Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Από μια σπίθα θα ξεκινήσουν όλα…



Ένα κράτος που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πολίτες στο έλεος του Θεού. Μα κανείς δε μιλά, κανείς δεν αντιδρά. Κοιτάζουν όλοι το δικό τους μικρόκοσμο. Είναι απασχολημένοι με το πώς θα λύσουν τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας. Πως περιμένουμε από ένα μεγάλο μέρος του λαού να σηκώσει το κεφάλι, όταν δεν αντέχει να αντιμετωπίσει ούτε τον εαυτό του στον καθρέπτη… Ποιος μπορεί να πείσει τη μάνα που άφησε το παιδί της στο ορφανοτροφείο, διότι δεν μπορούσε και δεν μπορεί να του προσφέρει ούτε μια φέτα ψωμί, να σηκώσει το ανάστημά της και να τα βάλει με την εξουσία και τις λάθος αποφάσεις; Δυστυχώς, αυτή η μάνα, αυτός ο πατέρας, δεν μπορούν… Δεν αντέχουν να κατέβουν στο δρόμο και να φωνάξουν. Η φωνή τους «πνίγεται» από τα δάκρυά τους… Η καθημερινότητα είναι ένα «τέρας» που τους… τρώει συνέχεια και από λίγο. Δεν έχουν όραμα, έχουν στερέψει από ελπίδες. Εχουν χάσει το σήμερα και το αύριο. Περιμένουν όμως, να κερδίσουν πίσω τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Περιμένουν να καταφέρουν να ονειρευτούν και πάλι. Δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από αγώνες στους δρόμους, δεν τους «κρατάνε» τα πόδια τους, δεν πιστεύουν σε κανέναν… σωτήρα. Αμφισβητούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Αμφισβητούν τη στιγμή που ζουν και αναπνέουν. Είναι χαμένοι, δεν μπορούν να ενωθούν κάτω από ιδέες και ιδεολογίες. Χρειάζονται μια «σπίθα» για να ξεκινήσουν όλα. Ένα έναυσμα, μια μικρή ελπίδα. Όχι όμως, λόγια, θέλουν να δουν πράξεις. Θέλουν να ζήσουν και πάλι… Μην τους κακολογήσει κανείς. Θα ήταν άδικο. Κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί τον πόνο και τη θλίψη τους. Δεν μπορούν να κάνουν «επανάσταση», ούτε την πιο μικρή. Μην τους κακολογήσει κανείς. Θα ήταν άδικο. Εχουν χάσει την ελπίδα. Εχουν «φυλακίσει» τα όνειρά τους, πίσω από το μισό ευρώ που κάνει ένα καρβέλι ψωμί. Για όλους αυτούς, για εκείνους που δεν αντέχουν να παλέψουν χρειάζεται μια μικρή ή μια μεγάλη επανάσταση. Μια σπίθα χρειάζεται για να ξεκινήσουν όλα… Και να μην πει ποτέ κανείς, ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει την κοινωνία γι’αυτούς. Θα ήταν άδικο. Πρώτα θα το κάνει για τον ίδιο του τον εαυτό και έπειτα θα αλλάξει τα δεδομένα για όλους τους άλλους. Για να πάει μπροστά αυτή η χώρα, πρέπει πρώτα να κοιτάξει στα απομεινάρια της. Στα ίδια της τα «συντρίμμια» που είναι εκείνοι οι άνθρωποι με τα μάτια τα θολά, με τα μάτια που κοιτούν χωρίς μέσα στο βλέμμα να υπάρχει και η παραμικρή ελπίδα.
Μια σπίθα χρειάζεται για να αλλάξουν όλα. Οι «μάχες» δε στήνονται αρχικά πίσω από οδοφράγματα, ούτε κερδίζονται πάντα με αίμα. Οι «μάχες» κερδίζονται με γνώση, με ανθρώπους που μπορούν να δημιουργήσουν ξανά το όνειρο για την ίδια τη ζωή.


Μέλος Σπίθας Θεσσαλονίκης





1 σχόλιο:

Σπιθα Θεσσαλονικης είπε...

Η φτώχεια θεωρείται διεθνώς η πρώτη αιτία θανάτου,Γι άυτό και η πρώτη αντιστασιακή πράξη που έκανε το ΕΑΜ ήταν η οργάνωση συσσιτίων για την καταπολέμηση της πείνας!Ας μην ξεχνάμε όμως και την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».