Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

"Τι να κάνουμε?" Η απάντηση είναι ζήτημα ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ.

  





                         "QUE FAIRE"

Πριν από μερικά χρόνια ο Τσε Γκεβάρα έριξε το σύνθημα:"Ας δημιουργήσουμε δύο-τρία,περισσότερα Βιετνάμ!".Ο θαυμαστής και πιστός οπαδός του Ρεζίς Ντεμπραί προσπάθησε να ολοκληρώσει την γκεβαρική επαναστατική θεωρία,κυρίως με το βιβλίο του:"Η επανάσταση μέσα στην επανάσταση".Στο ερώτημα:"Τί να κάνουμε?"που βάζει μπροστά του το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα,ο Ντεμπραί μας δίνει την παρακάτω απάντηση:τα επαναστατικά στελέχη πρέπει να εγκαταλείψουν τις πόλεις,μέσα στις οποίες το προλεταριάτο "αστικοποιείται" και επομένως χάνει τις επαναστατικές του ιδιότητες,και να εγκαταστήσουν την επαναστατική εστία στην ύπαιθρο.Πρέπει να είναι καλά εξοπλισμένοι,να έχουν κρυμμένα εφόδια και να διαθέτουν ένα φορητό ραδιοφωνικό σταθμό.Με ορμητήριο την "εστία", θα αρχίσουν τον αγώνα εναντίον των οργάνων του καθεστώτος.Θα χτυπούν τη χωροφυλακή,το στρατό,τους βασανιστές,κ.τ.λ,θα μπαίνουν στα χωριά και θα εξηγούν στους χωρικούς  τους σκοπούς του αγώνα τους,ενώ με το ραδιοφωνικό σταθμό θα δημιουργούν σιγά σιγά το μαζικό κίνημα.Έτσι ,κάποτε ο αγώνας θα μεταφερθεί από την ύπαιθρο στην  πόλη,σ΄αυτό το "νεκροταφείο των επαναστατών",'όπως την ονομάζει.
Σ΄αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε ο Ντεμπραί λόγω της πεποίθησής του ότι η μοναδική προπαγάνδα που είναι ικανή να συνενώσει τις λαικές μάζες κατά του ιμπεριαλισμού είναι η "ένοπλη προπαγάνδα".Έως τώρα ο ένοπλος αγώνας εθεωρείτο αποτέλεσμα και αποκορύφωμα της πολιτικής πάλης.Ο Ντεμπραί,αντίθετα,θεωρεί την πολιτική πάλη φαινόμενο μεταγενέστερο,δηλαδή αποτέλεσμα της ένοπλης πάλης.
Από τη θεωρία αυτή προκύπτουν,φυσικά,μια σειρά σοβαρά προβλήματα.Ας αρκεστούμε όμως σε μερικά,ας πούμε τεχνικής φύσεως.Παραδείγματος χάριν,πώς θα εξασφαλισθεί η επιμελητεία των ανταρτών?Πού θα στηριχθεί η οργάνωση των πληροφοριών,χωρίς την οποία,όπως είναι γνωστό,δε μπορεί να κινηθεί ένας αντάρτικος στρατός?Και πώς,σε τελευταία ανάλυση,αυτή η αρχική ή οι περισσότερες ομάδες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα αντιανταρτικά μέσα και τις μεθόδους που έχουν στη διάθεσή τους ο ιμπεριαλισμός και τα όργανά του?Ο Μάο είχε πει,πολύ σωστά,ότι ο αντάρτης ζει μέσα στο λαό όπως το ψάρι μέσα στο νερό.Όμως με τον όρο "λαός"δεν εννοεί,φυσικά,αυτούς τους "φοβισμένους χωριάτες" που παρακολουθούν με απορία τις κινήσεις της ομάδας του Τσε,αλλά τον κατακτημένο ιδεολογικά και οργανωμένο πολιτικά λαό.
Φυσικά,για όποιον κομμουνιστή,είτε απλώς προοδευτικό άνθρωπο που διαθέτει κάποιαν αγωνιστική πείρα,οι "θεωρίες" αυτές είναι πέρα για πέρα ανεύθυνες και γελοίες,θα έλεγα:και όμως,η επιχείρηση του Τσε στηρίχθηκε σ΄αυτές!
Είναι πραγματικά, ανεξήγητο πως ένας επαναστάτης μ΄αυτό το κύρος και την πείρα παρασύρθηκε σ΄έναν τόσο εσφαλμένο δρόμο!Όπως γράφει ο ίδιος στο ημερολόγιό του,του έκανε εντύπωση "η απόλυτη έλλειψη συμμετοχής των χωρικών",που είχε ως συνέπεια το γεγονός ότι η αρχική ομάδα έμεινε αριθμητικά η ίδια-δηλαδή ο χωρικός δεν ένιωθε την ανάγκη να πολεμήσει μαζί τους.Να τι γράφει σχετικά:

Συνεχίζουμε χωρίς κανενός είδους επαφή και χωρίς ελπίδες να την αποκτήσουμε προσεχώς.Δεν αποκτήσαμε ακόμη τη συμμετοχή των χωρικών,πράγμα λογικό αν λογαριάσει κανείς τις λιγοστές σχέσεις που μπορούσαμε να έχουμε τον τελευταίο καιρό μαζί τους.

Μετά από να μήνα,τον Σεπτέμβριο,γράφει:

"Τα χαρακτηριστικά παραμένουν τα ίδια με τον περασμένο μήνα,έτσι που τώρα ο στρατός γίνεται περισσότερο αποτελεσματικός στη δράση του,η μάζα των χωρικών δεν μας βοηθάει σε τίποτα και οι χωρικοί μεταβάλλονται σε καταδότες......"

Νομίζω ότι περιττεύουν τα σχόλια.Για τον ψυχρό παρατηρητή,όλη αυτή η ρομαντική "επαναστατική" φιλολογία που κατακλύζει την εποχή μας δεν αποτελεί,στο βάθος,παρά ένα είδος "φυγής" μπροστά στα δύσκολα και βαριά καθήκοντα που βάζει στους προοδευτικούς ανθρώπους όλης της γης η εποχή μας.Οι τριαντάχρονοι "μπαρμπούδος"(Οι γενειοφόροι επαναστάτες της Κούβας)του Κάστρο,που μπόρεσαν τελικά να γίνουν κυρίαρχοι στη χώρα τους,ξεκινώντας-μια χούφτα αντάρτες-από τη Σιέρρα Μαέστρα,τραβούν σαν μαγνήτης όλους τους μικροαστούς "επαναστάτες" της Ευρώπης,που φυσικά,οι περισσότεροι αγνοούν το βάθος αυτής της νικηφόρας επιχείρησης.Το ότι,δηλαδή,οι Κουβανέζοι επαναστάτες εφάρμοσαν με επιτυχία,μιαν ορισμένη επαναστατική τακτική σε μιαν ορισμένη χώρα κάτω από ορισμένες συνθήκες και επίσης μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο διεθνές πλαίσιο σχέσεων.Δεν είναι η μορφή δράσης,ιδωμένη απόλυτα,καθ΄αυτήν,που τελικά νίκησε,αλλά η ορθή πολιτική ανάλυση που οδήγησε σ΄αυτή και όχι σε άλλη μορφή δράσης.
Είναι βέβαιο ότι,υπό άλλες συνθήκες και άλλους εσωτερικούς και διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων ,η ίδια ομάδα,διαθέτοντας τις ίδιες δυνατότητες για ορθή πολιτική ανάλυση,μπορούσε να καταλήξει σε διαφορετικές μορφές δράσης,ή να ξεκινήσει την επαναστατική δράση μέσα από τις πόλεις κι όχι από τα βουνά κ.ο.κ.Με άλλα λόγια,η δουλική μίμηση ενός ιστορικού προηγούμενου είναι πράξη αντιεπιστημονική.Μέσα από το ιστορικό γίγνεσθαι δεν υπάρχουν μοντέλα που μπορούν να αντιγραφούν αυτούσια.Υπάρχει μόνον η επιστημονική πολιτική ανάλυση μιας δεδομένης ιστορικής περιόδου,ανάλυση που καταξιώνεται ή όχι με την και από την ιστορική πράξη.
Έτσι,λόγου χάριν,η σε βάθος ανάλυση και μελέτη του Ελληνικού επαναστατικού κινήματος στις τελευταίες τρεις δεκαετίες θα μπορούσε να προσφέρει πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που θίγουν κυρίως τις μορφές επαναστατικής πάλης σε μια χώρα σχετικά υπανάπτυκτη,που ανήκει στην ιμπεριαλιστική ζώνη επιρροής.
Σήμερα,που έχουμε στην πλάτη μας ένα στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς,το ίδιο ερώτημα,"Τί να κάνουμε?",μας βαραίνει ακόμη περισσότερο.Για μας,όπως και για όλους τους λαούς που διέρχονται την ίδια δοκιμασία με μας,η απάντηση στο ερώτημα αυτό γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Μίκης Θεοδωράκης

"ΤΟ ΧΡΕΟΣ" -Τόμος Β΄/Κεφ.5

Δεν υπάρχουν σχόλια: