτική εξουσίας ή συμφέροντα οποιασδήποτε κατηγορίας του εσωτερικού ή του εξωτερικού, ούτε επιδιώκαμε την εξουσία, όπως αυτοί που φτιάνουν κόμματα για να μπουν στο σύστημα. Η μόνη αυτοδέσμευσή μας ήταν ο σκοπός του κινήματος: η απελευθέρωση του ελληνικού λαού από το καθεστώς δουλείας, ώστε να μπορεί ελεύθερος να αποφασίζει την τύχη του και τις διεθνείς υποχρεώσεις του. Αυτό το «χαρτί» αποτελεί πάντοτε μια ισχυρή βάση αξιοπιστίας και είναι πάντοτε στη διάθεση όλων να ερευνήσουν την αξιοπιστία του.

Στην υποδούλωση της Ελλάδας το 2010 αντέδρασε ο λαός αυθόρμητα με πολλούς τρόπους, χωρίς πολιτική ηγεσία και χωρίς τη συμπαράσταση ανθρώπων της πνευματικής ηγεσίας, της πολιτικής και γενικά της δημόσιας ζωής της Χώρας. Όλοι αυτοί μιμήθηκαν τη στρουθοκάμηλο και έχωσαν το κεφάλι στην άμμο για να αποκτήσει το άτομό τους κάθε είδους «βόλεμα» ραγιά, προσβλέποντας στα τετρακόσα χρόνια. Η πνευματική ηγεσία και τα επίσημα κέντρα της (Ακαδημία, Πανεπιστήμια και άλλα πνευματικά ιδρύματα) σιώπησαν, όπως άλλωστε σιωπούσαν σε όλες τις περιπτώσεις επιβουλής και κατάλυσης της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Συχνά, μάλιστα, δικαιολογούνται χωρίς αιδώ ότι δεν πρέπει να ανακατεύονται με την πολιτική, διδάσκοντας οι μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι ότι τα κορυφαία ζητήματα του πολιτισμού (αξία και δικαιώματα του ανθρώπου, δημοκρατία και ανεξαρτησία και πολιτισμική ταυτότητα των λαών) αποτελούν κομματικού χαρακτήρα πολιτικά ζητήματα, με τα οποία μόνο οι πολιτικάντηδες ασχολούνται. Όσοι θέλησαν να ασχοληθούν έβγαλαν το κεφάλι από την άμμο και στήριξαν φανερά τις δυνάμεις που τα καταλύουν όλα. Έτσι, επώνυμοι διανοούμενοί μας είπαν με την υπογραφή τους: ΝΑΙ στην Ευρώπη της υποδούλωσής μας ως δούλοι και πρόσφατα επώνυμοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, πάλι με υπογραφή, είπαν: ΝΑΙ! να έχουν κράτος με ελληνική ταυτότητα την πανάρχαιη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» οι Σλάβοι και οι Αλβανοί του Βαρδάρη, οι οποίοι απόκτησαν πολιτική οντότητα και εγκαταστάθηκαν μετά από πολλούς αιώνες στην ακραία γωνιά της πάλαι ποτέ ελληνικής γης του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου, η οποία, μάλιστα, αργότερα, επί Τουρκοκρατίας, έγινε πάτρια γη χιλιάδων Ελλήνων.

Ο δόλιος στρουθοκαμηλισμός, που γίνεται για το ατομιστικό «βόλεμα» στη ζωή, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει καμιά λογική δικαιολογία και χρησιμοποιεί θελημένα την «αφέλεια». Πρόκειται για την τακτική αποφυγής από όλους αυτούς τους επώνυμους μιας απλής διερεύνησης και αναφοράς της αλήθειας που κρυβόταν και κρύβεται μέχρι σήμερα πίσω από το καθεστώς του δανεισμού από το 2010 και εδώ, πίσω από το πρόσφατο «Μακεδονικό», πίσω από το Κυπριακό, πίσω από το Θρακικό, πίσω από τα «ελληνοτουρκικά ζητήματα» και από πολλά άλλα της πολιτικής εκείνης που έχει βάλει στόχο τη σταδιακή απαλοιφή της Ελλάδας από το χάρτη των εθνικών κρατών. Αυτή, μάλιστα, η «αφέλεια» ενισχύεται και με την υιοθέτηση των επίσης «αφελών» ψευδών επιχειρημάτων των «πρωταιτίων». Δεν ξέρουν όμως –ή μάλλον δε θέλουν να ξέρουν– ότι η στρουθοκάμηλος, όταν χώνει το κεφάλι της στην άμμο μοστράρει πιο πολύ το κορμί της.

Σ’ αυτό το κλίμα, ο ανώνυμος ελεύθερος λαός αντέδρασε αυθόρμητα, αγανακτισμένα, πατριωτικά, χωρίς τον επώνυμο σκυφτό λαό της «πολιτισμένης» δουλείας: με συγκεντρώσεις, με φωνές οργής, με ΟΧΙ, με συλλαλητήρια κ.ά. Όλα αυτά, όμως, ήταν ανώνυμα και στιγμιαία ξεσπάσματα αγανάκτησης των ανώνυμων θυμάτων του καθεστώτος – σωστά τα είπαν εκδηλώσεις «αγανακτισμένων». Δεν μπορούσε να ήταν αλλιώς. Η επώνυμη ηγεσία της ελληνικής κοινωνίας, όλα τα πολιτικά κόμματα της Βουλής των Ελλήνων, όλα τα σημαντικά μέσα ενημέρωσης και σχεδόν όλη η πνευματική ηγεσία ήταν «από κει» και «ξυλεύονταν» από το καθεστώς δουλείας της Δρυός που έπεφτε.

Όσον αφορά στο κίνημα «Σπίθα» και το κίνημα «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.», τα οποία ήταν αποκλειστική σύλληψη και δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη κα τα οποία αποτελούσαν ένα ενιαίο, θα έλεγα, κίνημα αντίστασης με μοναδικό και αταλάντευτο στόχο της απελευθέρωση της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας που ήταν ήδη υπογεγραμμένο από τον Μάη του 2010. Ήταν ένα κίνημα που, όπως από την αρχή δηλώθηκε, δεν απέβλεπε ούτε σε ίδρυση κόμματος, ούτε στην κατάληψη της εξουσίας, για να εφαρμόσει δική του πολιτική, αλλά στη δημιουργία ελεύθερου εδάφους για μια νέα πολιτική ηγεσία. Ήταν ένα κίνημα που απευθυνόταν σε όλους τους δημοκρατικούς Έλληνες. Ήταν ένα κίνημα αντίστασης, που εκινείτο και θα εκινείτο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, πάνω και ανεξάρτητα από ιδεολογίες και πολιτικές διακυβέρνησης με βάση τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία των λαών και την αξία του ανθρώπου. Θα εκινείτο σε μορφή μετώπου όλων των πατριωτών δημοκρατικών Ελλήνων και όλων των προσωπικοτήτων και κοινωνικών ομάδων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, που θα στήριζαν τον αγώνα απελευθέρωσης της Ελλάδας από το καθεστώς υποδούλωσης χάριν του ελληνικού λαού και χάριν των αρχών συνταγματικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας, που παραβιαζόταν βάναυσα.

Η ιδρυτική κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη και η παρουσίαση της προσπάθειας στην κοινωνία αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από τον ανώνυμο ελληνικό λαό όλης της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη αποτέλεσε πράγματι μια ζωντανή σπίθα, που έβαλε φωτιές στην πάντοτε στο βάθος της δημοκρατική και πατριωτική ψυχή του λαού. «Σπίθες» οργανώθηκαν ή άρχισαν να οργανώνονται σε όλη σχεδόν την Επικράτεια, η δε ιδρυτική κίνηση της οργάνωσης «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» εδραίωσε ακόμη περισσότερο σε ολόκληρη τη Χώρα την κοινωνική συνείδηση της απελευθέρωσης.

Τι έγινε μετά; Απλά, επαληθεύτηκε άλλη μια φορά ο στίχος του Κωστή Παλαμά: «Κακή η σκλαβιά. Χειρότεροι οι ραγιάδες» (Σατυρικά Γυμνάσματα, Β΄ Σειρά, αρ. 7):

1. Ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της χώρας, όλα τα Κόμματα της Βουλής και όλα τα κεντρικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα οποία είχαν επίσημα ή ανεπίσημα αποδεχτεί και στήριζαν με όλες τις δυνάμεις τους το καθεστώς δουλείας, αντιμετώπισαν το διπλό Κίνημα Θεοδωράκη με τη γνωστή μέθοδο της αγνόησης και της σιωπής και με μέσα υπόγειας υποσκαφής, ενώ διατηρούσαν, συχνά άλλα όχι πάντοτε, δημόσια ευγενική συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο του Μίκη. Λίγες εξαιρέσεις μικρών ΜΜΕ και ειδικών εκπομπών των μεγάλων, που έγιναν αρχικά για λόγους κυρίως αύξησης της τηλεθέασης, σταμάτησαν σύντομα, προφανώς κατ’ εντολήν και για ίδιον συμφέρον.

2. Ολόκληρη η Αριστερά, «ορθόδοξη» και «πεφωτισμένη», υπέσκαψαν ενεργά και συστηματικά και του δύο σχηματισμούς του πανελλήνιου πατριωτικού κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη. Από πολλά δε σημεία του αριστερού χώρου ριχνόταν και λάσπη για εθνικισμό και αυταρχισμό του μεγάλου αγωνιστή. Οι βαθύτεροι υπόγειοι σκοποί αυτής της στάσης της Αριστεράς αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια της ισχυροποίησης του καθεστώτος δουλείας. Η μεν «πεφωτισμένη» Αριστερά, αφού εκμεταλλεύθηκε με πολιτική απάτη τη βαθιά και έμφυτη αντιστασιακή θέληση του ελληνικού λαού, όχι απλά με στροφή 180 μοιρών, αλλά με ολοκληρωτική εκμηδένιση της ιστορικής υπόστασής της και της ελληνικής ιστορίας, μεταβλήθηκε σε άμεσο υποστηρικτή και στον πιο καλύτερο εφαρμοστή του καθεστώτος δουλείας, καθώς και στον πιο τέλειο εκτελεστή της θέλησης των δυνάμεων επιβολής του. Όσον αφορά την «ορθόδοξη» Αριστερά, κάλυψε και καλύπτει την πιο δύσκολη πλευρά στήριξης του καθεστώτος, που αδυνατεί να προσφέρει ολόκληρη η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερή πολιτική: δίνοντας στο καθεστώς δουλείας καθημερινά πιστοποιητικά δημοκρατικότητας και πολιτικής ελευθερίας, χρησιμοποιεί με φωνασκίες τα άσφαιρα πυρά του παρελθόντος, ότι το καθεστώς είναι αστικό προϊόν του καπιταλισμού, ότι θίγεται μόνο η εργατική τάξη και ότι μόνο όταν η εργατική τάξη ανατρέψει το αστικό καπιταλιστικό καθεστώς, θα οδηγηθεί ο λαός σε σύστημα κοινωνικής ευημερίας. Τι άλλο θέλει το καθεστώς δουλείας από μια τόσο σημαντική στήριξη της «Αριστεράς»;

3. Ολόκληρη (σχεδόν) η πνευματική ηγεσία, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο, απείχε με πλήρη σιωπή ή και ρητή άρνηση από την πατριωτική πρόσκληση του κινήματος του Μίκη Θεοδωράκη. Πολύ λίγοι δέχτηκαν αρχικά να δηλώσουν συμπαράσταση και να μπουν στη λίστα φίλων της Κίνησης, οι οποίοι σιγά-σιγά αραίωσαν και εξαφανίστηκαν με τρόπο. Άλλοι (λίγοι σε αριθμό) επώνυμοι της διανόησης άρχισαν– ορισμένοι από αυτούς εξακολουθούν– να ασκούν κριτική στο καθεστώς, αλλά μόνοι τους, για να προβάλλεται με αυτή τη δημοφιλή δράση ο εαυτός τους και όχι για την επίτευξη του ουσιαστικού σκοπού της αντίθεσης, που είναι η απελευθέρωση. Και αυτό, παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένας αγώνας κατά καθεστώτος δουλείας δεν είναι ποτέ ατομικός, ούτε μπορεί να έχει αποτέλεσμα ως ατομικός. Πολλοί, μάλιστα, από τους «επικριτές» του καθεστώτος, ασκούν συνήθως μια όχι πολύ καθαρή αλλά μια μεσοβέζικη κριτική, η οποία τους χρησιμεύει μάλλον ως άλλοθι για την ουσιαστική στήριξη που του κάνουν.

4. Τα περισσότερα πρόσωπα που πλαισίωσαν εξαρχής ως μαχητικά στελέχη της «Σπίθας» και αργότερα το ξεκίνημα του «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» αποδείχθηκαν όχι μόνο ότι ήταν απλά ανεπαρκή για τέτοιον αγώνα μετώπου, αλλά και ότι έπασχαν από σοβαρές ασθένειες και ανεπάρκειες προσωπικότητας. Ο στόχος τους ήταν να προβληθούν τα ίδια ή/και να κάμουν πολιτική καριέρα από το μηδέν. Έτσι, άλλοι άρχισαν δόλια υπονόμευση για να αντλήσουν δυνάμεις από το Κίνημα Μίκη ή να προβληθούν προσωπικά, ή να το κηδεμονεύσουν με δική τους γραμμή. Άλλοι άρχισαν αμείλικτο πόλεμο συκοφαντίας και λάσπης κατά άλλων μελών ή στελεχών του Κινήματος για το δικό τους προβάδισμα. Άλλοι, με τα χαρτιά του Κινήματος, προσπάθησαν να μπουν σε πολιτικά κόμματα και κυρίως στον τότε «αντιστασιακό» ΣΥΡΙΖΑ. Η χειρότερη αρρώστια σχεδόν όλων των μελών αυτών, η οποία πλήττει θανάσιμα κάθε αγνή αντίσταση, ήταν το έλλειμμα προσωπικότητας που οδηγούσε στο χάος των προσωπικών αντιθέσεων και αντεγκλήσεων. Αυτό κατέλυε, στην ουσία του, τον ένα και μοναδικό σκοπό του αγώνα. Αν δεν υπήρχε αυτή η βαθιά παθολογική ανεπάρκεια και ανωριμότητα, οι δόλιες υπονομεύσεις θα εκμηδενίζονταν και το Κίνημα θα θέριευε αποτελεσματικά για την επίτευξη του σκοπού του.

6. Το κίνημα Θεοδωράκη και η ορφανή οργή του λαού

Από όσα εκθέσαμε προκύπτει σαφώς η βαθιά πολιτική διαφορά του διπλού Κινήματος απελευθέρωσης του Μίκη Θεοδωράκη, η «Σπίθα» και ο «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» από τις αυθόρμητες εξεγέρσεις οργής του ελληνικού λαού:

Το Κίνημα Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένα κίνημα το οποίο είχε συγκεκριμένο στόχο την απελευθέρωση της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας που επέβαλαν, από το Μάη του 2010, και μετά οι παράνομες και απάνθρωπες «δανειακές συμβάσεις». Είχε σχηματίσει μια συγκεκριμένη δημοκρατική και πλήρως αποκεντρωμένη οργάνωση δράσης με προοπτική ανάπτυξής της με βάση τα δεδομένα των μεταβαλλόμενων αναγκών της και απευθυνόταν με σαφή πρόσκληση για αγώνα Εθνικού Μετώπου προς όλους τους δημοκρατικούς Έλληνες, ανεξάρτητα και πάνω από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις. Από αυτό το πανελλήνιο Μέτωπο Αγώνα θα γεννιόταν η πολιτική ηγεσία και η συγκεκριμένη πολιτική απελευθέρωσης της Ελλάδας από το καθεστώς δουλείας, ώστε ο ελληνικός λαός ελεύθερος και από ισότιμη με τα άλλα μέλη της διεθνούς κοινότητας θέση να καθορίσει την πολιτική του πορεία ζωής στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας. Ο στόχος αυτός δεν ήταν ούτε ουτοπία, ούτε όνειρο. Ήταν ο μόνος ρεαλιστικός στόχος που μας προσφέρει η ιστορία. Στο Κίνημα του Μίκη Θεοδωράκη ήταν σαφές ότι αυτού του είδους οι δουλείες και πολιτικές κρίσεις που απειλούν τη ζωή λαών δεν είναι προϊόν συγκεκριμένης πολιτικής διακυβέρνησης κράτους, ώστε να μπορούν να ανατραπούν με μεθόδους κοινοβουλευτικών και κομματικών αντιπολιτεύσεων. Αυτή την «αντιπολίτευση» κάνουν σήμερα πολιτικοί και κόμματα όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς δουλείας, αλλά για να πάρουν τον θώκο και τον πύργο του υποτελούς βασάλου.

Η πολύμορφη αντίσταση οργής του ανώνυμου ελληνικού λαού εκφράζει την πανάρχαιη ελληνική ψυχή της ελευθερίας. Έμεινε, όμως, και μένει ένα ορφανό παιδί. Κολυμπάει ορφανό, με την κληρονομιά μιας καταναλωτικής κοινωνίας που στοχευμένα διαφθείρει τη ζωή, σε ένα πέλαγος συνεχούς πλύσης εγκεφάλου και σε ένα χάος τρομοκρατικού και πλαστής αισιοδοξίας ψεύδους. Η επώνυμη κοινωνία που περιγράψαμε, όπως έθαψε το Κίνημα Μίκη Θεοδωράκη ζωντανό για να πεθάνει, άφησε επίτηδες ορφανό την αυθόρμητη και πηγαία αντίσταση οργής του ανώνυμου λαού, για να πνιγεί και να αφομοιωθεί από την κοινωνία του «άσε να δούμε», την «κοινωνία ραγιάδων» των τετρακοσίων χρόνων.

Η επώνυμη κοινωνία της εξουσίας, όμως, εθελοτυφλεί, όπως πάντα, και δε θέλει να δει την ιστορική αλήθεια: το θάψιμο και ο ραγιαδισμός της επώνυμης κοινωνίας της εξουσίας ποτέ δε θανάτωσε τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία. Στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης μένει πάντα ζωντανή η σπίθα της θέλησης για ελευθερία και αξιοπρέπεια, η «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη.

Κύθηρα, 31 Αυγούστου 2018

                                                         Γιώργος. Ι. Κασιμάτης

ΠΗΓΗ: http://www.kassimatisdimokratia.gr

Η Σπίθα και η γέννηση της Νέας Αντίστασης

Με αφορμή πρόσφατο άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο Μίκης Θεοδωράκης δημοσίευσε κείμενο με τίτλο «Ο αληθινός Θεοδωράκης», υπενθυμίζοντας και γνωστοποιώντας τις προσπάθειες της Σπίθας που ίδρυσε το 2010 και το διακύβευμα στον αγώνα των Σπιθιστών, απέναντι σε όσους τους ταυτίζουν με "Αγανακτισμένους" και "Αριστεριστές"!

Από τη πλευρά μας, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε ξανά τον ιστορικό ρόλο της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα, παρουσιάζοντας τα πράγματα στην αληθινή τους υπόσταση, δημοσιεύοντας διαφωτιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Μίκης Θεοδωράκης, Μονόλογοι, Διάλογοι και το Μονοπάτι προς το μέλλον-Συνοπτική παρουσίαση» που έγραψε η Αναστασία Βούλγαρη τον Οκτώβριο του 2017.


Την 1η Δεκεµβρίου 2010, ο Θεοδωράκης υψώνει τη σηµαία της νέας ελληνικής αντίστασης και ιδρύει την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών «Σπίθα». Μία πολιτική και πολιτιστική κίνηση επαναστατικού χαρακτήρα, η οποία στόχευε να ενώσει και να οργανώσει τον λαό σε ένα αντιστασιακό απελευθερωτικό µμέτωπο, που θα αποτινάξει τον ζυγό της εξάρτησης και θα επιβάλλει µια δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση συντριπτικής πλειοψηφίας. Η πατριωτική κυβέρνηση θα διώξει την Τρόικα, θα απαλλάξει τη χώρα από το Μνηµόνιο και θα εφαρµόσει ένα κοινωνικά δίκαιο πρόγραµµα ανάπτυξης. Βάση της ανάπτυξης θα είναι ο εθνικός πλούτος, τον οποίο η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει προς όφελος της πατρίδας και του λαού της.

Η ιδεολογία της Σπίθας συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο εθνική ανεξαρτησία-λαϊκή κυριαρχία-πατριωτική αναγέννηση […]

Ο ρόλος της Σπίθας, ως επαναστατικής κίνησης, δεν είναι να διεκδικήσει µια εκλογική θέση, αναφέρει ο Θεοδωράκης στα κείµενα της περιόδου 2010-2013, αλλά να ενημερώσει τον λαό, να τον ενώσει και να τον πείσει να δημιουργήσει το παλλαϊκό μέτωπο της αντίστασης και της απελευθέρωσης. […]

Η Σπίθα προτείνει ένα πρόγραµµα πατριωτικής διακυβέρνησης µε πρόσηµο κοινωνικής δικαιοσύνης. Καταθέτει προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, προτάσεις και θέσεις για τις σχέσεις µας µε την Ε.Ε. και τη Δύση γενικότερα, προτάσεις για την οικονοµική ανάπτυξη της χώρας, τις θέσεις για την επίλυση των εθνικών θεµάτων, το αίτηµα των γερµανικών αποζηµιώσεων, καθώς και προτάσεις για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Επίσης προτάσεις για την ανάπτυξη της κοινωνίας µε βάση την παιδεία και τον πολιτισµό κ.ά. […]  

Όταν ο Μίκης εκφωνούσε την οµιλία του «Η Σπίθα», γνώριζε ότι το φως της ΕΑΜικής αντίστασης παραµένει άσβηστο µέσα στην ψυχή τού λαού. Κι αν το 2010 ξαναπήρε τους δρόµους στα ογδόντα πέντε του χρόνια, το έκανε για να µετατρέψει το άσβηστο φως σε φωτιά, δηλαδή σε παλλαϊκό µμέτωπο αντίστασης, αλλά και για να δείξει στους νέους την ποιότητα ενός αγώνα µε τα χαρακτηριστικά της ελληνικότητας, ο οποίος, αν και ξεκίνησε από την Ελλάδα, αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Οι θεοδωρακιστές, που βρεθήκαµε στο Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης» εκείνο το πρωινό της 1ης Δεκεµβρίου, πιστέψαµε ότι ο Μίκης έγραφε µια νέα σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας και ότι εµείς είχαµε κληθεί να ενώσουµε το νήµα µε το ΕΑΜ και τους Λαµπράκηδες και να υλοποιήσουµε το ανολοκλήρωτο όραµα του ελληνισµού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν κάναµε λάθος. Αν το όραµα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα σήµερα παραµένει µετέωρο, µέλλει να ολοκληρωθεί στα χρόνια που έρχονται.

Η Σπίθα προοριζόταν να γίνει ο τόπος συνάντησης όλων των διάσπαρτων δυνάµεων που εξακολουθούν να πιστεύουν στα ΕΑΜικά ιδανικά, ώστε να αποτελέσουν τα θεµέλια της νέας αντίστασης. Η Σπίθα συντάραξε συθέµελα το εξαρτηµένο πολιτικό σύστηµα, αλλά και την Αριστερά. Οι δύο δυνάµεις, αν και φαινοµενικά αντιτιθέµενες, χτύπησαν κατά µμέτωπο τη Σπίθα, προκειµένου οι διάσπαρτες επαναστατικές δυνάµεις να µη συναντηθούν ποτέ, και πέτυχαν την αναστολή της δυναµικής της παρέµβασης και τη µείωση των µελών της. Προσωρινά.

Η Σπίθα παραµένει ζωντανή δύναµη, ζωογόνος πηγή ελπίδας και οράµατος. Το κεντρικό σύνθηµά της, Αντίσταση- Απελευθέρωση-Ανεξαρτησία-Ανάπτυξη, παραµένει επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

Η Αντίσταση

Όπως προαναφέραµε, την 1η Δεκεµβρίου 2010, ο Μίκης Θεοδωράκης  δίνει το εναρκτήριο λάκτισµα της νέας αντίστασης.

Από τις 17 Ιανουαρίου 2011, έως τις 7 Νοεµβρίου 2012 οργανώνει ομιλίες και συγκεντρώσεις:

•        17 Ιανουαρίου 2011: Αθήνα, Θέατρο ΡΕΞ. Οµιλία µε τίτλο «Μπορούµε!».
•        7 Φεβρουαρίου 2011: Αργυρούπολη, Πολιτιστικό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης». Οµιλία µε τίτλο «Για το ιδεολογικό µας στίγµα».
•        27 Φεβρουαρίου 2011: Θεσσαλονίκη, συνεδριακό κέντρο «Ι. Βελλίδης». Οµιλία µε τίτλο «Όλα ή τίποτα».
•        26 Μαρτίου 2011: Κρήτη, Ηράκλειο, Κλειστό Γυµναστήριο (Δύο Αοράκια). Οµιλία µε τίτλο «Να κάνουµε αυτό που δεν µπορούµε!».
•        31 Μαΐου 2011: Αθήνα, Προπύλαια του Πανεπιστηµίου. Παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Εθνική τραγωδία».
•        9 Ιουνίου 2011: Θεσσαλονίκη, πλατεία Αριστοτέλους. Κατάληψη της πλατείας το πρωί, µετά την άρνηση του Δηµάρχου Μπουτάρη να παραχωρήσει την πλατεία για τη συγκέντρωση της Σπίθας µε κεντρικό οµιλητή τον Μίκη. Το απόγευµα παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Πάλης ξεκίνηµα νέοι αγώνες».
•        25 Ιουνίου 2011: Νάουσα-πλατεία Καρατάσου. Παλλαϊκή συγκέντρωση και οµιλία µε τίτλο «Ειρηνική επανάσταση».
•        16 Σεπτεµβρίου: Ελληνικό. Συγκέντρωση ενάντια στο ξεπούληµα του πρώην «Δυτικού Αεροδροµίου». Οµιλία. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε µε συναυλία σε έργα Μίκη Θεοδωράκη.
•        21 Σεπτεµβρίου 2011: Κρήτη, Χανιά, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου. Οµιλία µε τίτλο «Αλλαγή πορείας».
•        26 Σεπτεµβρίου 2011: Αθήνα, βιβλιοπωλείο «Ιανός». Παρουσίαση του βιβλίου του Σπίθα για µια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή.
•        3 και 4 Δεκεµβρίου 2011: Καβάλα, Αµφιθέατρο Διοικητηρίου Καβάλας (πρώην Νοµαρχία). Συνέδριο της ΚΑΠ-Σπίθα. Συνέντευξη τύπου πριν την έναρξη του συνεδρίου, συµµετοχή στο συνέδριο και οµιλία-κλείσιµο του συνεδρίου.
•        1 Φεβρουαρίου 2012: Κεντρική εκδήλωση για την ίδρυση Ελληνικής Λαϊκής Δηµοκρατικής Αντίστασης, Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης». Οµιλία.
•        12 Φλεβάρη 2012: Αθήνα, πλατεία Συντάγµατος. Παλλαϊκή συγκέντρωση της ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. µε επικεφαλής τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο.
•        7 Νοεµβρίου του 2012: Αθήνα, Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης». Η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση για τον εθνικό πλούτο τής Ελλάδας. Οµιλία µε τίτλο «Ο Εθνικός µας πλούτος και ο Αγώνας για Αντίσταση-Απαλλαγή-Ανεξαρτησία και Ανάπτυξη».
Χιλιάδες λαού συµµετέχουν στις εκδηλώσεις και στις συγκεντρώσεις.

Η δηµιουργία της Ελληνικής Λαϊκής  Δηµοκρατικής Αντίστασης

Στις 14 Νοεµβρίου 2011 ο Θεοδωράκης καλεί τα κινήµατα, τα κόµµατα της Αριστεράς και όλους τους Έλληνες δηµοκράτες σε ένα κοινό Αντιστασιακό Μέτωπο µε στόχο αγώνα την απαλλαγή από το παράνοµο χρέος και την Τρόικα, την ανεξαρτησία, και την ανάπτυξη της χώρας. Ονοµάζει το Μέτωπο Ελληνική Λαϊκή Δηµοκρατική Αντίσταση (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α).

Την 1η Φεβρουαρίου 2012 το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. οργανώνει την πρώτη εκδήλωσή του µε κεντρικούς οµιλητές τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο.

Στις 12 Φεβρουαρίου κατά την ψήφιση του 2ου Μνηµονίου η ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. έχει προγραµµατίσει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγµατος µε επικεφαλής τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Κασιµάτη, Μανώλη Γλέζο. Προηγουµένως, είχε υπάρξει συµφωνία µε τον Μανώλη Γλέζο και τον Αλέξη Τσίπρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να βγουν από τη Βουλή και να ενωθούν µε τους συγκεντρωµένους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αθέτησε τη συµφωνία, οι βουλευτές του έµειναν µέσα στη Βουλή και ο Θεοδωράκης, ο Γλέζος και ο Κασιµάτης δέχθηκαν τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ.

Ο Μίκης αρνήθηκε να αποχωρήσει και δέχθηκε και δεύτερη επίθεση από τα ΜΑΤ µε χηµικά. Τελικά, αποφάσισε να µεταφερθεί στο αυτοκίνητό του και µπήκε στη Βουλή µε την ιδιότητα του πρώην βουλευτή.

Την επόµενη, η Σπίθα µε ανακοίνωσή της κάνει λόγο για απόπειρα δολοφονίας του Μίκη Θεοδωράκη και καταγγέλλει τον υπουργό Δηµοσίας Τάξης Χρήστο Παπουτσή και την κυβέρνηση Παπαδήµου ως ηθικούς αυτουργούς.

Στη συγκέντρωση συµµετείχαν 700.000 λαού.

Ο εθνικός μας πλούτος 

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης απάντησε αρνητικά στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή εκλογική κάθοδο στις εκλογές του Ιούνη του 2012, οι µεγάλες µάζες άρχισαν σταδιακά να τον εγκαταλείπουν και να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πλατείες άρχισαν να αδειάζουν και τα κινήµατα να φθίνουν. Τα στελέχη της ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διέλυσαν το Μέτωπο εν τη γενέσει του και εγκατέλειψαν τον Θεοδωράκη. Ο Μίκης, όµως, συνέχισε την αντίσταση και στις 7 Νοεµβρίου του 2012 εκφώνησε την οµιλία «Ο εθνικός µας πλούτος και η πολιτική του διαχείριση», στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Σπίθα µε τους ειδικούς επιστήµονες Αντώνη Φώσκολο, Ηλία Κονοφάγο και Νίκο Λυγερό. Ήταν η πρώτη αποκάλυψη στον ελληνικό λαό του αµύθητου πλούτου σε φυσικό αέριο και υδρίτες µεθανίου που κρύβουν οι θάλασσές µας.

Ο Μίκης πρότεινε την ανακήρυξη της ΑΟΖ (Αυτόνοµη Οικονοµική Ζώνη) και την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου µε τη µέθοδο των κοινοπραξιών. Κάλεσε εκ νέου τον λαό να οργανωθεί σε ένα κίνηµα αντίστασης, απαλλαγής, ανεξαρτησίας, και ανάπτυξης και αναφέρθηκε στα βασικά σηµεία της πρότασης διακυβέρνησης της πατριωτικής κυβέρνησης που θα εκλέξει ο ενωµένος λαός. Πρώτη πράξη αυτής της κυβέρνησης θα είναι η απαλλαγή µας από τις παράνοµες Συµβάσεις Δανεισµού και την Τρόικα. Το χρέος που µας έχει επιβληθεί είναι παράνοµο. Όπλο της πατριωτικής κυβέρνησης ο υποθαλάσσιος πλούτος.

Στην ίδια εκδήλωση, ο Μίκης υπενθύµισε ότι η Σπίθα παραµένει έξω και ενάντια στο πολιτικό σύστηµα και ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η λειτουργία της Βουλής των Μνηµονίων χρησιµοποιείται από τους εχθρούς µας ως άλλοθι και βιτρίνα µιας δήθεν δηµοκρατικής νοµιµοποίησης. Μόνο το γεγονός ότι η Αντιπολίτευση δέχεται να συµµετέχει στην κραυγαλέα διακωµώδηση των ψηφοφοριών, ενώ γνωρίζει ότι όλες οι µνηµονιακές κυβερνήσεις είναι µειοψηφικές και εποµένως αντισυνταγµατικές (διότι λχ. οι εθνικές συµβάσεις απαιτείται να ψηφίζονται από τα 3/5 των βουλευτών) και ουσιαστικά κινούνται στα όρια προδοτικών ενεργειών εις βάρος του λαού µας και του έθνους, σηµαίνει ότι συµµετέχει ουσιαστικά στον αποπροσανατολισµό του ελληνικού λαού. Τον διασπά, τον εξουδετερώνει. Με άλλα λόγια, αποτελεί χρήσιµο όργανο στα χέρια όλων αυτών που µας χτυπούν αλύπητα, µας διαλύουν µε στόχο να µας εξουδετερώσουν και να µας καταληστεύσουν. Εποµένως, το Κίνηµά µας στρέφεται συνολικά κατά του Συστήµατος Εξουσίας συµπεριλαµβανοµένης µιας Βουλής που κατάντησε ανδρείκελο στη διάθεση των Εξουσιαστών». (Μίκης Θεοδωράκης, «Μονόλογοι στο λυκαυγές», σ.393)

Η καταδίκη σε θάνατο του µαζικού αντιστασιακού κινήµατος

«Την επανάσταση δεν τη διαπραγµατεύεσαι-την κάνεις! Το ίδιο και την Αντίσταση» γράφει ο Μίκης στο άρθρο του «Ο αόρατος πόλεµος», που δηµοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2013. «Από τη στιγµή που η αντίσταση κατά του Μνηµονίου έγινε αντικείµενο διαπραγµάτευσης, δεν είναι πια Αντίσταση αλλά παγίδευση στην λογική του Μνηµονίου, συµπαρασύροντας και εκµηδενίζοντας το Μέτωπο των χθεσινών αντιµνηµονιακών δυνάµεων. Έτσι, οι δυνάµεις αυτές από µοχλός πίεσης µετατρέπονται σε ποσοστό εκλογικής επιρροής των παρατάξεων που στηρίχθηκαν στην αντιµνηµονιακή φόρτιση ορισµένων τµηµάτων του λαού (ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες), για να τα εκφυλίσουν σε εκλογικούς οπαδούς-υποστηρικτές βουλευτικών εδρών παγιδευµένων στο υπάρχον Σύστηµα Εξουσίας που τις χρησιµοποιεί σαν βιτρίνα δηµοκρατίας και άλλοθι στην αδιατάρακτη κατά τα άλλα και συνεχώς αυξανόµενη καταστρεπτική της πολιτική […]. Δεν κατάλαβαν ακόµα οι ηγέτες της Αριστεράς ότι χωρίς την στήριξή τους πάνω σε ένα ζωντανό µαχητικό λαϊκό κίνηµα καταλήγουν να γίνουν άλλοθι δηµοκρατικότητας, ιδιαίτερα στη σηµερινή Βουλή που βαρύνεται µε σωρεία αντισυνταγµατικών πράξεων και που ο µοναδικός της ρόλος είναι να κάνει νόµους τις εντολές της Τρόικα και να τις ψηφίζει;»

Οι υπεύθυνοι για «την καταδίκη σε θάνατο του µαζικού αντιστασιακού κινήµατος» ονειρεύονται την εξουσία και έχουν αρχίσει να συµβιβάζονται, γι αυτό περνάνε τη θέση ότι είναι δυνατόν µία Αριστερή κυβέρνηση να συνυπάρξει µε την Τρόικα και τα παράνοµα µνηµόνια, επισηµαίνει ο Μίκης. Στο ίδιο άρθρο, καλεί όσους δεν δέχονται «αυτόν τον ανιστόρητο συµβιβασµό» να αντιδράσουν και προβλέπει: «Εάν δεν αντιδράσουν γρήγορα και αποτελεσµατικά, σε ένα χρόνο το πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί ένα ακόµα κακό όνειρο για όσους πιστέψουν ότι ο αγώνας για την εκπόρθηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα της Τρόικα και του Μνηµονίου είναι ένας απλός εκλογικός περίπατος». (Στο ίδιο, 407)

Γιατί σωπαίνει ο λαός;

Η 12η Φεβρουαρίου 2012 ήταν η ηµέρα του µεγαλείου και της ήττας του αντιστασιακού κινήµατος. Ήδη από τα µεσάνυχτα της 12ης Φλεβάρη το µεγάλο κίνηµα άρχισε να φυλλοροεί.

Είναι γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν. Κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πρώτη ιστορικά κυβερνητική συνεργασία αριστερού µε ακροδεξιό κόµµα), δηµοψήφισµα, παραβίαση του Συντάγµατος από τον Πρωθυπουργό της χώρας και πραξικοπηµατική ανατροπή τού «Όχι» του δηµοψηφίσµατος σε «Ναι», τρίτο µνηµόνιο και συνεχίζεται το ξεπούληµα της Ελλάδας και ο αφανισµός των Ελλήνων.
Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί σωπαίνει ο λαός σήµερα. «Γιατί ο λαός δεν είναι ένα άλογο που πέφτει και σηκώνεται. Ο λαός έχει απεραντοσύνη και τεράστιο βάρος. Κι όταν, όπως τώρα, γίνει ένα µε το χώµα, για να σταθεί στα πόδια του χρειάζεται πολύς χρόνος» γράφει ο Μίκης στο άρθρο του «Η ανατοµία του “ΟΧΙ”, η υποταγή και η αντίσταση», το οποίο δηµοσιεύθηκε στις 13 Ιουλίου 2015, την ηµέρα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε νέα συµφωνία υποταγής στους δανειστές.

Αναλύοντας το αποτέλεσµα του δηµοψηφίσµατος, ο Μίκης επισηµαίνει ότι «αυτό το “ΟΧΙ” είναι από τη µια µεριά άρνηση και από µια άλλη θέση. Ο δε χαρακτήρας του «είναι πανεθνικός, παλλαϊκός (ούτε ταξικός ούτε κοµµατικός)».  

Η θέση είναι το όραµα των Ελλήνων για µια πατρίδα ελεύθερη κι αυτάρκη. Η άρνηση είναι η αντίθεση του λαού µε «το ντόπιο οικονοµικό - πολιτικό πλέγµα εξουσίας που ουσιαστικά είναι υποταγµένο στις ξένες εξουσίες, και ιδιαίτερα αυτές που µας επέβαλαν τα Μνηµόνια, τα οποία µας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής. Έτσι µόνο εξηγείται το γεγονός ότι ο λαός µας […] εκµεταλλεύτηκε το νόθο «ΟΧΙ» του Αλ. Τσίπρα για να πει το δικό του «ΟΧΙ», το πραγµατικό, που η έκταση, το βάθος και η σηµασία του φώτισε τον ελληνικό ορίζοντα (έστω για µια στιγµή) µε το φωτεινό φάντασµα του ενωµένου Λαού, αυτού του ουσιαστικού και πραγµατικού κυρίαρχου αυτής της χώρας. Εξηγείται επίσης και η σιωπή του µπροστά στην µεταβολή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη µια µέρα στην άλλη, γιατί δεν έχει ελπίδα ότι αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΟΡΑΜΑ µπορεί να πραγµατοποιηθεί, γιατί δεν βλέπει να υπάρχουν τα πρόσωπα και οι δυνάµεις οι απαραίτητες για να εµπνεύσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν σε ένα ενιαίο µμέτωπο ικανό να εκπληρώσει ένα τόσο µεγάλο ιστορικό κατόρθωµα».(Στο ίδιο, 454)

Πατριωτικό Μέτωπο

Οι εξελίξεις απέδειξαν ότι ήταν ορθή η θέση του Μίκη ότι δεν υπάρχει λύση µέσα από το Σύστηµα. «Η κύρια δύναµη για να σωθεί ο λαός είναι ο ίδιος ο λαός» γράφει ο Μίκης, αλλά χρειάζεται µια «υπεύθυνη πολιτική µε στρατηγικό στόχο την κατάκτηση της εθνικής µας ανεξαρτησίας».
Ο Μίκης µε τη Σπίθα προσπάθησε να διαφωτίσει τον λαό και να τον πείσει ότι µπορεί ο αγώνας να είναι νικηφόρος, αρκεί να βασιστεί πρώτον, στην οργάνωση ενός λαϊκού µετώπου «σ’ ένα Ενιαίο Πατριωτικό και Ταξικό Μέτωπο, όπως εκείνο του ΕΑΜ», δεύτερον, στην εκµετάλλευση του εθνικού µας πλούτου και τρίτον σε νέες συµµαχίες ισότιµης βάσης µε άλλα κράτη. Στα κράτη αυτά να προτείνουµε τη συνεκµετάλλευση του εθνικού µας πλούτου µε το σύστηµα των κοινοπραξιών. «Με τα κράτη αυτά και συγκεκριµένα µε τη Ρωσία και την Κίνα, θα µας συνδέσουν κοινά συµφέροντα, όταν µε το σύστηµα των κοινοπραξιών τούς προτείνουµε να συνεκµεταλλευτούµε το σύνολο του εθνικού µας πλούτου. Στην πραγµατικότητα, η εκµετάλλευση αυτή θα είναι για τη χώρα µας η κύρια αναπτυξιακή µας πολιτική, που θα µας οδηγήσει στην οικονοµική µας αυτονοµία, το θεµέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής αναγέννησης». (Μ.Θ.)

Τέλος, ο Μίκης είχε προτείνει την κατάκτηση της Ουδετερότητας. «Ο στόχος για την κατάκτηση της Ουδετερότητας της χώρας, µε σκοπό να γίνει πόλος παγκόσµιας Ειρήνης και Πολιτισµού, θα µας βοηθήσει να εξισορροπήσουµε τις σχέσεις µας ανάµεσα στην Ευρώπη των Λαών και του Δυτικού Πολιτισµού και στα Κράτη της Ανατολής, µε τα οποία η συµµαχία µας θα είναι κυρίως οικονοµική αλλά συνάµα και πολιτιστική. Να µην ξεχνάµε ότι η Ελλάδα έλαµψε όταν ο Πολιτισµός της µπόρεσε να αφοµοιώσει ισοδύναµα τον δυτικό και τον ανατολικό πολιτισµό δηµιουργώντας τον δικό της Ελληνικό Πολιτισµό, που– ιδιαίτερα ο αρχαίος– δεν ξεπεράστηκε ποτέ από κανένα αλλά παρέµεινε κύριος φάρος µέσα στον παγκόσµιο πολιτισµό» γράφει στο άρθρο του «Ποια είναι η αληθινή πραγµατικότητα» στις 12 Ιουνίου 2015. Το άρθρο ολοκληρώνεται µε το κάλεσµα του Μίκη προς το ΚΚΕ για συνεργασία σε ένα κοινό Πατριωτικό και Ταξικό Μέτωπο. Το ΚΚΕ ουδέποτε απάντησε.
Στα κείμενα του 2016 ο Θεοδωράκης γράφει ότι η σηµερινή µας τραγωδία οφείλεται στο γεγονός ότι χάθηκε µία µεγάλη ιστορική ευκαιρία. Γιατί µετά το 2011 υπήρχαν οι αντικειµενικές συνθήκες για να δηµιουργηθεί το ενιαίο µμέτωπο πάλης. Όµως, σύµπασα η Αριστερά εµπόδισε τη συγκρότησή του.

Γι αυτό φτάσαµε στην «Ώρα µηδέν», επισηµαίνει στο οµότιτλο άρθρο του. 

Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού/Theodorakism

Πηγη:https://theodorakism.blogspot.com